Το βούκινο...
Το βούκινο...
Τι βόλτα...!
Τι βόλτα!
«Πόσων ετών είσαι;», «Είμαι τέσσερα και μισό!» Ποτέ δεν είσαι τριάντα έξι και μισό. Είσαι τέσσερα και μισό, και περπατάς στα πέντε! Αυτό είναι το κλειδί.
Μπαίνεις στην εφηβεία, και τώρα κανείς δεν μπορεί να σε συγκρατήσει. Πηδάς στον επόμενο αριθμό, ή ακόμη και μερικούς αριθμούς μπροστά.
«Πόσων ετών είσαι;» «Θα γίνω 16!» Μπορεί να είσαι 13, αλλά έ, θα γίνεις 16!
Και τότε έρχεται η καλύτερη μέρα της ζωής σου! Γίνεσαι 21. Ακόμα και οι λέξεις ακούγονται σαν ιεροτελεστία. ΓΙΝΕΣΑΙ 21! ΝΑΙΙΙΙΙΙΙ !!!
Αλλά τότε περνάς στα 30. Ωωωω, τί έγινε εδώ; Ακούγεσαι σαν χαλασμένο γάλα! Αυτός ΠΕΡΑΣΕ, έπρεπε να τον πετάξουμε. Δεν έχει πλάκα πια, είσαι απλά ένας ξινισμένος λουκουμάς. Τι πάει στραβά; Τί άλλαξε;
ΓΙΝΕΣΑΙ 21, ΠΕΡΝΑΣ στα 30, και τότε ΠΕΡΠΑΤΑΣ στα 40. Ουάου!
Πάτα φρένο, όλα σου ξεγλιστρούν. Πριν να το καταλάβεις, ΦΘΑΝΕΙΣ τα 50 και τα όνειρά σου χάνονται...
Αλλά! για περίμενε!!! ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙΣ ΩΣ τα 60. Δεν πίστευες ότι θα τα έφθανες!
Οπότε ΓΙΝΕΣΑΙ 21,
ΠΕΡΝΑΣ στα 30,
ΠΕΡΠΑΤΑΣ στα 40,
ΦΘΑΝΕΙΣ τα 50 και
ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙΣ ΩΣ τα 60.
Έχεις αναπτύξει τόσο μεγάλη ταχύτητα που ΧΤΥΠΑΣ τα 70! Μετά απ'αυτό, η κατάσταση είναι μέρα με τη μέρα. ΧΤΥΠΑΣ την Τετάρτη! Μπαίνεις στα 80 και κάθε μέρα είναι ένας πλήρης κύκλος. ΧΤΥΠΑΣ το γεύμα. ΠΕΡΝΑΣ στις 4:30. ΦΘΑΝΕΙΣ την ώρα του ύπνου. Και δεν τελειώνει εκεί.
Στα 90 σου, αρχίζεις να οπισθοδρομείς. «Ήμουν ΜΟΛΙΣ 92».
Και τότε κάτι παράξενο συμβαίνει. Εάν καταφέρεις να ξεπεράσεις τα 90, ξαναγίνεσαι μικρό παιδί. «Είμαι 92 και μισό!».
Μακάρι να φθάσετε όλοι στα υγιή 100 και μισό!!!
ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΤΕ ΝΕΟΙ:
Πετάξτε τους ασήμαντους αριθμούς.
Αυτό συμπεριλαμβάνει την ηλικία, το βάρος και το ύψος. Αφήστε τους γιατρούς να νοιάζονται γι' αυτά. Γι'αυτό τους πληρώνετε άλλωστε.
Κρατήστε μόνον τους ευχάριστους φίλους.
Οι γκρινιάρηδες σας ρίχνουν.
Να μαθαίνετε συνεχώς!
Μάθετε περισσότερα για τους υπολογιστές, τις τέχνες, την κηπουρική, ο,τιδήποτε, ακόμη και για το ραδιόφωνο. Να μην αφήνετε ποτέ τον εγκέφαλο ανενεργό. «Ένα ανενεργό μυαλό είναι το εργαστήρι του Διαβόλου». Και το επίθετο του διαβόλου είναι Αλτζχάιμερ.
Απολαύστε τα απλά πράγματα.
Γελάτε συχνά, διαρκώς και δυνατά.
Γελάστε μέχρι να σας κοπεί η ανάσα.
