Κάνε τη μνήμη νήμα!

Θυμάσαι 
που κάποτε ένιωθες 
ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος 
στη γη, 
και η χαρά σου 
σε έπνιγε 
και η αγαλλίαση
ξεχείλιζε 
από παντού; 
Καρδιά,
μάτια,
χείλη,
χέρια,
βήμα,
όλα ήταν μια απόδειξη!
Κάτι σα μεθύσι,
σαν έρωτας,
σα τρέλα,
σαν κάτι που
δε μπαίνει σε λέξεις.

Θυμήσου!
Θυμήσου!
Κι ίσως η μνήμη
γίνει νήμα
που θα σε πάει βήμα βήμα
πάλι εκεί.
Να βρεις πώς έφυγε,
τι έγινε,
πώς ατόνησε,
γιατί ξεθώριασε
αυτή η μεγάλη ευτυχία
που αξίζεις.