Η γιορτή της 25ης Μαρτίου στο σχολείο μας
Τη Δευτέρα 24/03/2014 στις 11:00 π.μ. οι μαθητές και οι καθηγητές του 1ου Γυμνασίου Ναυπάκτου συγκεντρωθήκαμε στην Παπαχαραλάμπειο Αίθουσα για να εορτάσουμε την επέτειο της 25ης Μαρτίου του 1821. Τιμήσαμε όλοι μαζί τους πρόγονούς μας που έδωσαν τη ζωή τους για να είμαστε εμείς ελεύθεροι σήμερα. Η εκδήλωση δομήθηκε σε δύο μέρη α) τα ιστορικά γεγονότα και η αξία τους και β) οι μαθητές μας εμπνέονται από τα ιστορικά γεγονότα και γράφουν – δείγματα δημιουργικής γραφής. Τα κείμενα των μαθητών μας απέδειξαν περίτρανα ότι ο ελληνικός αγώνας για την ελευθερία, το ένδοξο 1821, εξακολουθεί και θα εξακολουθεί να εμπνέει τους ανθρώπους όλων των εποχών. Στο δεύτερο μέρος της εκδήλωσης το θεατρικό δρώμενο «Πριν την Έξοδο» απέσπασε τα θετικά σχόλια όλων, καθώς δημιουργοί και πρωταγωνιστές ήταν οι ίδιοι οι μαθητές του Β1 που κατάφεραν να μας ταξιδέψουν πίσω στο χρόνο, ένα μαγικό ταξίδι του μυαλού και της ψυχής. Η θεατρική σύνθεση και η σκηνοθεσία έγιναν από τη φιλόλογο Σταματία Μαριεττή.
Το 1ο Γυμνάσιο Ναυπάκτου στην Ελένη του Ευριπίδη
Στις 12/03/2014 οι μαθητές της Γ΄ Γυμνασίου και οι μαθητές που συμμετέχουν στο πολιτιστικό πρόγραμμα «Ζωντανεύοντας τη Λογοτεχνία» παρακολούθησαν τη θεατρική παράσταση«Ελένη» του Ευριπίδη που παρουσιάστηκε στην Παπαχαραλάμπειο Αίθουσα στην πόλη της Ναυπάκτου. Η παραγωγή της παράστασης έγινε από το θίασο «Θυμέλη» της καταξιωμένης ηθοποιού Έλλης Βοζικιάδου σε σκηνοθεσία της ίδιας. Οι μαθητές παρακολούθησαν με ιδιαίτερο
ενδιαφέρον την παράσταση που απέσπασε θετικά σχόλια. Στο τέλος της παράστασης οι μαθητές του πολιτιστικού προγράμματος είχαν την ευκαιρία να συζητήσουν με τους συντελεστές της παράστασης και με την κ. Βοζικιάδου. Οι ηθοποιοί απάντησαν στις ερωτήσεις των μαθητών μας με προθυμία και φάνηκε ότι πραγματικά «υπηρετούν» την τέχνη του θεάτρου με αγάπη. Η εκπαιδευτική δραστηριότητα ολοκληρώθηκε με τη συμπλήρωση του φύλλου εργασίας «Μετά την παράσταση» . Οι μαθητές μας «υποδύθηκαν» το ρόλο του κριτικού θεάτρου και αξιολόγησαν την παράσταση με βάση όσα διδάσκονται στο μάθημα της «Ελένης». Μακάρι η πρωτοβουλία του θιάσου «Θυμέλη» να βρει μιμητές, ώστε οι μαθητές της επαρχίας να μπορούν συχνότερα να παρακολουθούν αξιόλογες θεατρικές παραστάσεις στην περιοχή τους.
1ο Βραβείο ποίησης στη Μαντώ Τσάτσου!!!
