Άσκηση: Πώς αισθάνθηκες βλέποντας το βιντεάκι; Να καταγράψεις τις σκέψεις που έκανες.
Το βούκινο...
Το βούκινο...
Ο Παρθενώνας (του Κώστα Γαβρά)
Άσκηση: Πώς αισθάνθηκες βλέποντας το βιντεάκι; Να καταγράψεις τις σκέψεις που έκανες.
O ανυπόμονος-ο παπαγάλος (Ζ. Παπαντωνίου)
Ὁ ἀνυπόμονος
Μόλις τ᾿ αὐγά της ζέστανε ἡ κλώσσα
καὶ τὰ μικρὰ ἑτοιμάστηκε νὰ βγάλει,
ἕνα πουλάκι ἐσήκωσε κεφάλι
μὲς τὸ τσόφλι μιλώντας τέτοια γλώσσα:
«Ὡς πότε ἐδῶ θὰ μ᾿ ἔχουνε κλεισμένο;
καθόλου δὲν μπορῶ νὰ περιμένω!
Πῶς; Ἔτσι τὸν καιρό μου ἐδῶ θὰ χάνω;
Ἐγὼ ἔχω κατορθώματα νὰ κάνω!
Κόκορας βέβαια θἆμαι δίχως ἄλλο,
λοφίο ψηλό, χρυσὰ φτερὰ θὰ βγάλω.
Τὴ μέρα καὶ τὴ νύχτα θὰ στολίσω,
θὰ φέρνω τὴν αὐγή, μόλις λαλήσω
στὸ φράχτη, στὴν αὐλή, σὲ κάθε μέρος
στρατεύματα τὶς κότες θὰ ὁδηγῶ».
Καὶ τοὖπε τότε ὁ κόκορας ὁ γέρος:
«Στάσου νὰ βγεῖς παιδάκι μου ἀπ᾿ τὸ αὐγό!»
Ὁ παπαγάλος
Σὰν ἔμαθε τὴ λέξη καλησπέρα
ὁ παπαγάλος, εἶπε ξαφνικά:
«Εἶμαι σοφός, γνωρίζω ἑλληνικὰ
τὶ κάθομαι ἐδῶ πέρα!»
Τὴν πράσινη ζακέτα του φορεῖ
καὶ στὸ συνέδριο τῶν πουλιῶν πηγαίνει,
γιὰ νὰ τοὺς πεῖ μιὰ γνώμη φωτισμένη.
Παίρνει μιὰ στάση λίγο σοβαρή,
ξεροβήχει, κοιτάζει λίγο πέρα
καὶ τοὺς λέει: καλησπέρα!
Ὁ λόγος του θαυμάστηκε πολύ.
Τὶ διαβασμένος, λένε, ὁ παπαγάλος!
Θἆναι σοφὸς αὐτὸς πολὺ μεγάλος,
ἀφοῦ μπορεῖ κι ἀνθρώπινα μιλεῖ!
Ἀπ᾿ τὶς Ἰνδίες φερμένος, ποιὸς τὸ ξέρει
πόσα βιβλία μαζί του νἄχει φέρει,
μὲ τὶ σοφοὺς ἐμίλησε, καὶ πόσα
νὰ ξέρει στῶν γραμματικῶν τὴ γλώσσα!
«Κυρ-παπαγάλε, θἄχουμε τὴν τύχη
ν᾿ ἀκούσουμε τὶ λὲς καὶ πάρα πέρα;»
Ὁ παπαγάλος βήχει, ξεροβήχει,
μὰ τὶ νὰ πεῖ; Ξανάπε: καλησπέρα!
Μόλις τ᾿ αὐγά της ζέστανε ἡ κλώσσα
καὶ τὰ μικρὰ ἑτοιμάστηκε νὰ βγάλει,
ἕνα πουλάκι ἐσήκωσε κεφάλι
μὲς τὸ τσόφλι μιλώντας τέτοια γλώσσα:
«Ὡς πότε ἐδῶ θὰ μ᾿ ἔχουνε κλεισμένο;
καθόλου δὲν μπορῶ νὰ περιμένω!
Πῶς; Ἔτσι τὸν καιρό μου ἐδῶ θὰ χάνω;
Ἐγὼ ἔχω κατορθώματα νὰ κάνω!
Κόκορας βέβαια θἆμαι δίχως ἄλλο,
λοφίο ψηλό, χρυσὰ φτερὰ θὰ βγάλω.
Τὴ μέρα καὶ τὴ νύχτα θὰ στολίσω,
θὰ φέρνω τὴν αὐγή, μόλις λαλήσω
στὸ φράχτη, στὴν αὐλή, σὲ κάθε μέρος
στρατεύματα τὶς κότες θὰ ὁδηγῶ».