Τα δάκρυα συμβαίνουν.
Υπομείνετε, πενθήστε, και προχωρήστε παραπέρα. Το μόνο άτομο, που μένει μαζί μας για ολόκληρη τη ζωή μας είναι ο εαυτός μας. Να είστε ΖΩΝΤΑΝΤΟΙ ενόσω είστε εν ζωή.
Περιβάλλετε τον εαυτό σας με ό,τι αγαπάτε, είτε είναι η οικογένεια, τα κατοικίδια, η μουσική, τα φυτά, τα ενδιαφέροντά σας, ο,τιδήποτε. Το σπίτι σας είναι το καταφύγιό σας.
Να τιμάτε την υγεία σας:
Εάν είναι καλή, διατηρήστε την. Εάν είναι ασταθής, βελτιώστε την. Εάν είναι πέραν της βελτιώσεως, ζητήστε βοήθεια.
Μην κάνετε βόλτες στην ενοχή.
Κάντε μια βόλτα στα μαγαζιά, ακόμη και στον διπλανό νομό ή σε μια ξένη χώρα αλλά ΜΗΝ πηγαίνετε εκεί που βρίσκεται η ενοχή.
Πείτε στους ανθρώπους που αγαπάτε ότι τους αγαπάτε, σε κάθε ευκαιρία.
ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ:
Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε, αλλά από τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα.
Κι αν δεν στείλετε το παρόν σε τουλάχιστον 8 άτομα - ποιος νοιάζεται; Αλλά μοιραστείτε το με κάποιον. Όλοι χρειαζόμαστε να ζούμε τη ζωή μας στο έπακρο κάθε μέρα!
Το ταξίδι της ζωής δεν είναι για να φθάσουμε στον τάφο με ασφάλεια σ' ένα καλοδιατηρημένο σώμα, αλλά κυρίως για να ξεγλιστρούμε προς όλες τις πλευρές, πλήρως εξαντλημένοι, φωνάζοντας:
«...ρε γαμώτο! Τι βόλτα!!!»
Το κείμενο, μας ήρθε με e-mail και αποδίδεται στον George Carlin.
Ο George Carlin (12/5/1937 – 22/6/2008) ήταν Αμερικανός κωμικός, ηθοποιός, κοινωνικός κριτικός και συγγραφέας. Ήταν ευρέως γνωστός για το καυστικό μαύρο χιούμορ του και τις πρωτοποριακές σκέψεις του. Είχε κερδίσει 5 βραβεία Grammy για τα έργα του.
'Οσα πραγματικά πρέπει να ξέρω τα έμαθα στο... νηπιαγωγείο!
“... Όσα πραγματικά πρέπει να ξέρω για το πώς να ζω, τι να κάνω και πώς να είμαι, τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο. Η σοφία δε βρισκόταν στην κορυφή του σχολικού βουνού, αλλά εκεί, στα βουναλάκια από άμμο, στο νηπιαγωγείο. Αυτά είναι τα πράγματα που έμαθα:
- Να μοιράζεσαι τα πάντα.
- Να παίζεις τίμια.
- Να μη χτυπάς τους άλλους.
- Να βάζεις τα πράγματα πάλι εκεί που τα βρήκες.
- Να καθαρίζεις τις τσαπατσουλιές σου.
- Να μην παίρνεις τα πράγματα που δεν είναι δικά σου.
- Να λες συγγνώμη, όταν πληγώνεις κάποιον.
- Να πλένεις τα χέρια σου πριν από το φαγητό.
- Να κοκκινίζεις.
- Ζεστά κουλουράκια και κρύο γάλα κάνουν καλό.
- Να ζεις μια ισορροπημένη ζωή, να μαθαίνεις λίγο, να σκέπτεσαι λίγο, να σχεδιάζεις, να ζωγραφίζεις, να τραγουδάς, να χορεύεις, να παίζεις και να εργάζεσαι κάθε μέρα από λίγο.
- Να παίρνεις έναν υπνάκο το απόγευμα.
- Όταν βγαίνεις έξω στον κόσμο, να προσέχεις την κίνηση, να κρατιέσαι από το χέρι και να μένεις μαζί με τους άλλους.