Η χαρά ολόκληρου του Σχολείου μας δεν περιγράφεται! Οι μαθητές και οι καθηγητές του 1ουΓυμνασίου Ναυπάκτου συγχαίρουμε από καρδιάς τη μαθήτρια του σχολείου μας Μαντώ Τσάτσου για το 1ο βραβείο που κέρδισε στον 6ο Διαγωνισμό Ποίησης που προκήρυξε η Εταιρεία Λογοτεχνών Νοτιοδυτικής Ελλάδας. Ο διαγωνισμός έγινε με την ευκαιρία των εορταστικών εκδηλώσεων για την «Παγκόσμια ημέρα ποίησης» και την επέτειο για τα «150 χρόνια από τη γέννηση και 80 από το θάνατο του ποιητή Κων/νου Καβάφη».
Η Μαντώ μας κέρδισε το 1ο βραβείο σε έναν διαγωνισμό πανελλήνιας εμβέλειας για το ποίημά της με τίτλο «Υπατία». Πηγή της έμπνευσής της στάθηκε η κινηματογραφική ταινία «Αγορά» του 2009, η οποία πραγματεύεται τη ζωή και τον τραγικό θάνατο της μεγάλης μαθηματικού και φιλοσόφου Υπατίας της Αλεξανδρινής. Η Υπατία ως πνεύμα αναζήτησης της αλήθειας και αμφισβήτησης συγκέντρωσε γύρω της τα πυρά των αντιπάλων της. Κι εκείνοι παρασυρμένοι από τυφλό μίσος και απύθμενο φθόνο λιθοβόλησαν και σκότωσαν το πιο σπινθηροβόλο πνεύμα της εποχής τους, ό,τι καλύτερο είχε να επιδείξει η Αλεξάνδρεια την εποχή εκείνη.
Και η Μαντώ, φύση ευαίσθητη και καλλιτεχνική, συγκινήθηκε από την τραγική διάσταση μεταξύ φθόνου και αγάπης, ειλικρίνειας και υποκρισίας, αμφισβήτησης και σκοταδισμού, μισαλλοδοξίας και ανεκτικότητας, που κυριαρχούν ακόμα και στις μέρες μας. Το ποίημά της είναι ένα δυνατό ράπισμα στις συνειδήσεις πολλών, που στο όνομα της δημοκρατίας με φανατισμό καταπνίγουν, φιμώνουν και διαστρεβλώνουν κάθε φωνή αμφισβήτησης και ελεύθερης σκέψης.
Η χαρά μας όμως δε σταματάει εδώ…Η Μαντώ κέρδισε 1ο βραβείο για το ίδιο ποίημα και σε άλλον έναν διαγωνισμό! Στον 4ο Σχολικό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ποίησης και Διηγήματος, που οργάνωσε ο Μορφωτικός Όμιλος Πετρούπολης. Το κορίτσι με τη φωνή αηδονιού και το θείο δώρο της ποίησης μάς έκανε για δεύτερη φορά περήφανους! Κάτι τέτοιες στιγμές νιώθουμε σαν εκπαιδευτικοί ότι αξίζουν τον κόπο όλες οι θυσίες και οι προσπάθειές μας και καμαρώνουμε κι εμείς μαζί με τα παιδιά μας σαν να είναι πραγματικά μας παιδιά!
Στόχος του σχολείου είναι και πρέπει να είναι, εκτός από τη γνώση και τις αξίες που θα προσφέρει ως εφόδια στους μαθητές του, να αναζητήσει, να ανακαλύψει, να ενθαρρύνει και να καλλιεργήσει και τα κρυμμένα τους ταλέντα, τα τάλαντα με τα οποία είναι προικισμένο το κάθε παιδί. Και η Μαντώ, το χαρισματικό αυτό παιδί μας, ανακάλυψε σύντομα τα χαρίσματά της και αποτελεί παράδειγμα για όλους μας: Να ψάχνει ο καθένας μας με επιμονή και να καλλιεργεί τις κλίσεις του και όχι να τις θάβει μέσα του, ξεχνώντας ακόμα κι αυτός ο ίδιος την ύπαρξή τους. Ας ελπίσουμε εμείς οι καθηγητές να γινόμαστε πάντα το γόνιμο έδαφος που θα βοηθάει το πνεύμα και τις καρδιές των μαθητών μας να ανθήσουν και να καρπίσουν!