Καὶ τοὖπε τότε ὁ κόκορας ὁ γέρος:
«Στάσου νὰ βγεῖς παιδάκι μου ἀπ᾿ τὸ αὐγό!»
Ὁ παπαγάλος
Σὰν ἔμαθε τὴ λέξη καλησπέρα
ὁ παπαγάλος, εἶπε ξαφνικά:
«Εἶμαι σοφός, γνωρίζω ἑλληνικὰ
τὶ κάθομαι ἐδῶ πέρα!»
Τὴν πράσινη ζακέτα του φορεῖ
καὶ στὸ συνέδριο τῶν πουλιῶν πηγαίνει,
γιὰ νὰ τοὺς πεῖ μιὰ γνώμη φωτισμένη.
Παίρνει μιὰ στάση λίγο σοβαρή,
ξεροβήχει, κοιτάζει λίγο πέρα
καὶ τοὺς λέει: καλησπέρα!
Ὁ λόγος του θαυμάστηκε πολύ.
Τὶ διαβασμένος, λένε, ὁ παπαγάλος!
Θἆναι σοφὸς αὐτὸς πολὺ μεγάλος,
ἀφοῦ μπορεῖ κι ἀνθρώπινα μιλεῖ!
Ἀπ᾿ τὶς Ἰνδίες φερμένος, ποιὸς τὸ ξέρει
πόσα βιβλία μαζί του νἄχει φέρει,
μὲ τὶ σοφοὺς ἐμίλησε, καὶ πόσα
νὰ ξέρει στῶν γραμματικῶν τὴ γλώσσα!
«Κυρ-παπαγάλε, θἄχουμε τὴν τύχη
ν᾿ ἀκούσουμε τὶ λὲς καὶ πάρα πέρα;»
Ὁ παπαγάλος βήχει, ξεροβήχει,
μὰ τὶ νὰ πεῖ; Ξανάπε: καλησπέρα!
Αυξέντιος Καλαγκός (Ο γιατρός των φτωχών παιδιών)
Αυξέντιος Καλαγκός, ο γιατρός των φτωχών παιδιών
Εάν δεv πιστεύετε, μπείτε στο Google βάλτε το όνομα του και σε 6” θα κατέβουν 72500 καταχωρήσεις με το όνομα του… O γιατρός των φτωχών παιδιών. Τα τελευταία έντεκα χρόνια έχει δώσει ζωή σε 9.000 παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο. Μοναδική του αμοιβή, το χαμόγελο που ξαναγεννήθηκε στα χείλη τους. Ο καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλαγκός, ο καλύτερος μαθητής του Μαγκντί Γιακούμπ, αποτελεί ένα ζωντανό μήνυμα ελπίδας ότι η ανθρωπιά δεν έχει χαθεί. Το όνομά του έχει συνδεθεί με τη σωτηρία πολλών καρδιοπαθών στο Λίβανο, στη Γεωργία, στη Σερβία, στην Κύπρο, στην Ινδία, στο Μαρόκο, στην Αλγερία, στο Μαυρίκιο, στη Μοζαμβίκη, στην Ερυθραία, στο Κιργιστάν, στη Μαδαγασκάρη, στη Βενεζουέλα, στην Ουκρανία και στην Μποτσουάνα. Ο Ελληνας καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλαγκός δεν απέκτησε τυχαία τον τίτλο του «γιατρού των φτωχών παιδιών». Στα 23 του αποφοίτησε από την Αμερικανική Ιατρική Σχολή της Κωνσταντινούπολης και στα 40 του έγινε τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Αργότερα ήταν ο καλύτερος μαθητής του κορυφαίου καρδιοχειρουργού Μαγκντί Γιακούμπ. Ιδρυτής του φιλανθρωπικού ιδρύματος «Καρδιές για όλους», ο Έλληνας γιατρός από την Πόλη μαζί με την ομάδα του δεν κάνει τίποτα άλλο από το να χειρουργεί καθημερινά δωρεάν όλα τα παιδιά στις φτωχές συνοικίες του κόσμου, μόνο και μόνο για να ξαναδεί το χαμόγελο στα χείλη τους. «Μπορεί να ακουστεί κοινότυπο, αλλά είναι αλήθεια: η μόνη μου ανταμοιβή είναι το χαμόγελο των παιδιών που έχω σώσει και η χαρά που νιώθουν οι οικογένειές τους. Αυτά μου αρκούν» λέει περήφανος. Οπουδήποτε στο κόσμο κι αν τον χρειαστούν, δηλώνει παρών. Δουλεύει δεκαοχτώ ώρες τη μέρα, όμως όπως λέει δεν κοιτάει ποτέ το ρολόι του. Οταν ταξιδεύω για φιλανθρωπικό σκοπό, είμαι ικανός να χειρουργήσω περίπου πενήντα περιστατικά μέσα σσε δέκα μέρες, για να αυξήσω τον αριθμό των παιδιών που περιμένουν μήνες και χρόνια να υποβληθούν σε επέμβαση. Υπερβαίνω τις δυνάμεις μου. Δουλεύω περίπου δεκαοχτώ ώρες την ημέρα και τα