Ποίηση

Στον δάσκαλο ... του Κωστή Παλαμά

Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ό,τι σ' απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
Μην τ' αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτισ' το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!

Κι αν λίγη δύναμη μεσ' το κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς. Είν' η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθειά,
Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.

Σκάψε βαθειά. Τι κι' αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
Τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη,
Υπομονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι !

ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

Στο φίλο που πάει για δάσκαλος
(απόσπασμα)

Μονάχος σου, σε αψηλό χωριό απομονωμένος,
δίχως μάνα να σου καρικώνει
 τις κάλτσες, δίχως φίλους
για βόλτα,
τότε θα νιώσεις πως ό,τι πήρες – πήρες˙ τώρα πρέπει να
δώσεις˙
κι αν έχεις πολλά, πολλά θα δώσεις˙ αν λίγα,
σκέψου τις ώρες που σπατάλησες εδώ κι εκεί.
[…]
Εξόν απ’ τη διδασκαλία στο σχολείο,
κοίτα να κάνεις και καμιά μικρή βιβλιοθήκη,
νά ’ρχονται οι νέοι του χωριού και να διαβάζουν.
Στην ενδοχώρα να εργαστείς. Έτσι προσφέρεις
πολύ περισσότερα απ’ τους νεανίσκους της Τσιμισκή.

Ωστόσο κοίτα και την ηθική σου ακεραιότητα:
Από έναν νέο δροσερό κι αγνό, κυρίως αγνό,
ιδιότητα δεν έχει η ανθρωπότης τιμιωτέραν.
Κι εν τω μεταξύ θα κρατούμε αλληλογραφία και θα μου
στέλνεις
φωτογραφίες σου ανάμεσα στα παιδιά του χωριού.
Και θά ’μαι, αλήθεια, περήφανος για έναν τέτοιο φίλο.

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Ποιήματα 1949-1964,
Εκδόσεις Διαγωνίου, Θεσσαλονίκη 1967