Και η Μαντώ, φύση ευαίσθητη και καλλιτεχνική, συγκινήθηκε από την τραγική διάσταση μεταξύ φθόνου και αγάπης, ειλικρίνειας και υποκρισίας, αμφισβήτησης και σκοταδισμού, μισαλλοδοξίας και ανεκτικότητας, που κυριαρχούν ακόμα και στις μέρες μας. Το ποίημά της είναι ένα δυνατό ράπισμα στις συνειδήσεις πολλών, που στο όνομα της δημοκρατίας με φανατισμό καταπνίγουν, φιμώνουν και διαστρεβλώνουν κάθε φωνή αμφισβήτησης και ελεύθερης σκέψης.
Η χαρά μας όμως δε σταματάει εδώ…Η Μαντώ κέρδισε 1ο βραβείο για το ίδιο ποίημα και σε άλλον έναν διαγωνισμό! Στον 4ο Σχολικό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Ποίησης και Διηγήματος, που οργάνωσε ο Μορφωτικός Όμιλος Πετρούπολης. Το κορίτσι με τη φωνή αηδονιού και το θείο δώρο της ποίησης μάς έκανε για δεύτερη φορά περήφανους! Κάτι τέτοιες στιγμές νιώθουμε σαν εκπαιδευτικοί ότι αξίζουν τον κόπο όλες οι θυσίες και οι προσπάθειές μας και καμαρώνουμε κι εμείς μαζί με τα παιδιά μας σαν να είναι πραγματικά μας παιδιά!
Στόχος του σχολείου είναι και πρέπει να είναι, εκτός από τη γνώση και τις αξίες που θα προσφέρει ως εφόδια στους μαθητές του, να αναζητήσει, να ανακαλύψει, να ενθαρρύνει και να καλλιεργήσει και τα κρυμμένα τους ταλέντα, τα τάλαντα με τα οποία είναι προικισμένο το κάθε παιδί. Και η Μαντώ, το χαρισματικό αυτό παιδί μας, ανακάλυψε σύντομα τα χαρίσματά της και αποτελεί παράδειγμα για όλους μας: Να ψάχνει ο καθένας μας με επιμονή και να καλλιεργεί τις κλίσεις του και όχι να τις θάβει μέσα του, ξεχνώντας ακόμα κι αυτός ο ίδιος την ύπαρξή τους. Ας ελπίσουμε εμείς οι καθηγητές να γινόμαστε πάντα το γόνιμο έδαφος που θα βοηθάει το πνεύμα και τις καρδιές των μαθητών μας να ανθήσουν και να καρπίσουν!
Μαντώ, μας έκανες όλους περήφανους! Και εις ανώτερα!
Με αγάπη,
οι καθηγητές σου
Ναύπακτος 17-3-2014
Διαβάστε το ποίημα της Μαντώς και απολαύστε το! Ένα αριστούργημα λέξεων, ήχων, ρυθμού, εικόνων! Η μαγεία της ποίησης, που σε ταξιδεύει!
Υπατία
Η μαύρη τρύπα που με εξαφάνισε
δεν ήταν αντιύλη, δεν ήταν το κενόㆍ
ήταν η ορμή που μου αφάνισε
μ’ ανάποδο δεσμό κάθε τι ορατό.
ήταν η ορμή που μου αφάνισε
μ’ ανάποδο δεσμό κάθε τι ορατό.
Της γνώσης μου το σταγονίδιο, μες στου Θεού το σωματίδιο,
μεταλλαγμένο το γονίδιο, μαγνητισμένο άρμα.
Με κβάντα που χοροπηδούν, που θέλουν να ξαναενωθούν
και στο Σεράπιο να βρεθούν μ’ ένα μεγάλο άλμα.
μεταλλαγμένο το γονίδιο, μαγνητισμένο άρμα.
Με κβάντα που χοροπηδούν, που θέλουν να ξαναενωθούν
και στο Σεράπιο να βρεθούν μ’ ένα μεγάλο άλμα.