Σαββατοκύριακα». «Πιστεύω στον Θεό» Ο πρώτος άνθρωπος που του έδειξε το δρόμο της φιλανθρωπίας ήταν -όπως μας αποκαλύπτει ο ίδιος- ο πατέρας του, κορυφαίος παθολόγος στην Κωνσταντινούπολη: «Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι ότι ο πατέρας μου μου έλεγε να αφουγκράζομαι τον πόνο των ανθρώπων και ειδικά αυτών που ζούνε στη φτώχεια». Τον ρωτάμε αν πιστεύει στον Θεό. Αν έχει κάποια βάση αυτό που λέμε όταν κινδυνεύει κάποιος δικός μας άνθρωπος: «Ο Θεός να βάλει το χέρι του». Η απάντησή του είναι αφοπλιστική: «Πρέπει να ξέρετε πως κάθε φορά που χειρουργώ πάνω από το χειρουργικό τραπέζι δεν κάνω τίποτα άλλο από το να επικαλούμαι τον Θεό». Και συνεχίζει συγκινημένος: «Αμέσως μετά, όταν όλα πάνε καλά, σε κάθε ευκαιρία θαυμάζω το έργο του Θεού πάνω σε μας τους ανθρώπους. Ναι, λοιπόν, πιστεύω στον Θεό. Άλλωστε, ο παππούς μου ήταν ιερέας». Έρχεται όμως κάποια στιγμή στη ζωή, όπως μας λέει ο κ. Καλανγκός, που όλοι οι άνθρωποι νιώθουν πως κάποια πράγματα είναι υπεράνω των δυνάμεών τους: «Θυμάμαι πριν από εννιά χρόνια είχα χειρουργήσει ένα δύσκολο περιστατικό στη Μοζαμβίκη. Ένα παιδί 3 ετών με καρδιακή ανεπάρκεια, το οποίο όμως απεβίωσε τρεις ημέρες μετά την επέμβαση και ενώ νοσηλευόταν στην εντατική μονάδα. Οταν πήγα να συζητήσω τις αιτίες του θανάτου με τη μητέρα του, έμαθα έκπληκτος ότι αυτή η γυναίκα ήταν έγκυος 7 μηνών και μόλις πριν από δύο μήνες είχε χάσει και τον σύζυγό της. Είχε, λοιπόν, πουλήσει τα πάντα για να μπορέσει να μεταφέρει το άρρωστο παιδί της από το χωριό στην πρωτεύουσα, στο ιατρικό μας κέντρο, ενώ ταυτόχρονα την είχαν εγκαταλείψει φίλοι και συγγενείς. Το κλάμα και ο πόνος αυτής της γυναίκας που δεν είχε χρήματα ούτε για να θάψει το παιδί της με έκαναν να καταλάβω, με τον πιο σκληρό τρόπο, τι σημαίνει ζωή. Της έδωσα αμέσως όλα μου τα χρήματα, όλο μου το μισθό και ζήτησα από τον διευθυντή του ιατρικού κέντρου να της δώσει δουλειά στο μαγειρείο της μονάδας, όπως και έγινε. Σήμερα είναι ευτυχισμένη. Γέννησε τελικά δύο παιδάκια και συνεχίζει μέχρι σήμερα να δουλεύει στο ίδιο κέντρο. Είναι αυτές οι συνθήκες στις χώρες του Τρίτου Κόσμου που μου δίνουν την εντύπωση πως ορισμένα πράγματα εξακολουθούν να είναι “υπεράνω των δυνάμεών μου”, όμως ποτέ δεν λυγίζω. Βέβαια, για να αλλάξουν οι συνθήκες ζωής και το βιοτικό επίπεδο σε αυτές τις χώρες πρέπει οι μεγάλες δυνάμεις να δουν διαφορετικά τις αιτίες της φτώχειας». Η ευτυχία της προσφοράς Παρά το γεγονός ότι έχει βραβευτεί δεκάδες φορές από διεθνείς οργανισμούς και ιδρύματα, όπως ο ίδιος λέει, δεν έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο τις συνήθειές του και το χαρακτήρα του: «Σας λέω μετά λόγου γνώσεως πως όλα αυτά τα χρόνια όσο ακριβώς προχώρησα σε επιστημονικό και σε φιλανθρωπικό επίπεδο, άλλο τόσο προσπαθώ να είμαι ταπεινός, και αυτό είναι το μεγαλύτερο ιδανικό στη ζωή». Τι κι αν έχει θυσιάσει το χρόνο του και την οικογενειακή του ζωή; Εκείνο που έχει σημασία -όπως λέει- είναι να είσαι χρήσιμος για τον διπλανό σου. Αυτό προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει και στα δύο παιδιά του – τις ελάχιστες ώρες που είναι κοντά τους. Ομως, ο Αυξέντιος Καλαγκός δεν έχει μόνο τον Κωνσταντίνο και τον Αλέξανδρο. Έχει σαν παιδιά του 9.000 φτωχά αγγελούδια που δεν είχαν πρόσβαση στη δημόσια και δωρεάν υγεία των χωρών που ζούσαν, στα οποία χάρισε αφιλοκερδώς το δικαίωμα να αναπνέουν και να μπορεί η καρδούλα τους να χτυπάει κανονικά. Συνεχιστές του φιλανθρωπικού και του επιστημονικού έργου του ευτυχώς -όπως λέει- υπάρχουν. ΑΝ ΡΩΤΗΣΟΥΜΕ 1000 ΑΤΟΜΑ ΟΛΟΙ ΞΕΡΟΥΝ ΤΗΝ ΜΕΝΕΓΑΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΖΟΥΛΙΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΑΝΩΦΕΛΗ ΑΤΟΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΑΧΛΟΦΑΤΣΕΣ ΕΝΩ ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ ΓΙΑΤΡΟ ΔΕΝ ΤΟΝ ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ MAΣ.. ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ; ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΧΑΥΝΩΣΗΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ Ή ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ;
Εάν δεv πιστεύετε, μπείτε στο Google βάλτε το όνομα του και σε 6” θα κατέβουν 72500 καταχωρήσεις με το όνομα του… O γιατρός των φτωχών παιδιών. Τα τελευταία έντεκα χρόνια έχει δώσει ζωή σε 9.000 παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο. Μοναδική του αμοιβή, το χαμόγελο που ξαναγεννήθηκε στα χείλη τους. Ο καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλαγκός, ο καλύτερος μαθητής του Μαγκντί Γιακούμπ, αποτελεί ένα ζωντανό μήνυμα ελπίδας ότι η ανθρωπιά δεν έχει χαθεί. Το όνομά του έχει συνδεθεί με τη σωτηρία πολλών καρδιοπαθών στο Λίβανο, στη Γεωργία, στη Σερβία, στην Κύπρο, στην Ινδία, στο Μαρόκο, στην Αλγερία, στο Μαυρίκιο, στη Μοζαμβίκη, στην Ερυθραία, στο Κιργιστάν, στη Μαδαγασκάρη, στη Βενεζουέλα, στην Ουκρανία και στην Μποτσουάνα. Ο Ελληνας καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλαγκός δεν απέκτησε τυχαία τον τίτλο του «γιατρού των φτωχών παιδιών». Στα 23 του αποφοίτησε από την Αμερικανική Ιατρική Σχολή της Κωνσταντινούπολης και στα 40 του έγινε τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Αργότερα ήταν ο καλύτερος μαθητής του κορυφαίου καρδιοχειρουργού Μαγκντί Γιακούμπ. Ιδρυτής του φιλανθρωπικού ιδρύματος «Καρδιές για όλους», ο Έλληνας γιατρός από την Πόλη μαζί με την ομάδα του δεν κάνει τίποτα άλλο από το να χειρουργεί καθημερινά δωρεάν όλα τα παιδιά στις φτωχές συνοικίες του κόσμου, μόνο και μόνο για να ξαναδεί το χαμόγελο στα χείλη τους. «Μπορεί να ακουστεί κοινότυπο, αλλά είναι αλήθεια: η μόνη μου ανταμοιβή είναι το χαμόγελο των παιδιών που έχω σώσει και η χαρά που νιώθουν οι οικογένειές τους. Αυτά μου αρκούν» λέει περήφανος. Οπουδήποτε στο κόσμο κι αν τον χρειαστούν, δηλώνει παρών. Δουλεύει δεκαοχτώ ώρες τη μέρα, όμως όπως λέει δεν κοιτάει ποτέ το ρολόι του. Οταν ταξιδεύω για φιλανθρωπικό σκοπό, είμαι ικανός να χειρουργήσω περίπου πενήντα περιστατικά μέσα σσε δέκα μέρες, για να αυξήσω τον αριθμό των παιδιών που περιμένουν μήνες και χρόνια να υποβληθούν σε επέμβαση. Υπερβαίνω τις δυνάμεις μου. Δουλεύω περίπου δεκαοχτώ ώρες την ημέρα και τα Σαββατοκύριακα». «Πιστεύω στον Θεό» Ο πρώτος άνθρωπος που του έδειξε το δρόμο της φιλανθρωπίας ήταν -όπως μας αποκαλύπτει ο ίδιος- ο πατέρας του, κορυφαίος παθολόγος στην Κωνσταντινούπολη: «Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι ότι ο πατέρας μου μου έλεγε να αφουγκράζομαι τον πόνο των ανθρώπων και ειδικά αυτών που ζούνε στη φτώχεια». Τον ρωτάμε αν πιστεύει στον Θεό. Αν έχει κάποια βάση αυτό που λέμε όταν κινδυνεύει κάποιος δικός μας άνθρωπος: «Ο Θεός να βάλει το χέρι του». Η απάντησή του είναι αφοπλιστική: «Πρέπει να ξέρετε πως κάθε φορά που χειρουργώ πάνω από το χειρουργικό τραπέζι δεν κάνω τίποτα άλλο από το να επικαλούμαι τον Θεό». Και συνεχίζει συγκινημένος: «Αμέσως μετά, όταν όλα πάνε καλά, σε κάθε ευκαιρία θαυμάζω το έργο του Θεού πάνω σε μας τους ανθρώπους. Ναι, λοιπόν, πιστεύω στον Θεό. Άλλωστε, ο παππούς μου ήταν ιερέας». Έρχεται όμως κάποια στιγμή στη ζωή, όπως μας λέει ο κ. Καλανγκός, που όλοι οι άνθρωποι νιώθουν πως κάποια πράγματα είναι υπεράνω των δυνάμεών τους: «Θυμάμαι πριν από εννιά χρόνια είχα χειρουργήσει ένα δύσκολο περιστατικό στη Μοζαμβίκη. Ένα παιδί 3 ετών με καρδιακή ανεπάρκεια, το οποίο όμως απεβίωσε τρεις ημέρες μετά την επέμβαση και ενώ νοσηλευόταν στην εντατική μονάδα. Οταν πήγα να συζητήσω τις αιτίες του θανάτου με τη μητέρα του, έμαθα έκπληκτος ότι αυτή η γυναίκα ήταν έγκυος 7 μηνών και μόλις πριν από δύο μήνες είχε χάσει και τον σύζυγό της. Είχε, λοιπόν, πουλήσει τα πάντα για να μπορέσει να μεταφέρει το άρρωστο παιδί της από το χωριό στην πρωτεύουσα, στο ιατρικό μας κέντρο, ενώ ταυτόχρονα την είχαν εγκαταλείψει φίλοι και συγγενείς. Το κλάμα και ο πόνος αυτής της γυναίκας που δεν είχε χρήματα ούτε για να θάψει το παιδί της με έκαναν να καταλάβω, με τον πιο σκληρό τρόπο, τι σημαίνει ζωή. Της έδωσα αμέσως όλα μου τα χρήματα, όλο μου το μισθό και ζήτησα από τον διευθυντή του ιατρικού κέντρου να της δώσει δουλειά στο μαγειρείο της μονάδας, όπως και έγινε. Σήμερα είναι ευτυχισμένη. Γέννησε τελικά δύο παιδάκια και συνεχίζει μέχρι σήμερα να δουλεύει στο ίδιο κέντρο. Είναι αυτές οι συνθήκες στις χώρες του Τρίτου Κόσμου που μου δίνουν την εντύπωση πως ορισμένα πράγματα εξακολουθούν να είναι “υπεράνω των δυνάμεών μου”, όμως ποτέ δεν λυγίζω. Βέβαια, για να αλλάξουν οι συνθήκες ζωής και το βιοτικό επίπεδο σε αυτές τις χώρες πρέπει οι μεγάλες δυνάμεις να δουν διαφορετικά τις αιτίες της φτώχειας». Η ευτυχία της προσφοράς Παρά το γεγονός ότι έχει βραβευτεί δεκάδες φορές από διεθνείς οργανισμούς και ιδρύματα, όπως ο ίδιος λέει, δεν έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο τις συνήθειές του και το χαρακτήρα του: «Σας λέω μετά λόγου γνώσεως πως όλα αυτά τα χρόνια όσο ακριβώς προχώρησα σε επιστημονικό και σε φιλανθρωπικό επίπεδο, άλλο τόσο προσπαθώ να είμαι ταπεινός, και αυτό είναι το μεγαλύτερο ιδανικό στη ζωή». Τι κι αν έχει θυσιάσει το χρόνο του και την οικογενειακή του ζωή; Εκείνο που έχει σημασία -όπως λέει- είναι να είσαι χρήσιμος για τον διπλανό σου. Αυτό προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει και στα δύο παιδιά του – τις ελάχιστες ώρες που είναι κοντά τους. Ομως, ο Αυξέντιος Καλαγκός δεν έχει μόνο τον Κωνσταντίνο και τον Αλέξανδρο. Έχει σαν παιδιά του 9.000 φτωχά αγγελούδια που δεν είχαν πρόσβαση στη δημόσια και δωρεάν υγεία των χωρών που ζούσαν, στα οποία χάρισε αφιλοκερδώς το δικαίωμα να αναπνέουν και να μπορεί η καρδούλα τους να χτυπάει κανονικά. Συνεχιστές του φιλανθρωπικού και του επιστημονικού έργου του ευτυχώς -όπως λέει- υπάρχουν. ΑΝ ΡΩΤΗΣΟΥΜΕ 1000 ΑΤΟΜΑ ΟΛΟΙ ΞΕΡΟΥΝ ΤΗΝ ΜΕΝΕΓΑΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΖΟΥΛΙΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΑΝΩΦΕΛΗ ΑΤΟΜΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΑΧΛΟΦΑΤΣΕΣ ΕΝΩ ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΑ ΓΙΑΤΡΟ ΔΕΝ ΤΟΝ ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ MAΣ.. ΓΙΑΤΙ ΑΡΑΓΕ; ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΖΙΚΗΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΑΠΟΧΑΥΝΩΣΗΣ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΤΙ ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ Ή ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ;
Ηγέτης ή manager;
Ηγέτης ή manager. Κάποιες σκέψεις...
Η θικότητα Ο ηγέτης επιβάλλεται να διακατέχεται από ηθικότητα,
Γ ενναιότητα γενναιότητα στη λήψη αποφάσεων,
Ε υθύνη σθένος στην ανάληψη ευθυνών,
Σ υνεργατικότητα συνεργατικό πνεύμα,
Ι σότητα να ενεργεί με γνώμονα την ισότητα και
Α ξιοπιστία να είναι αξιόπιστος
Συμπερασματικά, μπορούμε να πούμε ότι ο διοικητής τοποθετείται, ενώ ο ηγέτης αναδεικνύεται. Βέβαια, η ηγεσία διαπερνά όλες της φάσεις της διοίκησης μόνο που η τελευταία είναι εξουσία που παρέχεται τηρουμένων θεσμικών πλαισίων σε κάποιο πρόσωπο που κρίνεται ικανό να σχεδιάζει, να οργανώνει , να υλοποιεί, να διευθύνει και να ελέγχει άυλους και υλικούς πόρους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο προκειμένου να επιτευχθούν οι στόχοι μιας επιχείρησης. Ο ηγέτης είναι και διοικητής, ο διοικητής σπάνια μπορεί να προσονομαστεί ηγέτης.
Μελοποιημένος Σεφέρης (Ναυς Ονείρων)
Μελοποιημένος Σεφέρης: http :// www . youtube . com / watch ? v = OVWKwvzOHAg («Λυπούμαι») http :// www . youtube . com / watch ? v = HlM 7 RwPq 5- k &a...
Μελοποιημένος Ελύτης (Ναυς Ονείρων)
Ναῦς ὀνείρων: Μελοποιημένος Ελύτης: http://www.youtube.com/watch?v=oQnbax8iZyE («Το παράπονο» ) http://www.youtube.com/watch?v=dnZ5H_dioJc [«Ο έρωτα s » («Πρώτα πο...
SUMOPAINT (αφίσα)
Ναῦς ὀνείρων: ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ SUMOPAINT ΓΙΑ ΔΡΑΣΤΗΡΙ...: Παράδειγμα δημιουργημένο με Sumopaint για την εργασία Γ του κοινού φύλλου εργασίας από το διδακτικό σενάριο της ιστορίας.
Δημιουργία κόμικ( TOONDOO)
Ναῦς ὀνείρων: ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ TOONDOO ΓΙΑ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟ...: Παράδειγμα δημιουργημένο με ToonDoo για την εργασία Γ, Φύλλο εργασίας 2-ομάδα 2η του διδακτικού σεναρίου στην ιστορία
Στρατιώτης στο αλβανικό μέτωπο
Γράφει ο Δημήτρης Μπανιάς
28η Οκτωβρίου 1940. Εφημερίδες! Εφημερίδες! Κηρύχτηκε πόλεμος! Το αίμα μου παγώνει. Στο πρωτοσέλιδο λέει ότι θα γίνει γενική επιστράτευση. Φοβάμαι… Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα χρειαστεί να πάω στον πόλεμο.
Την επόμενη μέρα, αφού αποχαιρέτησα τη μάνα μου που έκλαιγε με λυγμούς, ανέβηκα σε ένα λεωφορείο γεμάτο στρατιώτες και έφυγα για τα βουνά της Αλβανίας.
22 Νοεμβρίου 1940. Είμαστε πλέον αρκετό καιρό στο μέτωπο και πηγαίναμε να δώσουμε μάχη στην Κορυτσά. Στο δρόμο ήρθε αγγελιοφόρος και μας είπε ότι τα ελληνικά στρατεύματα εξουδετέρωσαν μια ιταλική μεραρχία στον τομέα της Βόρειας Πίνδου.Το ηθικό μας ανέβηκε κατευθείαν! Αναπτερωθήκαμε! Εμείς, που πριν σερνόμασταν από το κρύο και τα κρυοπαγήματα, αρχίσαμε πλέον όχι να περπατάμε, αλλά να τρέχουμε, λες κι είχαμε στα πόδια μας φτερά, προς την Κορυτσά!
Πολεμήσαμε με θάρρος και αυτοπεποίθηση.Τελικά δεν έμεινε στην Κορυτσά ούτε καλάμι όρθιο!
28 Δεκεμβρίου 1940. Έφτασε κιόλας το τέλος του χρόνου και οι Ιταλοί βρίσκονται ήδη 60 χλμ μακρυά από τα ελληνικά σύνορα! Αρχίζω να πιστεύω ότι η νίκη δε θα είναι τελικά και τόσο ακατόρθωτη, όσο πολεμάμε μόνο μ’αυτούς.
Αρχές 1941. Τους ξεφτιλίζουμε μάχη-μάχη τους φασίστες! Λες και πολεμούσαμε με σκίουρους, καταλάβαμε το Πόγραδετς, το Αργυρόκαστρο, τη Χειμάρρα και τους Αγίους Σαράντα. Μέσα σε έξι μήνες δεν αφήσαμε Ιταλό για Ιταλό στην Ελλάδα. Δεκαέξι μεραρχίες ελληνικές ακινητοποίησαν εικοσιεπτά ιταλικές, με εξοπλισμό μεγαλύτερο και ασυγκρίτως ανώτερο! Ας στείλω και ένα γράμμα στη μάνα μου, να γελάσει λιγάκι το χειλάκι της. Θα φροντίσω να είναι χιουμοριστικό:
Σου γράφου απ’ του μέτωπου,
από τη ζών’ την πρόσω.
Λοιπόν, από ιδώ σια πάν’
είνι καλά τα νέα,
και οι τσουλιάδες πουλιμάν
πάρα πουλύ γινναία.
Θέλαν Ιλλάδα! Ακούς ικεί,
που δεν τους έμεινε βρακί,
ούτι κι παντιλόν’!
Κι όταν ακούγουνι τσουλιά,
ορέ, τους κόβιτι η λαλιά,
κι του αίμα τους παγών’.
Ταύτα, λοιπόν, πρους του παρόν,
κι μη σας νοιάζει διόλου!
Τσ’ φάγαμι τώρα του στρατόν,
θα τσ’ φάμι κι του στόλου,
να πάν’ κατά διαβόλου!
6 Απριλίου 1941 . Οι Γερμανοί, σύμμαχοι των Ιταλών, εισβάλλουν στην Ελλάδα από τη Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία. Οι Έλληνες είμαστε ανήμποροι να αντιδράσουμε, καθώς οι πιο πολλές μεραρχίες μας βρίσκονται βαθιά μέσα στην Αλβανία. Έτσι η αντιμετώπιση του νέου εισβολέα δε θα γίνει ποτέ.
Σε λίγες ώρες ένας αγγελιοφόρος μας έφερε κακά μαντάτα. Διατάχθηκε υποχώρηση του ελληνικού στρατού, γιατί οι Γερμανοί εισέβαλαν ήδη στη Θεσσαλονίκη… Μόνο οι γενναίοι των οχυρών Ρούπελ, όπως μάθαμε, δεν παραδώθηκαν ποτέ. Βγήκαν από το οχυρό χωρίς να ηττηθούν, μαυρισμένοι από τον καπνό, άυπνοι και νηστικοί, ενώ οι Γερμανοί παρουσίαζαν όπλα σε ένδειξη τιμής!
Το ηθικό μας πέφτει. Μετά από τόσες νίκες και επιτυχίες, μας διατάσσουν να οπισθοχωρήσουμε; Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε προς την Αθήνα, ενώ στο μεταξύ το λάβαρο της βίας είχε υψωθεί στην Ακρόπολη. Με βαριά καρδιά, εμείς, οι ηττημένοι νικητές, περάσαμε τα σύνορα και μπήκαμε με τα πόδια και με τα κάρα στην Ελλάδα.
Όπου κι αν κοιτάζω, βλέπω ανθρώπους με κομμένα πόδια και σκουληκιασμένες πληγές. Μερικοί πεθαίνουν στο δρόμο από την πείνα, την κακουχία και την εξάντληση. Φρίκη κι εξαθλίωση!
Εδώ και λίγες μέρες οι κατακτητές έδωσαν διαταγή να μη μας επιτρέπεται να γυρίζουμε πίσω με τις στολές μας. Μερικοί φοβηθήκαμε πως θα μείνουμε χωρίς ρούχα. Αυτό όμως δεν έγινε ποτέ. Από όπου κι αν περνούμε, η αυτοθυσία των ανθρώπων είναι συγκινητική. Οι άνθρωποι αυτοί αδειάζουν ό,τι μπαούλο και βαλίτσα έχουν και μας δίνουν μέχρι και πυτζάμες! Όλοι τους μας δίνουν συγχαρητήρια, αλλά εμείς νιώθουμε ταπεινωμἐνοι, γιατί εμείς, που ταπεινώσαμε δυο αυτοκρατορίες, γυρνάμε πίσω άπραγοι... Εν τω μεταξύ οι Ιταλοί δεν έχουν, βέβαια, φύγει από την Ελλάδα, κι αυτό μου προκαλεί αφάνταστη οργή.
Χειμώνας 1942 . Τρομερή πείνα θερίζει τον κόσμο! Χιλιάδες οι νεκροί στις πόλεις! Τα κορμάκια των παιδιών σκελετωμένα… Οργανώνονται συσσίτια. Η οργή του λαού μας μοιάζει με καζάνι που βράζει. Αρχίζει να οργανώνεται μυστικά η Αντίσταση. Τα αντίποινα των Γερμανών, βέβαια, βαριά.
1942 . Η πρώτη αχτίδα ελπίδας κι αισιοδοξίας! Οι Γερμανοί υποχωρούν 1200 χλμ μετά την ήττα τους στο Ελ Αλαμέιν της Αφρικής, ενώ οι Σύμμαχοι εξαπολύουν σφοδρή αεροπορική επίθεση εναντίον της Κολωνίας. Τη βομβαρδίζουν ανελέητα και προκαλούν το θάνατο 5000 ανθρώπων…
1944. Οι συμμαχικές δυνάμεις ξεχύνονται με 5000 πλοία, 11.000 αεροπλάνα και 3.500.000 άνδρες στις γαλλικές ακτές της Νορμανδίας εναντίον των Γερμανών. Τέλος Αυγούστου ελευθερώνεται το Παρίσι. Ποιος όμως έκανε πλάτες σ’ αυτούς, για να προλάβουν να ανασυνταχτούν και να οργανωθούν; Ποιος τους βοήθησε να κερδίσουν χρόνο, ώστε να μπορούν τώρα να καμαρώνουν και να παριστάνουν το νικητή; Εμείς, οι ηττημένοι νικητές της Αλβανίας. Θα μας το αναγνωρίσουν άραγε ποτέ οι Σύμμαχοι αυτό;
1945. Ο Αδόλφος Χίτλερ αυτοκτονεί και ο πόλεμος χάνεται οριστικά για τη Γερμανία. Η μόνη χώρα που αρνείται να παραδοθεί είναι η Ιαπωνία. Τότε οι Αμερικανοί ρίχνουν δύο ατομικές βόμβες στη Χιρισίμα και στο Ναγκασάκι. Η Ιαπωνία, φυσικά παραδίδεται και ο πόλεμος τελειώνει. Ύστερα από πέντε ολόκληρα χρόνια ο Β΄Παγκόσμιος πόλεμος λήγει και η η Ελλάδα επιτέλους ελευθερώνεται! Θα βγω κι εγώ έξω να γιορτάσω τη λευτεριά! Χαλάλι και το πόδι που έχασα στα βουνά της Αλβανίας! Για την πατρίδα το ’δωσα!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)