Μην κλαις Ελληνόπουλο, θα γυρίσεις! (Κύπρος 1974)

Ο κίνδυνος του ...μέσου όρου

Φωτογραφία: Μου ειναι αδυνατο. 

Οδ. Ελυτης

Άνδρες, σωθήκατε...!

Φωτογραφία: KΛΑΙΩ...ΧΑΧΑΧΑ...ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ!!
Τι σκέφτεσαι βλέποντας αυτή την αφίσα; Διαφοροποίησε την απάντησή σου ανάλογα με το φύλο σου.
Τι σκέφτεται ο άνδρας της φωτογραφίας;
Τι πιστεύεις ότι λέει μέσα της η γυναίκα του;

Πεθαίνοντας στην Παλαιστίνη

Του Στέφανου Δάνδολου

Στις λωρίδεςγης που περιβάλλονται από χώμα, πέτρες και χαλάσματα, τα παιδιά παίζουν κοιτώντας τον ουρανό. Παίζουν με χέρια φαγωμένα από αγκάθια, με την ψευδαίσθηση ότι ο ορίζοντας είναι μακρύς, και με τον βαθύ, ενδόμυχο φόβο της απειλής. Παρ' όλα αυτά, παίζουν. Μπορεί να μην έχουν παιδότοπους, μπορεί να μην έχουν πρόσβαση σε καταστήματα παιχνιδιών, αλλά καταφέρνουν να γεννήσουν κόσμους δικούς τους μέσα απ' το τίποτα. Το μίσος δεν τα έχει δηλητηριάσει ακόμη. Ζουν το μίσος από την μέρα της γέννησής τους και κάποτε αυτό το μίσος θα τα μετατρέψει σε ανθρώπινες μολότοφ ενάντια στον δυνάστη, προς το παρόν όμως ονειρεύονται ότι ο ορίζοντας είναι μακρύς και μεταμορφώνουν τα χαλάσματα σε ουράνια τόξα.
Μακριά από τους καταυλισμούς των Παλαιστινίων σε κείνο το διάδρομο που μοιάζει με νησίδα καταραμένων, στα νότια, άλλα παιδιά κουβαλάνε όπλα από τα δεκάξι τους. Πρόκειται για Ισραηλινά παιδιά, που δεν μπορούν καν να κουμαντάρουν τις στρατιωτικές χοντρές αρβύλες τους. Και περπατάνε σέρνοντάς τες στο χώμα, μαζί με τα βαριά τουφέκια που κρέμονται από τα λεπτά, αδύναμα χέρια τους. Τα έβλεπα στην έρημο του Νέγκεβ, στον Ιουδαϊκό άξονα πάνω στον οποίο βάδισε πριν από δύο χιλιάδες χρόνια κάποιος αιρετικός επαναστάτης που αργότερα αποκλήθηκε Γιος του Θεού επειδή μίλησε για πράγματα που οι κοινοί θνητοί δεν μπορούν να συλλάβουν. Τα έβλεπα να περιπολούν τους δρόμους γύρω από τις στρατιωτικές τους βάσεις, με βλέμμα άδειο, κουρασμένο, λες και μέσα τους είχε χιονίσει χρόνια. Ήταν δεκαπέντε, δεκάξι χρονών, μα είχαν επιστρατευθεί στον αγώνα ενάντια στον αιώνιο εχθρό και το μίσος είχε ήδη αρχίσει να επιδρά στα ζαχαρένια πρόσωπά τους. Ήταν στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας. Κάποια από αυτά θα έχουν κάνει τα δικά τους παιδιά τώρα, μα αυτό δεν θα τα εμποδίζει να σκοτώνουν παιδιά άλλων πατέρων.

«Πρέπει να καταλάβεις ότι όλοι εδώ γεννιούνται κάτω από τον ουρανό του μίσους», μου έλεγε ο Άμος Οζ στο Τελ Αβίβ. «Μαθαίνεις να μισείς από μικρός. Μαθαίνεις να τα βλέπεις όλα από την δική σου μεριά. Όχι από την πλευρά του άλλου». Ένας άλλος συγγραφέας, ο Έντγκαρ Κέρετ, από τη νεότερη γενιά αυτός και πολύ-πολύ διαφορετικός στις αντιλήψεις γύρω από την αιώνια διαμάχη, μου έλεγε ότι, ναι, το μίσος μπορεί να είναι μια ισχυρή συνθήκη, αλλά πάντα έχεις την δύναμη της επιλογής. «Οι εποχές έχουν αλλάξει», μου είχε πει, αφήνοντας να πλανηθεί μια αδιόρατη αιχμή για τις απόψεις γηραιότερων σαν τον Οζ, «δεν ζούμε πια στα 1980, στα 1960 και σίγουρα πάντως δεν ζούμε στην δεκαετία του σαράντα. Πρέπει να κοιτάμε μπροστά. Κουράστηκα από το ίδιο μου το κράτος, από την φιλολογία του Ολοκαυτώματος που διέπει κάθε κύτταρο του εαυτού μας. Είμαι Ισραηλινός, ζω στο σήμερα και οι καλύτεροι μου φίλοι είναι Παλαιστίνιοι». Ο Κέρετ φαινόταν απρόσβλητος από το μίσος. Έμοιαζε σαν να μην είχε ζήσει ποτέ στον τόπο του.