Η μαύρη τρύπα που με καταβρόχθισε
δεν ήταν αντιύλη, δεν ήταν το κενόㆍ
ήταν η γνώση που με ώθησε
στο άδειο να χαθώ με έναν πειραματισμό.
δεν ήταν αντιύλη, δεν ήταν το κενόㆍ
ήταν η γνώση που με ώθησε
στο άδειο να χαθώ με έναν πειραματισμό.
Εκεί στον επιταχυντή τ’ αδρόνια σε μια στιγμή
είδαν τον παρατηρητή να θέλει να με σώσει.
Κι απ’ τη λαχτάρα την πολλή, νετρόνια συγκομιδή
κάνει απέραντη γραμμή το χάσμα να εξοντώσει.
είδαν τον παρατηρητή να θέλει να με σώσει.
Κι απ’ τη λαχτάρα την πολλή, νετρόνια συγκομιδή
κάνει απέραντη γραμμή το χάσμα να εξοντώσει.
Η μαύρη τρύπα που με εξαΰλωσε
δεν ήταν αντιύλη, δεν ήταν το κενό.
Ήταν η φιλοσοφία που μου αφαίρεσε
φορτίο ηλεκτρικό, το σύμπαν που αγαπώ.
δεν ήταν αντιύλη, δεν ήταν το κενό.
Ήταν η φιλοσοφία που μου αφαίρεσε
φορτίο ηλεκτρικό, το σύμπαν που αγαπώ.
Το αίνιγμα και η πύρωση, μες στην υπερσιδήρωσηㆍ
διωγμός σε κάθε αντίρρηση και καύση στα φωτόνια.
Μ’ αυτόν τον πειραματισμό τ’ αστέρια πάντα τα μετρώ
και με θυσίας καταιγισμό αγρύπνησα στα χρόνια.
διωγμός σε κάθε αντίρρηση και καύση στα φωτόνια.
Μ’ αυτόν τον πειραματισμό τ’ αστέρια πάντα τα μετρώ
και με θυσίας καταιγισμό αγρύπνησα στα χρόνια.
Πώς θα σωθώ και πώς θα βρω σ’ αυτόν το λιθοβολισμό
του κόσμου την απάτη;
Στην Αλεξάνδρεια που ζω βρήκα συμπαντικό κενό
κι έλλειψη στην… αγάπη.
του κόσμου την απάτη;
Στην Αλεξάνδρεια που ζω βρήκα συμπαντικό κενό
κι έλλειψη στην… αγάπη.
Madolia Steel
Συγχαρητήρια! Και εις ανώτερα, Μαντώ! Μη σταματήσεις ποτέ να γράφεις! Έχεις ένα χάρισμα θεϊκό!
 |
| Το ξεχωριστό Γ3 του 2014.Ένα από τα καλύτερα τμήματα! |
 |
| Το υπέροχο Γ2 του 2014 |
 |
| Μεσολόγγι 2011 με πολύ αγαπημένες συναδέλφους |
17 Νοέμβρη 2012
Γήπεδο 2011
Το Γ1 του 2011
 |
| Βουλή 2014 |
Το αξέχαστο Γ3 του 2011
17 NOEMBΡΗ 2012
Γιορτάσαμε σήμερα, 16 Νοέμβρη 2012, την επέτειο του Πολυτεχνείου. Ένα γεγονός που, αν απλώσεις λίγο το χέρι σου πίσω στο παρελθόν, νιώθεις ότι θα το πιάσεις, θα το ψηλαφήσεις. Εν μέσω οικονομικής κρίσης, καταλήψεων, διπλοβάρδιας στο σχολείο και σχεδόν μηδαμινού χρόνου για πρόβες, η γιορτή μας έγινε τελικά, εις πείσμα των καιρών, υπερβαίνοντας όλες τις αντιξοότητες. Διαπιστώσαμε, μάλιστα, ότι φέτος το μήνυμα της εξέγερσης των νέων του Πολυτεχνείου είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Το αίτημα εκείνων των παιδιών (ψωμί, παιδεία, ελευθερία) στις μέρες μας ακούγεται όχι απλώς ηχηρό, αλλά γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα, γίνεται χείμαρρος, ποτάμι ορμητικό, και κανείς δεν ξέρει ποιους θα καταπνίξει στο διάβα του.