- Να αντιλαμβάνεσαι τα θαύματα. Να θυμάσαι το μικρό σπόρο μέσα στο δοχείο από φελιζόλ. Οι ρίζες πάνε προς τα κάτω και το φυτό προς τα πάνω. Κανείς πραγματικά δεν ξέρει πώς και γιατί, αλλά όλοι μας μοιάζουμε σ’ αυτό.
- Τα χρυσόψαρα, τα χάμστερς, τα άσπρα ποντίκια, ακόμη κι ο μικρός σπόρος μέσα στο πλαστικό δοχείο, όλα πεθαίνουν. Το ίδιο κι εμείς.
- Να θυμάσαι τελικά τα βιβλία και την πρώτη λέξη που έμαθες την πιο μεγάλη απ’ όλες: τη λέξη ΚΟΙΤΑ.
Όλα όσα πρέπει να ξέρετε βρίσκονται κάπου εδώ μέσα. Ο χρυσός κανόνας, η αγάπη και οι βασικές αρχές υγιεινής, η οικολογία, η πολιτική, η ισότητα και η υγιεινή ζωή.
Πάρτε μια απ’ αυτές τις συμβουλές, εκφράστε την με επιτηδευμένη ορολογία ενηλίκων και εφαρμόστε τη στην οικογενειακή σας ζωή, στην εργασία σας, στην κυβέρνησή σας, στον κόσμο σας και θα παραμείνει αληθινή, ξεκάθαρη, σταθερή.
Σκεφτείτε πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος, αν όλοι εμείς οι άνθρωποι τρώγαμε γάλα με κουλουράκια γύρω στις τρεις το απόγευμα και μετά ξαπλώναμε κάτω από τις κουβέρτες για έναν υπνάκο.
Ή, αν όλες οι κυβερνήσεις είχαν ως βασική αρχή να βάζουν πάντα τα πράγματα εκεί που τα βρήκαν και να καθαρίζουν τις τσαπατσουλιές τους.
Είναι ακόμη αλήθεια, ανεξάρτητα από την ηλικία σας, πως όταν βγαίνετε έξω στον κόσμο είναι καλύτερα να κρατιέστε από το χέρι και να μένετε μαζί με τους άλλους...
...Τελικά πρέπει να σας πω πως έχω άδεια παραμυθά. Ενας φίλος μου μου την έβγαλε και την κρέμασε στον τοίχο, πάνω από το γραφείο μου. Αυτή η άδεια μού επιτρέπει να χρησιμοποιώ τη φαντασία μου, για να ξαναβάζω σε σειρά τις εμπειρίες μου και να προωθώ το μύθο, όσο αυτός εξυπηρετεί κάποια όψη της αλήθειας. Ακόμη περιέχει το "πιστεύω" ενός παραμυθά:
* Πιστεύω ότι η φαντασία είναι πιο δυνατή από τη γνώση.
* Οτι ο μύθος είναι πιο δραστικός από την ιστορία.
* Οτι τα όνειρα είναι πιο ισχυρά από τα γεγονότα.
* Οτι η ελπίδα πάντα θριαμβεύει έναντι της εμπειρίας.
* Οτι το γέλιο είναι η μόνη θεραπεία της θλίψης.
* Και πιστεύω ότι η αγάπη είναι πιο δυνατή από το θάνατο.
Προσπάθησα πολύ να μη γράψω κάτι που θα γινόταν η αιτία να μου αφαιρέσουν την άδεια..."
Info:
Ο εκπληκτικός Robert Fulghum γεννήθηκε το 1937, και μεγάλωσε στο Waco του Texas. Στα νιάτα του εργάστηκε ως εκσκαφέας τάφρων (!!!), παιδί για εφημερίδες, καουμπόης σε ράντζο (βοσκός), μπάρμαν και τραγουδιστής κάντρυ. Μετά από το κολλέγιο και μια σύντομη καριέρα στην IBM, επέστρεψε στα θρανία για να ολοκληρώσει το μεταπτυχιακό του στη θεολογία. Για 22 χρόνια υπηρέτησε ως πάστορας σε μια ενορία στο Βορειοδυτικό Ειρηνικό. Κατά την ίδια περίοδο δίδαξε σχέδιο, ζωγραφική και φιλοσοφία στο Lakeside School στο Seattle. Ο Fulghum είναι επίσης καταξιωμένος ζωγράφος και γλύπτης. Τραγουδά και παίζει κιθάρα και τσέλο και υπήρξε ιδρυτικό μέλος του «The Rock Bottom Remainders» -μιας rock and roll μπάντας που αποτελείται από μουσικούς – συγγραφείς. Εχει τέσσερα παιδιά και εννέα εγγόνια. Μοιράζει τη ζωή του μεταξύ του Seattle της Washington, και της Κρήτης.
Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο του με τίτλο: «Όσα πραγματικά θα έπρεπε να ξέρω τα έμαθα στο Νηπιαγωγείο» (από τις εκδόσεις: ΛΥΧΝΟΣ)
Οδός δημιουργικής γραφής!!!
Η δημιουργική γραφή είναι μια περιπέτεια όλο
συγκινήσεις, που αξίζει να τη ζήσεις! Μάθε πού μένει και πήγαινε να τη
γνωρίσεις!
Αφιερωμένο
σε όλους τους μαθητές μου (σε όσους ήρθαν, πέρασαν, θα 'ρθούν και θα περάσουν)
και σε όποιον συνάδελφο, ανήσυχο ταξιδευτή, που κουβαλάει μέσα του το σαράκι του... ανικανοποίητου.
Καλό ταξίδι στη χώρα της δημιουργικής γραφής! Δε
θα το ξεχάσεις ποτέ! Και πάντα κάπου εκεί θα τριγυρνάς!
Αναστασία
Νταλταγιάννη, 1ο Γυμνάσιο Ναυπάκτου
Συγγνώμη, κύριε, μου πατάτε τα όρια!
«Συγγνώμη, κύριε, μόλις περάσατε την κόκκινη γραμμή, παρακαλώ πολύ κάνετε ένα βήμα πίσω.»
«Ποια κόκκινη γραμμή, κοπέλα μου, εγώ πορτοκαλί τη βλέπω. Δεν πάω πουθενά.»
Δεν είναι πορτοκαλί όμως, κύριος, κόκκινη είναι κι όταν την ξεπεράσεις, πάνε περίπατο και οι πληθυντικοί και τα σαβουάρ βιβ και τα γαλλικά και τα πιάνα. Μια στιγμή, μια πρόταση, μπορεί και λέξη, ακόμα χειρότερα χειρονομία και περνάς σε δευτερόλεπτα στην αντίπερα όχθη. Εκείνο που δεν καταλαβαίνω όμως, είναι πόσες φορές έχεις σημάνει συναγερμό πριν σου πατήσουν τα όρια. Γιατί, ενώ υπάρχει προειδοποίηση, συνεχίζουν να το κάνουν; Δε βλέπουν; Δεν ακούνε; Στην επικοινωνία, υπάρχει μια κοινή παραδοχή: Ο πομπός και ο δέκτης δεν μπορούν να κατανοήσουν ο ένας, τον άλλο. Μόνο ως παράλογο μπορούσα να το εκλάβω. Δεν υπάρχει, σκέφτηκα, πιο επικοινωνιακό ον από τον άνθρωπο. Όσο περνούσε όμως η ώρα, συμφιλιωνόμουν με την ιδέα. Σκέψου ότι στέλνεις ένα μήνυμα, σύμφωνο με το πώς έχεις μεγαλώσει, τις δικές σου εμπειρίες, αξίες. Το άτομο που θέλεις να επικοινωνήσεις, έχει άλλα «πιστεύω», άλλες σταθερές κι άλλα όρια. Άρα, το μήνυμα που θα στείλεις, δεν είναι σίγουρο ότι θα «παραδοθεί» στην αρχική του μορφή, άρα δε «διαβάστηκε» το περιεχόμενό του. Φταίει ο πομπός και η ανικανότητά του να επικοινωνήσει, ο δέκτης που δεν κατανόησε με ακρίβεια, ή μήπως δεν καίγεται καρφάκι και στους δυο να κάνουν σύνδεση; Και κάπου εκεί, κατέληξα. Να βρούμε ένα κοινά αποδεκτό πορτοκαλί φανάρι επικοινωνιακού χαρακτήρα, γνωρίζοντας ότι αν περάσεις με κόκκινο, θα υποστείς τις κυρώσεις. Στον κόσμο των ορίων άλλωστε, υπάρχουν δύο γνωστοί τύποι ανθρώπων: Οι πρώτοι, είναι αυτοί που συχνά κάνουν θόρυβο από εκρήξεις, αλλά μοιάζει με πυροτέχνημα, αποδιώχνοντας την αρνητική ενέργεια που συσσωρευόταν μέσα τους. Θα τους δεις την επόμενη μέρα ανάλαφρους, σα να μην συνέβη τίποτα. Ίσως να είναι και λίγο πιο ευδιάθετοι απ’ ότι συνήθως. Καθόλου ακίνδυνη ομάδα, αν σκεφτείς ότι το πυροτέχνημα μπορεί να δημιουργηθεί δια μαγείας κι από το τίποτα. Οι συγκεκριμένοι φτάνουν στα όριά τους πιο συχνά, προκαλώντας φθορά που στο τέλος καταλήγει σε απάθεια. Κάθε μέρα πρωτοχρονιά είναι βαρετό, ομολογουμένως. Είναι κι εκείνοι όμως, που υπομονετικά προσπερνούν τα εμπόδια, γεμίζοντας τη «μπάρα» υπομονής τους, όπως εκείνη στα παιχνίδια που σου δείχνει πόσο αντέχει ο παίκτης σου. Μόλις φουλάρει, συμβαίνει μια έκρηξη μεγατόνων με επιπτώσεις Χιροσίμα. Εδώ, όχι απλώς δεν υπάρχει επόμενη ημέρα, αλλά η μπάλα παίρνει και τον άμαχο πληθυσμό και μνημονεύεται για καιρό, σε όσους την είδαν με τα ματάκια τους. Υπάρχει βέβαια, το εξής προβληματάκι: Ο χρόνος που υπολείπεται για να γεμίσει η περιβόητη «μπάρα» υπομονής, μπορεί να παρεξηγηθεί ως καλοσύνη ή αδράνεια. Οπότε προσοχή στην αποκωδικοποίηση κόσμε. Χειρότερο όλων, ο συνδυασμός τους. Ακόμη και σ’ αυτήν την περίπτωση, αν τα όρια είναι διακριτά, όσο και να πυροδοτείται η κατάσταση, υπάρχει κι οπισθοχώρηση. Γιατί οι ορισμοί είναι για να τους αλλάζουμε. Είναι σημαντικό, οι ανθρώπινες σχέσεις να μην τεντώνουν τόσο πολύ, γιατί κάθε όριο που ξεχειλώνει, παίρνει μαζί του και μια καλή ανάμνηση, ένα όμορφο συναίσθημα, μια φιλία, έναν καλοκαιρινό έρωτα. Είναι εύκολο να φτάσεις στα όριά σου, όταν φλερτάρεις με το κόκκινο. Κι αν πιστεύεις ότι η έλλειψη της έντασης φωνάζει ατονία, μάλλον κανείς δεν σου προσέφερε ισορροπία. Εκεί που μπορείς να περπατάς σε τεντωμένο σχοινί και δεν προσεύχεσαι για δίχτυ προστασίας. Μας λείπει το θάρρος να δείξουμε τι μας ενοχλεί, με αποτέλεσμα να γινόμαστε κι εμείς συνυπεύθυνοι. Αν δε βρούμε την εστία του προβλήματος, θα συνεχίσουμε να ερχόμαστε αντιμέτωποι με καταστάσεις που δεν είναι της αρεσκείας μας . Η σιωπή μπορεί να λέει πολλά, στα μάτια κάποιων όμως, μοιάζει με αδυναμία, που καλοθελητές σπεύδουν να εκμεταλλευτούν. Όσο κι αν φοβάσαι μην παρεξηγηθείς, μήπως εκνευρίσεις και εκνευριστείς, σκέψου τις μετέπειτα απώλειες. Θα είναι και δική σου ευθύνη η έκρηξη, αν λείπει μια προειδοποίηση. Αν δεν το έκανες ποτέ, καν’ το τώρα κι αν είσαι στην αρχή, όταν εξαντλήσεις τη μουσική, τα ζώδια, τα χόμπι, τη διασκέδαση και ό, τι διψάς να μάθεις, θυμήσου να ρωτήσεις και τα όριά του. Θα σε βγάλει από πολλούς μπελάδες.
Πηγή: http://www.pillowfights.gr/agapisou/item856/Συγνώμη_κύριε_μου_πατάτε_τα_όρια_
Copyright © pillowfights.gr
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)