Δεν είναι εύκολο να καταλάβεις τις ισορροπίες που στοιχειοθετούν την πολυκύμαντη συνύπαρξη Εβραίων-Παλαιστινίων, τους λόγους που το μίσος εξακολουθεί να σκιάζει τόσο έντονα την καθημερινότητα, τον ρόλο και την ισχύ της Ιστορίας σε μια πραγματικότητα που υποτίθεται ότι ζει στον εικοστό πρώτο αιώνα. Δεν είναι εύκολο να καταλάβεις όσα ταξίδια κι αν κάνεις εκεί, διότι το όλο σκηνικό μοιάζει με έργο του Πίντερ, τα χαμόγελα μπορεί να είναι και γκριμάτσες πόνου, μια εκδήλωση χαράς μπορεί να είναι ξέσπασμα θρήνου, οι σιωπές και οι υπαινιγμοί χτίζουν κάτι το νεφελώδες. Ό,τι συμβαίνει στον υπόλοιπο κόσμο, εκεί δεν υφίσταται. Το μόνο που υπάρχει είναι μια πληγή. Μπορεί το Ισραήλ στην σύγχρονη εποχή να είναι μια συναυλία ενός αμερικανικού συγκροτήματος, μπορεί να είναι η Ντάνα Ιντερνάσιοναλ, μπορεί να είναι η Μακάμπι, στο βάθος όμως είναι μια πληγή, που σιγοβράζει κατά τον ίδιο τρόπο που σιγοκαίει πάντα το ένα και μοναδικό κερί που θα δει ο επισκέπτης στο Μουσείο του Ολοκαυτώματος. Η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ δεν σήμανε μόνο την εκπλήρωση του πανάρχαιου πόθου των Εβραίων να ζουν και να πεθαίνουν ελεύθεροι στη γη του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, αλλά και κάτι εντελώς καινούργιο τότε για την εβραϊκή συνείδηση του κατατρεγμού, την υποχρέωση άσκηση κρατικής βίας. Ταυτόχρονα σήμανε και την θεσμοποίηση του Ολοκαυτώματος. Το παντοτινά ασυγχώρητο έγινε θεσμός, το ανεξιλέωτο έγινε νομιμοποιητικό θεμέλιο του ίδιου του κράτους. Χωρίς το Ολοκαύτωμα είναι αβέβαιο αν το σιωνιστικό κίνημα θα πετύχαινε την ίδρυση του κράτους. Όλα αυτά όμως είναι χιλιοειπωμένα. Εκείνο που σοκάρει πια, γιατί κλιμακώνεται με μιαν ένταση η οποία παραπέμπει σε εποχές ζοφερές, είναι η επιμονή του Ισραήλ να αφανίσει μια κουκίδα που δικαιολογημένα για όλο τον υπόλοιπο κόσμο αισθάνεται ριγμένη. Και εκεί είναι που έρχεσαι να ομολογήσεις ότι αυτό το κράτος, όσα κι αν έχει, όσα κι αν πέτυχε, δεν διαθέτει το βασικότερο: ηθική ταυτότητα. Ναι, κανένα κράτος δεν φτιάχνεται από θύματα, όπως έγραψε κάποτε ο Φίλιπ Ροθ. Όμως επαναλαμβάνοντας τις πρακτικές του Ολοκαυτώματος ως θύτης πιστοποιείς ότι το τυφλό μίσος δεν είναι καν συνθήκη. Είναι επιβολή.

Κι έτσι, ενώ στην έρημο του Νέγκεβ υπάρχουν ακόμα παιδιά που μαθαίνουν να οπλίζουν Καλάζνικοφ, στη Λωρίδα της Γάζας υπάρχουν παιδιά που φτιάχνουν μολότοφ από πέτρες και μικρότερα παιδιά που παίζουν στα χαλάσματα. Και αυτά τα παιδιά μοιάζουν γερασμένα από την εφηβική τους ηλικία, ίσως γιατί ξέρουν ότι δεν θα προλάβουν να γεράσουν. Εκεί, στις πέτρες της νησίδας τους, φτιάχνουν πύργους από όνειρα και περιμένουν την ειδοποίηση του δυνάστη ότι σε λίγα λεπτά θα σημειωθεί επιδρομή και ότι πρέπει να φύγουν από την παραλία. Μια ειδοποίηση όμως που κι αυτή είναι ποτισμένη από μίσος γιατί η μόνη διέξοδος είναι η θάλασσα. Πού αλλού να πάνε;

ΤΑΙΝΙΑ - Agora

Ξυπνήστε ρε: ΤΑΙΝΙΑ - Agora:
Η ιστορία μας ταξιδεύει στη Ρωμαϊκή Αίγυπτο, τον 4ο αιώνα μ.Χ., όπου η αστρολόγος-φιλόσοφος Υπατία της Αλεξάνδρειας μάχεται για να σώσει ...

Αυτοί είναι οι νεοέλληνες πατριώτες...! Αντί ...

Ξυπνήστε ρε: Αυτοί είναι οι νεοέλληνες πατριώτες...! : Αντί ...: Χθες έγινε η κηδεία του ! ! !  ΕΙΣ ΜΗΜΗΝ ΚΑΙ ΑΣ ΟΨΟΝΤΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΑΝ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΜΑΣ Ήταν ένας συνηθισμένος νέος μας περίπου 4...

Η ζωή στη Γη μετά από πυρηνικό πόλεμο: Παγκόσμιος ...

Ξυπνήστε ρε: Η ζωή στη Γη μετά από πυρηνικό πόλεμο: Παγκόσμιος ...: Ο πυρηνικός πόλεμος είναι ίσως ο μεγαλύτερος εφιάλτης της σύγχρονης ανθρωπότητας. Τι θα συνέβαινε όμως αυτός ο φόβος γινόταν πραγματικότη...

Το σχολείο στην αρχαία Αθήνα, Σπάρτη, Κρήτη, -σήμε...

Ξυπνήστε ρε: Το Σχολείο στην Αρχαία Αθήνα, Σπάρτη, Κρήτη, -σήμε...: Το Σχολείο στην Αρχαία Αθήνα Ο κύριος σκοπός της εκπαίδευσης στην Αθήνα ήταν η ελεύθερη ανάπτυξη του ανθρώπου και η αρμονική και τέλεια α...

"Μη μας απογοητεύσετε", είπε ένας δάσκαλος στους μαθη...

Ξυπνήστε ρε: Μη μας απογοητεύσετε είπε ένας δάσκαλος στους μαθη...: Τα λόγια που θα διαβάσετε πιο κάτω, τα απηύθυνε ένας δάσκαλος στους μαθητές του,για την επέτειο της 25ης Μαρτίου: Σκέφτηκα να σου μιλή...

H δικτατορία του... like!


ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΩΤΗ
Φίλος κολλητός ο Ντ. από παλιά. Έχουμε φάει ψωμί κι αλάτι μαζί από τα παιδικά μας χρόνια, αλλά μεγαλώνοντας... χαθήκαμε. Εκεί λοιπόν που αναρωτιόμουν τι να κάνει και πού να βρίσκεται (ήξερα στο μεταξύ ότι είχε παντρευτεί και απέκτησε ένα αγοράκι), χθες το βράδυ με πήρε τηλέφωνο μετά από καιρό. Γιατί; Για να μου ζητήσει το λόγο που δεν έκανα like («μου αρέσει») σε κάτι φωτογραφίες του που δημοσίευσε στο Facebook (όπου βέβαια είμαστε... φίλοι, έστω και εικονικά).
Έτσι λοιπόν με «θυμήθηκε», χωρίς καν να ρωτήσει τι κάνω, τα νέα μου κλπ... απλά νοιαζόταν για το χαμένο like!
Τον ρώτησα πώς είναι, τον ευχαρίστησα που με θυμήθηκε μετά από τόσους μήνες, αλλά εκείνος τίποτα...
«Μα καλά, δεν είδες τη φωτογραφία που έβαλα χθες;», επέμενε.
Επέμενα κι εγώ όμως: «Τι κάνει η γυναίκα σου, το παιδάκι σου», συνέχιζα τις αφελείς (!!!) ερωτήσεις.
Εκείνος το χαβά του: «Λοιπόν στο ξαναστέλνω και κάνε like, μην το ξεχάσεις».
Τότε αγανάκτησα: «Καλά ρε Ντ. είναι δυνατόν να μας έχεις γραμμένους τόσο καιρό και να με πρήζεις τόση ώρα μόνο και μόνο για να σου κάνω like; Τι σόι φίλος είσαι εσύ;;; Ξέχασες που...»
Είχα πάρει φόρα. Μάταια όμως. Ένα μακρόσυρτο «μπιπ, μπιπ» ακουγόταν από την άλλη άκρη της γραμμής. Ο παλιόφιλος είχε κλείσει. Πεπεισμένος ότι το πολυπόθητο like από μέρους μου είναι χαμένο, πέταξε μαζί μ' αυτό και την φιλία τόσων ετών...

ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ

Καθισμένος σε καφετέρια της πόλης μου, απολαμβάνω το ηλιοβασίλεμα. Οι ήρεμες αυτές στιγμές γίνονται αντικείμενο σχολιασμού από την Μ. , την ξαδέρφη μου που ήρθε και με βρήκε στον Πειραιά «για να πούμε κάτι σημαντικό», όπως υποσχόταν. Πράγματι, η κουβέντα άναψε και κρατά κοντά τρεις ώρες τώρα.
Αυτή η «σημαντική» συζήτηση, μάλλον φαίνεται να είναι και η μοναδική (!!!) στο κατάμεστο από νεολαία κυρίως μαγαζί. Όχι, δεν αστειεύομαι: Η μέτριας έντασης μουσική και κάποιες σκόρπιες κουβέντες θαμώνων είναι τα μόνα που ακούγονται, εκτός από μας τους δύο...πολυλογάδες.
Κοιτάζω γύρω μου ψάχνοντας να βρω τι συμβαίνει. Δεξιά μου, βλέπω ένα ζευγάρι με τον καθένα βυθισμένο στην τεράστια οθόνη του κινητού του. Αριστερά, μια παρέα 4 ατόμων να κρατά παρόμοια κινητά και tablets, χωρίς να μπορεί να σηκώσει κεφάλι από αυτά. Παραδίπλα, εφήβους να βγάζουν μανιωδώς selfies κι έπειτα, ξανά και ξανά βύθισμα στην οθόνη, χωρίς καν να κοιτάζουν εκείνουν με τους οποίους είχαν βγει «μαζί».


Βάζω μια ενοχλητική σκέψη στο μυαλό μου, αλλά αυτοκαθησυχάζομαι. «Ε, να μη δουν τα κινητά τους. Τι στο καλό, απομονωμένοι θα είναι;». «Έτσι είναι οι νέοι σήμερα, έτσι επικοινωνούν, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, απλά εσύ δεν μπορείς να καταλάβεις τι γίνεται σήμερα».
Άρα λοιπόν οι «μικρομέγαλοι», οι «μεσήλικες» και οι «γέροι» θα μοιάζουν με εμένα και την ξαδέρφη μου, σκέφτομαι. Ωραία! Έλα όμως που το «επιχείρημα» αυτό καταρρίπτεται αμέσως, όταν μια παρέα πενηντάρηδων και εξηντάρηδων έρχεται να καθήσει στο μπροστινό μας τραπέζι!
Τι κάνουν; Πριν ζητήσουν κατάλογο ή παραγγείλουν, ρωτούν με αγωνία τον σερβιτόρο αν το κατάστημα διαθέτει wi-fi! Όταν λαμβάνουν την θετική απάντηση, βγάζουν στο τραπέζι τα γνωστά tablets και κινητά. Έπειτα, απόλυτη σιγή επικρατεί. Μια από την παρέα σηκώνεται και φωτογραφίζει το ηλιοβασίλεμα. «Δεν μπορεί, λέω μέσα μου, τουλάχιστον αυτό θα το μοιραστεί με τους άλλους εκεί δίπλα της!». Πράγματι, το μοιράζεται. Βυθίζεται στο πανάκριβο smartphone της και κάνει share, χωρίς να βγάλει μιλιά στους ανθρώπους που βγήκαν μαζί της. Φαίνεται ιδιαίτερα ευχαριστημένη.
Συζητάμε χαμηλόφωνα με την Μ. για την αποβλάκωση, τον εξαναγκασμό και τελικά την δικτατορία που έχουν επιβάλει στη σύγχρονη κοινωνία τα λεγόμενα «μέσα κοινωνικής δικτύωσης». Γυρίζουν πολλοί και μας κοιτάνε. Σχεδόν ψιθυρίζουμε τώρα, για να μην χαλάμε την ησυχία των . Πάλι μας κοιτάνε, με ύφος έκπληξης και απορίας. «Καλά, για να μιλήσετε ήρθατε εδώ; Τίποτα άλλο δεν έχετε να κάνετε;», μοιάζουν να λένε.
Λίγο πριν φύγουμε, μια κοπελίτσα από το τραπέζι των εφήβων μας πλησιάζει. Τι να θέλει; «Αν μπορείτε να μας βγάλετε μια φωτογραφία», λέει. Ενθουσιασμένος και μόνο από την ιδέα πως αυτό θα τους κάνει έστω και λίγο να ξεκολλήσουν από τις οθόνες τους, παίρνω το κινητό και τους τραβάω φωτογραφία! Όλοι χαμογελαστοί. Να είναι άραγε αληθινά αυτά τα χαμόγελα;
«Τραβήξτε μία ακόμα, κύριε», λέει παίρνοντας άλλη πόζα. Δείχνουν στις φωτογραφίες μια ωραία παρέα. Πριν προλάβω να δώσω το κινητό στην κάτοχό του, ακούω: «Φ. την κοινοποίησες; Άντε, τι περιμένεις;»
Η Φ. κοινοποιεί τις φωτογραφίες σε δευτερόλεπτα. Γρήγορες κινήσεις, αμήχανα χέρια. Σκοτεινό, χαμηλωμένο βλέμμα που φωτίζεται αχνά από το δυνατό φως της τεράστιας οθόνης.



Το διάλειμμα με τη φωτογραφία τελείωσε. Τώρα πάλι «με τα μούτρα», σιωπηλά και προσηλωμένα, στο αδυσώπητο κυνήγι του like. Άλλωστε και η φωτογραφία σ' αυτό ακριβώς χρησίμευσε: Στο να δείξει «πόσο καλά περνάνε» άνθρωποι που δεν αντάλλαξαν σχεδόν ούτε λέξη όσες ώρες κάθονται μαζί, δίπλα - δίπλα! Τι σημασία έχει όμως; Αν το φωτογραφικό στιγμιότυπο πάρει πολλά «μου αρέσει», όλα θα είναι μια χαρά! Διαφορετικά...

Όλα για το φαίνεσθαι, όλα για το θεαθήναι. Υποκρισία και επιδειξιομανία ταυτόχρονα. Καταντήσαμε φυλακισμένοι και δέσμιοι μιας ιδιότυπης χούντας, μιας απάνθρωπης και αντικοινωνικής εικονικής πραγματικότητας: Της δικτατορίας του...like.

Η σημασία της εξωτερικής εμφάνισης

Μια Ελβετίδα εξηγεί γιατί μισεί τους Έλληνες


Σε ένα βιβλίο με τίτλο «Σκυλάνθρωποι» είναι καταγεγραμμένη η ενδιαφέρουσα αφήγηση μίας Ελβετίδας, η οποία εξηγεί γιατί οι Ευρωπαίοι και γενικότερα οι ξένοι συμπεριφέρονται με ελεεινό τρόπο κατά των Ελλήνων.

«Τα ζώα δεν συγχωρούν ποτέ στον άνθρωπο τη βελτίωση της συμπεριφοράς τους, γιατί νιώθουν ότι αυτή η βελτίωση τα απομακρύνει από τη φύση τους. Και όποτε δίνεται η ευκαιρία, το μίσος εκρήγνυται».


Για να κατανοήσει ο αναγνώστης τη δήλωση, η Ελβετίδα κάνει τον εξής εκπληκτικό παραλληλισμό:


«Είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει με εμάς τους Ευρωπαίους και τους Έλληνες. Αν υπάρχει μια φυλή στον κόσμο που κυριολεκτικά τη μισώ αφόρητα, αυτή η φυλή είναι οι Έλληνες.» Και τεκμηριώνει την άποψή της λέγοντας ότι στα γυμνασιακά της χρόνια ένιωθε “ψυχικά καταπιεσμένη” γιατί «οι Σοφοί μας Δάσκαλοι δεν μας δίδαξαν τίποτα που να μην το είχαν ήδη Ανακαλύψει, Εξηγήσει, να μην το είχαν Τεκμηριώσει, να μην το είχαν Τελειοποιήσει οι Αρχαίοι Έλληνες. Κι αν κάποτε ανέφεραν κανέναν άλλο συγγενή της Γνώσης και της Σοφίας που δεν ήταν Έλληνας, στο τέλος πάντα κατέληγαν ότι η Γνώση του και η Σοφία του ήταν βασισμένες επάνω στη Σοφία κάποιου Έλληνα Φιλοσόφου.


Σιγά σιγά ένιωθα πως οι Γνώσεις μου, οι Σκέψεις μου, τα Αισθήματά μου, η Προσωπικότητά μου, ο Κόσμος μου, η Ύπαρξή μου ως το πιο έσχατο κύτταρό μου ήταν όλα επηρεασμένα, ήταν ταγμένα σε αυτό που σήμερα ονομάζουμε “Η Φιλοσοφία των Αρχαίων Ελλήνων.”»
Αυτά όλα καταστάλαζαν στα βάθη της ψυχής της Ελβετίδας «ένα φλογερό μίσος για καθετί το ελληνικό». 


Και η συνέχεια: «Αργότερα στο πανεπιστήμιο η κατάσταση έγινε δραματική. Ο Ασκληπιός από τη μια, ο Ιπποκράτης απ’ την άλλη! Ο Γαληνός τη μια μέρα, ο Ορειβάσιος την επομένη! Αέτιος το πρωί, Αλέξανδρος Τραλλιανός τ’ απόγευμα! Παύλος ο Αιγινίτης από ‘δω, Στέφανος ο Αθηναίος από ‘κει. Δεν μπορούσα ν’ανοίξω βιβλίο χωρίς να βρω μπροστά μου την ελληνική παρουσία. Δεν τολμούσα να πιάσω στα χέρια μου λεξικό για να βρω μια δύσκολη, σπάνια, μια χρήσιμη, μια έξυπνη, μια όμορφη, μια μεστωμένη λέξη. Όλες ελληνικές! Και άλλες αμέτρητες σαν την άμμο των θαλασσών και των ποταμών, ελληνικής και αυτές προέλευσης!»

«Πρόκειται για φαινόμενο ομαδικό. Έτσι αισθανόμαστε λίγο πολύ όλοι μας απέναντι στους Έλληνες. Τους μισούμε, όπως τα ζώα τους θηριοδαμαστές. Και μόλις μας δίνεται η ευκαιρία, χυμάμε, τους δαγκώνουμε και τους κατασπαράζουμε. Γιατί στο βάθος ξέρουμε ότι κάποτε ήμασταν ζώα με όλη τη σημασία της λέξης και είναι αυτοί, οι Έλληνες, πάλι οι Έλληνες, πάντα οι Έλληνες, που μας εξώσανε από τη ζωώδικη υπόσταση και μας ανεβάσανε στην ίδια με τους εαυτούς τους ανθρώπινη βαθμίδα. Δεν αγαπάμε κάτι που θαυμάζουμε. 


Ρίξε μια ματιά στην ιστορία και θα διαπιστώσεις ότι όλοι οι Ευρωπαίοι, με αρχηγούς τους Λατίνους και το Βατικανό, λυσσάξαμε να τους εξαφανίσουμε τους Έλληνες από το πρόσωπο της γης. Δεν θα βρεις και δεν θα φανταστείς συνδυασμό εγκλήματος, πλεκτάνης και παγίδας που δεν το σκαρφιστήκαμε και δεν το πραγματώσαμε για να τους εξολοθρεύσουμε.

Η ιστορία με το μίσος κατά των Ελλήνων δεν ξέφτισε. Ο σύγχρονος πολιτισμένος άνθρωπος είναι ο ίδιος και χειρότερος. Δεν θα επιτρέψει ποτέ το Βατικανό να επιβιώσει στην αυλόπορτα της Ευρώπης, στα πλευρά της Ασίας και στο κατώφλι της Αφρικής ο Ελληνισμός, γιατί θεωρούν ότι τους αφαιρεί Σεβασμό και Κύρος.


Για αυτό, παρόλο που τους μισώ, γιατί δεν προέρχομαι από τη φυλή τους, δεν μπορώ να μη τους θαυμάζω και να μη τους σέβομαι και θα συνεχίσω να Μελετάω τον Πλάτωνα, τον Σωκράτη και τον Περικλή όσο θα ζω, διδάσκοντας στα παιδιά μου τη Δύναμη της Σοφίας τους και την επιρροή της στη Ζωή μας και στην Ευτυχία μας.»

Γονιός, τι δύσκολο πράγμα!

Γονιός...Τι δύσκολο πράγμα! Το απολαυστικό βίντεο που πρέπει όλοι να δούμε! Το να φέρουμε ένα μωρό στον κόσμο, είναι ένα μαγικό συναίσθημα αλλά ταυτόχρονα και μεγάλη υπευθυνότητα. Η ζωή μας αλλάζει. Οι μήνες της εγκυμοσύνης περνούν σχετικά γρήγορα και στην συνέχεια γεννιέται το παιδί, μεγαλώνει, μαθαίνει και γίνεται έτοιμο για να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες της κοινωνίας μας. Μέχρι όμως να φτάσει αυτή η στιγμή, τα πρώτα χρόνια που είναι μικρό παιδάκι δεν είναι και τόσο ρόδινα! Δεν σας αφήνει να κοιμηθείτε τα βράδια, κάνει ζημιές και το σπίτι μετατρέπεται σε μία παιδική χαρά! Όλα αυτά περιλαμβάνονται σε ένα άκρως απολαυστικό βίντεο, που είναι η διαφήμιση αναψυκτικού στην Αργεντινή! «Η στιγμή που αποκτάς παιδιά δεν είναι απλά η πιο σημαντική της ζωής σου, αλλά και ο καλύτερος τρόπος να ανακαλύψεις την ευγενική σου πλευρά», αναφέρει χαρακτηριστικά ο creative director, Sebastian Wilhelm. Δείτε το βίντεο και σκεφτείτε πόσοι από εσάς βρεθήκατε στην ανάλογη θέση!

What's on your mind? Το βίντεο που απομυθοποιεί το Facebook

Το νησί. Η ζωή του αγίου Ανατόλιου (OCTPOB)

Αλέξανδρος ο Μέγας

"Unsung Hero" Ένα υπέροχο βίντεο για την καλωσύνη!

Απαράδεκτη διαφήμιση – Λευκή γυναίκα ταΐζει ένα μα...

Απαράδεκτη διαφήμιση – Λευκή γυναίκα ταΐζει ένα μα...: Η σοκαριστική διαφήμιση δημιουργήθηκε από μία φιλανθρωπική οργάνωση στη Νότια Αφρική που ονομάζεται Free A Child, ωστόσο είναι το λιγότερ...

Πώς να... εξοντώσετε ένα έθνος! Οδηγίες πλεύσεως

Φωτογραφία: <3 Ε <3

Να νοσταλγείς τον τόπο σου;

Φωτογραφία

Έτσι ήταν η αρχαία Αθήνα!

Δίολκος για 1500 χρόνια

ΔΙΟΛΚΟΣ ΓΙΑ 1500 ΧΡΟΝΙΑ from IGN on Vimeo.

Μαμά κι αγκαλιά από... κιμωλία!



Αυτό το κοριτσάκι έχασε τη μητέρα του στον πόλεμο.
Στην αυλή του ορφανοτροφείου ζωγράφισε τη μητέρα της με κιμωλία και κουλουριάστηκε στην αγκαλιά της.
Έβγαλε τα παπούτσια της όπως όταν μπαίνουμε σε ιερό χώρο. Η αγάπη είναι ο πιο ιερός μας τόπος.


Φωτογραφία: Αυτό το κοριτσάκι έχασε τη μητέρα του στον πόλεμο.
Στην αυλή του ορφανοτροφείου ζωγράφισε τη μητέρα της με κιμωλία και κουλουριάστηκε στην αγκαλιά της.
Έβγαλε τα παπούτσια της όπως όταν μπαίνουμε σε ιερό χώρο. Η αγάπη είναι ο πιο ιερός μας τόπος.

Πόσο κοστίζουν τα εσώψυχά σου;;;

Φωτογραφία

Εκπαιδευτικοί, οι πιο.. τεμπέληδες δημόσιοι υπάλληλοι!

Φωτογραφία

Αφιερωμένο στο... ασθενές φύλο!

Φωτογραφία: ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ....

Που πάντα είναι δίπλα στα σπλάχνα τους..!!!

Κάνε τη μνήμη νήμα!


Θυμάσαι 
που κάποτε ένιωθες 
ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος 
στη γη, 
και η χαρά σου 
σε έπνιγε 
και η αγαλλίαση
ξεχείλιζε 
από παντού; 
Καρδιά,
μάτια,
χείλη,
χέρια,
βήμα,
όλα ήταν μια απόδειξη!
Κάτι σα μεθύσι,
σαν έρωτας,
σα τρέλα,
σαν κάτι που
δε μπαίνει σε λέξεις.

Θυμήσου!
Θυμήσου!
Κι ίσως η μνήμη
γίνει νήμα
που θα σε πάει βήμα βήμα
πάλι εκεί.
Να βρεις πώς έφυγε,
τι έγινε,
πώς ατόνησε,
γιατί ξεθώριασε
αυτή η μεγάλη ευτυχία
που αξίζεις.

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική...

Φωτογραφία

Ακούει κανείς;;;

Φωτογραφία

Σκέψου και λίγο...

Φωτογραφία: Think about it ....

Ο πολύτιμος χρόνος των ώριμων ανθρώπων (Mario de Andrade)

Ο πολύτιμος χρόνος των ώριμων ανθρώπων


Ένα απόσπασμα από έργο του Βραζιλιάνου ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφου, φωτογράφου και μουσικολόγου, του Mario de Andrade (1893 – 1945).
«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει έως τώρα…
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται… Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απʼόσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…»

Η δύναμη της ενσυναίσθησης

Ο ψυχολογικός πόλεμος του Ισραήλ στην Παλαιστίνη

Κοίτα μανούλα, τώρα μοιάζω με σένα!

«Δεν έχω τόπο, δεν έχω ελπίδα, δε θα με κλάψει καμιά πατρίδα»!



Ξημέρωσε η ημέρα της απόλυσης…

 Πρωί – πρωί στη Διεύθυνση για τα χαρτιά και μετά στον ΟΑΕΔ…

Πάλι στην ανεργία!

Μαζεύουμε τα μπαγκάζια μας, σαν τους περιπλανώμενους Ρομά και ετοιμαζόμαστε για την επιστροφή…

            Είμαστε εκπαιδευτικοί!

Μπήκαμε με όνειρα στις σχολές μας, μπήκαμε με διάθεση για δουλειά, με όρεξη για προσφορά, με μεράκι για τα παιδιά και την εκπαίδευση…

            Πάνε πολλοί μήνες που εργαζόμαστε…

Σταμάτησε και η Διαμαντοπούλου να αναγνωρίζει την προϋπηρεσία μας και χάσαμε το μέτρημα…

            Έχει πια σημασία;

Δε νομίζω!

Δε βλέπω πλέον φως στον πλανήτη εκπαίδευση!

            Με έχει πιάσει η απελπισία…

Τελικά «Τι ζωή μου ποιος την κυβερνά;»…

Πάλι κακές σκέψεις…

Πάλι απογοήτευση!

Τα ίδια και τα ίδια κάθε χρόνο!

Το κουρσάκι φορτωμένο περιμένει!

Γυρνάω για τελευταία φορά και κοιτάζω το σπίτι που φιλοξένησε αυτή τη χρονιά τη ζωή μου, τα όνειρά μου!

            Δακρύζω…

Δύσκολη ώρα!

Αλλά ο χρόνος δε βοηθά…

Φεύγω!

Του χρόνου πάλι, ποιος ξέρει που…

Σιγοτραγουδώ:

«Δεν έχω τόπο, δεν έχω ελπίδα, δε θα με κλάψει καμιά πατρίδα»!

            Οι Ρομά της εκπαίδευσης έχουμε ραντεβού στο λιμάνι…

            Φεύγουμε παρέα…

Του χρόνου πάλι!Καλή αντάμωση αδέρφια…












Dum spiro spero

Φωτογραφία

ΚΛΗΡΙΚΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΣΥΡΙΑ : "ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΑΣ ΤΑ ΛΕΝΕ ΑΥΤΑ" ;;;

524856-maalula


ΣΕ ΠΡΟΣΦΑΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ ΜΕ ΚΛΗΡΙΚΟ ΠΟΥ ΗΡΘΕ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΡΟ ΗΜΕΡΩΝ,Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΠΟΥ ΕΙΧΑΜΕ, ΜΑΣ ΕΚΑΝΕ ΟΝΤΩΣ ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΜΑΣ, ΓΙΑΤΙ ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ ΕΧΕΙ ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΙΟ ΣΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΤΟ ΦΩΝΑΖΟΥΜΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ.
ΜΑΣ ΔΙΗΓΗΘΗΚΕ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΖΟΥΝΕ ΤΑ ΑΔΕΛΦΙΑ ΜΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΗ ΕΥΡΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ ΤΟΥ ΙΡΑΚ κ.τ.λ. ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΖΙΧΑΝΤΙΣΤΕΣ.
«ΔΕΝ ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΞΕΡΙΖΩΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΣΟΥ» ΜΑΣ ΕΙΠΕ.
«ΕΣΕΙΣ ΕΔΩ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ ΠΩΣ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΕΤΕ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥΣ,ΠΩΣ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΤΕ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ,ΚΙΝΗΤΟ,ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΤΕ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΤΟΣΑ ΑΔΙΑΝΟΗΤΑ ΓΙΑ ΜΑΣ , ΑΛΛΑ «ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΓΙΑ ΣΑΣ» ΕΝΩ ΕΚΕΙ ΚΑΤΩ ΓΙΝΕΤΕ ΣΦΑΓΗ,ΓΙΝΕΤΕ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ. ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΑΜΕΣΩΝ ΑΝΑΓΚΩΝ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΝ ΟΠΩΣ ΤΡΟΦΗ ,ΝΕΡΟ,ΓΙΑΤΡΟ,ΦΑΡΜΑΚΑ ΣΤΕΓΗ ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΑ,ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΙΑΡΚΗ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥΣ, ΓΙΑΤΙ; ΓΙΑΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΜΑΣ»
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΑΣ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΕ ΗΤΑΝ ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΕΙΠΕ ΠΩΣ ΟΙ ΙΣΛΑΜΙΣΤΕΣ ΖΗΤΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ, 7 ΕΩΣ 10 ΓΡΑΜΜΑΡΙΑ ΧΡΥΣΟ ΚΑΘΕ ΜΗΝΑ !!! ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΟΥΝ ΖΩΝΤΑΝΟΥΣ. Η ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΠΟΣΟΤΗΤΑ ΣΕ ΧΡΥΣΟ (οχι χρήματα) ΕΙΝΑΙ 2, Ή ΠΡΟΣΧΩΡΗΣΗ ΣΤΟ ΙΣΛΑΜ Η ΘΑΝΑΤΟΣ !!!

ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΠΟΝΑΝΕ ΑΔΕΛΦΙΑ,ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΑΛΗΘΕΙΕΣ.
ΕΜΕΙΣ ΕΔΩ ;;;; ΜΟΥΝΤΙΑΛ !!!

Ψηφιακή Περιήγηση Ακρόπολης...... Αξίζει!!!

Τροφή για τη σκέψη...

Φωτογραφία: Somethink to think about...

Η γέφυρα του Διαβόλου στον ποταμό Άρδα

Πάρα πολλές παλιές γέφυρες σε όλη την Ευρώπη ονομάζονται «γέφυρα του Διαβόλου». Οι περισσότερες από αυτές είναι πέτρινα τοξωτά γεφύρια και αντιπροσωπεύουν ένα… σημαντικό τεχνολογικό επίτευγμα. Όλες σχετίζονται με κάποιον μύθο που έχει να κάνει με το Διάβολο.

Η γέφυρα Ντιάβολσκι (στα Βουλγάρικα, Dyavolski most) είναι μια τοξωτή γέφυρα στο ποταμό Άρδα, σε ένα στενό φαράγγι 10 χλμ από την πόλη Αρντίνο της Βουλγαρίας στα βουνά της Ροδόπης. Το γεφύρι χρονολογείται από την περίοδο 1515-1518 (οθωμανική αυτοκρατορία), χτίστηκε με εντολή του Σουλτάνου Σελίμ Ι και βρίσκεται σε υψόμετρο 420 μέτρων, έχει μήκος 56 μέτρα και πλάτος 3,5 μέτρα.
Σύμφωνα με τοπικούς μύθους η γέφυρα χτίστηκε από τον ίδιο το διάβολο, δείχνοντας τη δύναμή του. Μια άλλη εκδοχή αναφέρει ως κατασκευαστή της γέφυρας κάποιον Δημητάρ από το κοντινό χωριό Νεντελίνο. Η ιστορία θυμίζει το μύθο του δικού μας γεφυριού της Άρτας. Ό,τι έκανε ο Δημητάρ την ημέρα, γκρεμιζόταν το βράδυ, μέχρι που θυσίασε τη γυναίκα του. Υπάρχει και ακόμη ένας μύθος. Κατ' αυτόν, πολλοί ήταν αυτοί που προσπάθησαν να φτιάξουν ένα γεφύρι στο σημείο και είχαν αποτύχει. Μέχρι που εμφανίστηκε ένας φιλόδοξος νεαρός, ο οποίος θα έχτιζε την γέφυρα με οποιοδήποτε τίμημα. Τότε εμφανίστηκε ο Διάβολος και του υποσχέθηκε να του αποκαλύψει το μυστικό για το πώς θα έχτιζε τη γέφυρα και αυτή θα άντεχε για πάντα. Ο Διάβολος απαίτησε από το νεαρό να ολοκληρώσει το έργο του μέσα σε 40 μέρες και να χτίσει τη γέφυρα έτσι ώστε να φαίνεται, αλλά ταυτόχρονα και να μη φαίνεται το πρόσωπό του. Ο νεαρός τα κατάφερε, αλλά πέθανε αμέσως και πήρε μαζί του το μυστικό του πώς χτίστηκε η γέφυρα.
Ένας μύθος αναφέρει ότι ένα κορίτσι αυτοκτόνησε από το υψηλότερο σημείο της γέφυρας, για να ξεφύγει το γάμο με ένα τοπικό μουσουλμάνο ηγέτη. Όσοι άνδρες είδαν την αυτοκτονία, είδαν το διάβολο μέσα στο νερό, τρομοκρατήθηκαν και τράπηκαν σε φυγή, ενώ ο κορίτσι σώθηκε.
Σήμερα πάνω από τη γέφυρα, πάνω από το κεντρικό τόξο, διακρίνεται ένας βράχος μέσα στο νερό, ο οποίος σύμφωνα με την τοπική παράδοση έχει το σχήμα του διαβόλου. Η λαογραφία επίσης αναφέρει ότι πάνω στη γέφυρα στο υψηλότερο τόξο υπήρχε ένα αστέρι με 6 γωνίες. Στον μεσαίωνα το αστέρι αυτό θεωρούνταν το σύμβολο του Σολομώντα και είχε τη δύναμη να δαμάζει τους δαίμονες. Ένας άλλος μύθος αναφέρει ότι οι ήχοι του ποταμού Άρδα, όπως αντανακλώνται από τα δένδρα, δημιουργούν ήχους του διαβόλου.
Υποτίθεται ότι φαίνεται, και ταυτόχρονα δε φαίνεται, το πρόσωπο του διαβόλου
- See more at: http://www.xorisoria.gr/%ce%b7-%ce%b3%ce%ad%cf%86%cf%85%cf%81%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b4%ce%b9%ce%b1%ce%b2%cf%8c%ce%bb%ce%bf%cf%85-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%bd-%cf%80%ce%bf%cf%84%ce%b1%ce%bc%cf%8c-%ce%ac%cf%81%ce%b4%ce%b1/#sthash.fKAFVssF.dpuf