Η γιορτή μας ξεκίνησε με προβολή ενός αποσπάσματος από την ταινία «Μαρτυρίες» του Ν. Καβουκίδη. Μεταφερθήκαμε νοερά έξω από τις μεγάλες σιδερένιες πόρτες του Πολυτεχνείου και ακούσαμε με αγανάκτηση τη φωνή του δικτάτορα να καμαρώνει που… έβαλε την Ελλάδα «στο γύψο», σαν να ήταν ασθενής επί της χειρουργικής κλίνης! Φίμωση κάθε ελεύθερης φωνής, βασανιστήρια, εξορίες, ήρθαν όλα και πάλι ολοζώντανα μπροστά μας. Και το επιστέγασμα όλων; Παρελάσεις, θριαμβευτικά εμβατήρια, χριστιανικά τραγούδια και πατριωτικοί χοροί! Τι τραγική ειρωνία! Η αποθέωση της υποκρισίας σε όλο της το μεγαλείο!
Το πέρασμα στο β’ μέρος της γιορτής έγινε με το τραγούδι των Μαχαιρίτσα-Παπακωνσταντίνου «Να δεις τι σου ’χω για μετά». Ένα τραγούδι που περιγράφει με αδρές γραμμές όλη την τραγική πορεία της Ελλάδας από το ’50 και ύστερα.
Το β’ μέρος ήταν μια επικαιροποίηση της επετείου. Ένα λογοτεχνικό αφιέρωμα στους νέους και στις εξεγέρσεις τους. Μαθητές μας απήγγειλαν ποιήματα και ζωντάνεψαν επί σκηνής ένα θεατρικό δρώμενο βασισμένο στα λόγια του Αιμιλιάνο Ζαπάτα. Επρόκειτο για το μανιφέστο της εξέγερσης κάποιων νέων, αγανακτισμένων με το κατάντημα της κοινωνίας στην οποία ζουν. Ιδιαίτερα αίσθηση προκάλεσαν κάποιες φράσεις τους που αφύπνιζαν συνειδήσεις:
«Δια του παρόντος καταργείται ο προηγούμενος κόσμος! Ο παλιός κόσμος είναι θαμμένος κάτω από τη σκόνη της πλήξης. Είναι πλέον αντικείμενο αρχαιολογικής έρευνας»!
«Οι λέξεις σκάνε στα μυαλά και πυρπολούν συνειδήσεις! Προσοχή! Τα πνεύματα είναι πιο εύφλεκτα από τη βενζίνη!»
«Το μέλλον είναι άγραφο – και σήμερα κρατάμε εμείς το στυλό»!»
«Συμβουλή προς τους στενόμυαλους: Πετάξτε τα μυαλά σας στα σκουπίδια! Αφήστε κενό το κεφάλι σας, να ‘ρθουν τα χελιδόνια να φωλιάσουν. Να ‘ρθει, επιτέλους, η Άνοιξη των αισθημάτων»!
«Εσείς που έχετε τα χρήματα, να φοβάστε! Να φοβάστε όλο και πιο πολύ. Γιατί, ό,τι φοβάστε περισσότερο, εμείς θα το κάνουμε πραγματικότητα»!
«Δοκιμάστε το, πετυχαίνει! Εμφανίστε κι εξαφανίστε τον κόσμο ανοιγοκλείνοντας τα βλέφαρα»!
«Χρόνια κουκουλωμένος κάτω απ’ τις κουβέρτες της ανίας, δεν είχα λόγο να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι. Ξαφνικά θυμήθηκα πως είχα να φτιάξω έναν ολόκληρο κόσμο – και πετάχτηκα όρθιος»!
