Περιγράφω την Γκουέρνικα του Πάμπλο Πικάσο (Γράφει ο Δημήτρης Μπανιάς)

Το μεγαλοπρεπές αυτό έργο ονομάζεται «Γκουέρνικα» και είναι φτιαγμένο από τον Ισπανό Πάμπλο Πικάσο. Ο Πάμπλο Πικάσο έζησε στο διάστημα 1881-1974. Εργάστηκε ως ζωγράφος, γλύπτης και χαράκτης. Την καλλιτεχνική του δημιουργία χαρακτηρίζουν οι αδιάκοπες αλλαγές του στυλ και οι συνεχείς αναζητήσεις του με θέμα τον άνθρωπο και τη μοίρα του. Στη γαλάζια περίοδο χρησιμοποιεί αποκλειστικά στα έργα του το γαλάζιο χρώμα και τις αποχρώσεις του, ενώ στη ροζ περίοδο χρησιμοποιεί το ροζ με τις δικές του αποχρώσεις. Από το 1908 στρέφεται προς τον κυβισμό, αποδίδοντας τις ανθρώπινες μορφές με γεωμετρικά σχήματα. Έτσι δημιούργησε και την Γκουέρνικα.
Η Γκουέρνικα φιλοτεχνήθηκε το 1936, στις αρχές του ισπανικού εμφυλίου πολέμου. Το έργο αυτό το εμπνεύστηκε ύστερα από το φοβερό βομβαρδισμό και την ολοκληρωτική καταστροφή της μικρής ισπανικής πόλης Γκουέρνικα. Ο πίνακας έχει τεχνοτροπία κυβισμού, με μέγεθος 3,51 μ. ύψος και 7,82 μ. πλάτος. Ο Πικάσο εκφράζει σ'αυτόν τη φρίκη, τη βία και την αγριότητα του πολέμου, χρησιμοποιώντας μόνο ασπρόμαυρα χρώματα.
Ο πίνακας εντυπωσιάζει πάρα πολύ, γιατί παρουσιάζει τους καταστροφείς της Γκουέρνικα σαν μυθολογικά τέρατα. Παριστάνει δράκους και ένα μινώταυρο. Ο θεατής αισθάνεται οργή και αποτροπιασμό βλέποντας σώματα ακέφαλα, δράκους να σκοτώνουν και να τρώνε ανθρώπους, ανθρώπους να τρέχουν, διαμελισμένα μέλη σώματος ... Φρίκη!
Μέσα σ'αυτό το έργο παρουσιάζεται η βαρβαρότητα των ανθρώπων σε όλο της το μεγαλείο, γι 'αυτό και ο καλλιτέχνης δεν έβαλε καθόλου χρώμα. Το χρώμα δεν ταιριάζει σ'αυτά τα ανθρωπόμορφα τέρατα ... Ο πίνακας απεικονίζει τους πονεμένους ανθρώπους με τα χέρια ψηλά. Μανάδες με παιδιά παρακαλούν για έλεος ... Όλο αυτό σου προκαλεί δέος μεγάλο!
Τους βαρβάρους τους παριστάνει σαν τέρατα, γιατί η ψυχή τους είναι σαν των τεράτων. Αυτά τα τέρατα βασανίζουν τους ανθρώπους, όπως ακριβώς κάνουν και οι βάρβαροι στον πραγματικό κόσμο.
Ο πίνακας αυτός σε κάνει να νιώθεις οργή και αποτροπιασμό μπροστά στην ανείπωτη βαρβαρότητα και τη φρίκη του πολέμου. Είναι ένα καθαρά αντιπολεμικό έργο, που μένει για πάντα χαραγμένο στην ψυχή του θεατή και του περνάει πολύ δυνατά μηνύματα. Κι όλα αυτά, μόνο με το άσπρο και το μαύρο! Είναι, πραγματικά, εντυπωσιακό!