«Όποιος δεν κατανοεί αυτά που ακούστηκαν ή δε θέλει να τα κατανοήσει, έχει, δυστυχώς, σοβαρό πρόβλημα… Είναι νεκρός και φαντάζεται ότι ζει»!
Το τελευταίο μέρος της γιορτής μας είχε σκοπό να ξεδιπλώσει και να αναδείξει τα καλλιτεχνικά ταλέντα του σχολείου μας! Στην αρχή τραγούδησε ο Παναγιώτης Αθανασίου, παίζοντας ο ίδιος στην κιθάρα δυο τραγούδια που βρίσκονταν συνεχώς στα χείλη των φοιτητών του Πολυτεχνείου: Το Imagine του John Lennon, τον κατεξοχήν ύμνο της ειρήνης σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, και το Knocking on Heaven’s door του B. Dylan, ένα τραγούδι αντιπολεμικό, που εναντιώνεται στη βία και περιγράφει το όραμα μιας ουτοπικής κοινωνίας που ποτέ δε θα ζήσουμε. Ακολούθησε ο Ηλίας Αποστολόπουλος, που έπαιξε ηλεκτρική κιθάρα, διασκευάζοντας το «Χαιρετίσματα, λοιπόν, στην εξουσία» του Β. Παπακωνσταντίνου. Τέλος ο Βασίλης ο Βασιλόπουλος μας χόρεψε το «ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας», ένα τραγούδι που συνδέθηκε με την επταετία, έχοντας το Μανώλη τον Καλαμάρη να τον συνοδεύει με το μπουζούκι του.
Τα παιδιά καταχειροκροτήθηκαν από τους συμμαθητές και τους καθηγητές τους και το κλίμα που δημιουργήθηκε ήταν κάτι παραπάνω από ενθουσιώδες! Όλοι οι καθηγητές, που δουλεύουμε πάντα μαζί τους, που τα παρακολουθούμε να μεγαλώνουν στο πλάι μας και που μοιραζόμαστε μαζί τους λύπες και χαρές όλη τη χρονιά, συγκινηθήκαμε που τα καμαρώσαμε πάνω στη σκηνή να ξεπερνούν τις αναστολές τους και να συνεργάζονται, δουλεύοντας ομαδικά. Για κάποιες στιγμές τα φανταστήκαμε ενήλικες, να παλεύουν για ένα καλύτερο αύριο. Και σ’ αυτό να έχουμε συμβάλει λίγο κι εμείς…! Κάτι τέτοιες στιγμές νιώθεις πραγματικά πως άξιζε τον κόπο που έγινες εκπαιδευτικός. Αποζημιώνεσαι μονομιάς για τους κόπους και τις στενοχώριες όλης της χρονιάς και κατά έναν μυστηριώδη τρόπο απαλείφεις τις κακές στιγμές και φορτίζεις τις μπαταρίες σου για το μέλλον.
Ευχαριστούμε θερμά τα παιδιά μας για τον κόπο και το χρόνο που μας διέθεσαν! Θα θέλαμε να ξέρουν πως πάντα θα τα περιβάλλουμε με την αγάπη και το ενδιαφέρον μας για την πρόοδό τους και θα τα συνοδεύουμε νοερά με τους στίχους του Τόμας Μαν:
«Το να είσαι νέος, σημαίνει να μένεις κοντά στις πηγές της ζωής,
να μπορείς να ορθώνεσαι και να τραντάζεις τις αλυσίδες
ενός φθαρμένου πολιτισμού,
να τολμάς αυτό που οι άλλοι
δεν έχουν το κουράγιο να επιχειρήσουν».
Μήπως αυτό δεν είναι, τελικά, και το μήνυμα του Πολυτεχνείου;
Και τι αξίζει το σχολείο κι ο καθηγητής, αν δε σου μάθει αυτά τα βασικά πράγματα;
Παιδιά, καλή πρόοδο! Και εις ανώτερα!
Οι καθηγητές σας
Νταλταγιάννη Αναστασία
Σφήκα Μαρία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου