Το Βούκινο (τά ἐν οἴκῳ καί ἐν... δήμῳ) !: 2015

Μαθητογνωσία (Μαθητογνωσια, Μathitognosia): Το "Πάτερ ημών" σε διάφορες νεοελληνικές διαλέκτου...: 5.Κυπριακά Badera mas is don uranon, na ayasti do onoman su. Na erti i vasilia su. Na yini do theliman su, obos is d...

Μάνα ,ξέρω ότι με αγαπάς .Σου αρέσω όμως; , του Δ.Τσιριγώτη

«Παιδί μου, δυσκολεύομαι να σου μιλήσω από τότε που μπήκες στην εφηβεία. Έχω μπερδευτεί τελείως .Σου λέω να φέρεσαι πιο ώριμα να είσαι πιο υπεύθυνος αλλά εσύ γίνεσαι έξαλλος. Από την άλλη όταν σε αντιμετωπίζω σαν παιδί πάλι έξαλλος γίνεσαι.

Πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου να σκέπτεται τι καλά που ήταν όταν ήσουν μικρός αλλά αμέσως τη διώχνω αυτή τη σκέψη. Είναι όμως αλήθεια ότι δεν αναγνωρίζω εκείνο το λατρεμένο μου παιδάκι ,παρά μόνο όταν κάποιες φορές έρχομαι και σε χαζεύω την ώρα που κοιμάσαι ,όπως τότε. Η επικοινωνία μας οδηγεί πάντα σε σύγκρουση και εγώ πονάω κάθε φορά .Και όσο και αν οι αλλαγές στο κορμάκι σου έγιναν σταδιακά και δεν τις κατάλαβα ,οι αλλαγές στη συμπεριφορά σου με αιφνιδίασαν και τώρα είμαι τελείως αμήχανη και μπερδεμένη. Και ενώ είχα ενημερωθεί ,είχα διαβάσει ,είχα συζητήσει για αυτό που θα συνέβαινε τώρα νιώθω ότι έχει φύγει η γη κάτω από τα πόδια μου.

Ξέρω ότι πρέπει να σταματήσω να καθαρίζω για σένα κάθε φορά που νιώθω ότι απειλείσαι ή ότι σε αδικούν .Σου υπόσχομαι να μην σε καταπιέζω όσον αφορά τα μαθήματα και την εκπαίδευσή σου αν και ξέρεις ότι δεν θα πάψω ποτέ να πιστεύω ότι είναι απαραίτητα. Ξέρω ότι πρέπει να είμαι δυνατή για να αντέξω την φυσιολογική εφηβική σου επιθετικότητα αλλά είναι άλλο πράγμα στη θεωρία και άλλο στη πράξη. Ξέρω πολύ καλά ότι έχεις δικά σου όνειρα και σχέδια και ,αλήθεια σου λέω, θα προσπαθήσω αυτά να γίνουν και οι δικές μου προσδοκίες από σένα. Ξέρω ότι πρέπει να σταματήσω να φοβάμαι μην πάθεις κάποιο κακό ,να τρέμω .Ξέρω ότι μόνο άμα σε αφήσω να κάνεις τα δικά σου λάθη θα μάθεις ,ότι μόνο εάν ρισκάρεις θα ωριμάσεις αλλά δεν μου είναι εύκολο. Πρέπει επίσης να κόψω τη ακατανίκητη συνήθεια να θυμώνω με τα δικά σου λάθη .Nα μην είμαι τόσο πολύ από πάνω σου και να σου δώσω περισσότερο χώρο δικό σου .Εσύ πάντα μου τα έλεγες όλα. Τώρα δυσκολεύομαι να σε αφήσω να έχεις μυστικά από μένα και πράγματα αφανέρωτα. Τρέμω μην μπλέξεις ,μην σε πληγώσουν, δεν θα το αντέξω αυτό.

Τώρα τελευταία νιώθω ότι σου είμαι αχρείαστη , ότι τα κάνω όλα λάθος. Βλέπω ότι και που σου κάνω όλα τα χατίρια δεν ωφελεί ,δεν το εκτιμάς. .Βλέπεις σου έχτιζα τη φωλίτσα σου όλα αυτά τα χρόνια με υπομονή και με λαχτάρα και τώρα μου λες ότι δεν σου αρέσει. Μου ζητάς να σε αφήσω ήσυχο ,ότι δεν έχεις τίποτα αλλά εγώ νιώθω ότι φεύγεις μακριά μου . Εγώ είμαι η μαμά. Γιατί δεν με αγκαλιάζεις πια ;Το ξέρω ότι το μωράκι έγινε αντράκι αλλά τουλάχιστον άσε με εμένα να σε αγκαλιάζω. Για λίγο. Σε αγαπώ πιο πολύ και από τη ζωή μου, το ξέρεις αυτό;»

«ΜΑΝΑ , ξέρω ότι φέρομαι περίεργα τελευταία αλλά και εσύ δεν πας πίσω. Νιώθω όμως και περίεργα. Έχω νεύρα ,ξέρεις τώρα εφηβεία ρε μάνα. Ξέρω ότι ξεσπάω συνέχεια απάνω σου χωρίς να μου φταις πάντα εσύ. Αλλά που θες ρε μάνα να ξεσπάσω; Δες με ρε μάνα ,μεγαλώνω ,και όσο και αν αυτό πάντα λαχταρούσα τώρα φοβάμαι. Όσο και αν με ενοχλείς πολλές φορές άλλο τόσο μου τη σπάει που σε έχω ακόμα ανάγκη μάνα . Αλλά όχι όπως παλιά ,αλλιώτικα. Και θέλω από καιρό να σε ρωτήσω κάτι .Ξέρω ότι με αγαπάς αλλά πες μου, σου αρέσω ;Σου αρέσω ρε μάνα ; Γιατί για μένα αυτό έχει μεγάλη σημασία, μεγαλύτερη ίσως από και από την αγάπη σου. Στο λέω γιατί δεν φαίνεται να μου κάνεις και πολλά like τελευταία .Σαν να σε ενοχλούν όλα απάνω μου και θέλεις να τα αλλάξω. Και όσο σε βλέπω να αγωνιάς για την καλή μου εικόνα και την γνώμη του κόσμου ένα πράγμα περνάει επίμονα από το μυαλό μου : πως θα στο χαλάσω. Δεν ξέρω γιατί αλλά αυτή είναι η αλήθεια.

Θα σου πω μερικά πράγματα που θέλω να αλλάξεις : Δεν θέλω άλλα κηρύγματα ,άλλα πρέπει και άλλα μη .Όχι άλλα γιατί έβηξες ,ποιος σε πείραξε ,αν μου αρέσει καμιά κοπέλα .Σταμάτα να χρησιμοποιείς πληθυντικό για πράγματα που αφορούν εμένα (χτες σε άκουσα να λες ότι πήγαμε καλά στα μαθήματα του τριμήνου).Φρικάρω όταν με φωνάζεις με υποκοριστικά : και καλά να είναι με κατάληξη -άκης αλλά με κατάληξη –ούλης ρε μάνα ;Και προπαντός μην με ξαναγκαλιάσεις μπροστά σε φίλο μου. Ρε μάνα θες να με λένε βουτυρόπαιδο ή μαμάκια; Και μην κάνεις συνέχεια κριτική για πράγματα που μου αρέσουν .Δεν είμαι χαζός να πιστεύω ότι οι φίλοι στο facebook μπορούν να αντικαταστήσουν τους πραγματικούς φίλους αλλά έχει πλάκα και είναι μόδα. Σάμπως εσείς στην ηλικίας μας δεν είχατε τη disco;Τι κιτσιά αλήθεια Θεέ μου. Θα ήθελα να συζητάμε αλλά πειράζει να μην είναι πάντα για σοβαρά πράγματα;

Εγώ από τη μεριά μου σου υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω να σταματήσω να βρίζω, ότι θα μαζεύω πιο συχνά το δωμάτιό μου ,ότι θα τρώμε μαζί το μεσημέρι ,ότι θα προσέχω τις παρέες μου και την υγεία μου. Τώρα θα σου φανεί λίγο περίεργο αυτό που θα σου πω :θέλω να μου το λες όταν κάνω λάθος αλλά βρες ένα τρόπο να το αντέχω και άσε να φαίνεται ότι είναι δική μου η τελική απόφαση .Να με ακούς και όχι μόνο να μου λες. Δεν σε θέλω ούτε υπερπροστατευτική αλλά ούτε και αδιάφορη. Σου βάζω δύσκολα ε μάνα ; Θέλω να είσαι εκεί αλλά άσε με να έρχομαι εγώ σε σένα όταν έχω ανάγκη τη βοήθειά σου. Θέλω να με ενθαρρύνεις ειδικά όταν μερικές φορές χάνω την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου . Με βοηθάει να σε βλέπω σίγουρη απέναντί μου και σταθερή. Νιώθω και εγώ σιγουριά έτσι και δεν φοβάμαι. Με τρελαίνει όμως ρε μάνα να σε βλέπω τόσο ανασφαλή. Και αυτή σου η ανασφάλεια είναι που με πιέζει και που με κάνει να ξεσπάω απάνω σου. Και ρε μάνα έχεις κάνει καλή δουλειά όλα αυτά τα χρόνια οπότε έχε μου λίγη εμπιστοσύνη παραπάνω. Δεν θα σε απογοητεύσω .θα το δεις. Επίσης θέλω να φροντίζεις τον εαυτό σου ,να είσαι χαρούμενη και να ψάξεις και άλλα πράγματα να κάνεις πέρα από το να φροντίζεις εμένα. Μη νομίζεις ,όμως , ότι σου ζητάω να είμαστε παράλληλα σύμπαντα μέσα στο ίδιο σπίτι. Καιρός δεν είναι όμως να σταματήσεις να είσαι δικός μου δορυφόρος; Δεν θα ήτανε πιο καλά να γίνουμε τεμνόμενα σύμπαντα ;

Να ξέρεις ότι δεν μπορώ να στα λέω όλα όπως παλιά –τα πιο πολλά δεν θα τα καταλάβαινες ,αλλά άμα βρεθώ σε αδιέξοδο ή σε κίνδυνο θα είσαι η πρώτη που θα το μάθεις. Αυτό στο υπόσχομαι. Αυτό με τις αγκαλιές που δεν σου κάνω πια και εμένα με παραξενεύει αλλά δεν μπορώ να το νικήσω, είναι κάτι πάνω από μένα .Σε παρακαλώ να μη σε στεναχωρεί ,δεν το κάνω επίτηδες και μάλλον είναι γιατί μεγαλώνω. Επειδή ,όμως. δεν σε εμπιστεύομαι στο συγκεκριμένο φρόντισε να είναι σύντομες και χωρίς ξένους παρόντες. Επίσης αυτό το αστείο με τη φωλίτσα ρε μάνα να σταματήσει γιατί πλέον μου πέφτει και λίγο στενή. Μην φοβάσαι ότι θα με χάσεις αλλά τώρα που έμαθα να πετάω ίσως πηγαίνω και πιο μακρινές βόλτες .Πάντα όμως θα επιστρέφω ,έστω και για λίγο. Ακόμα και όταν θα φτάσει η ώρα να κτίσω δικό μου σπιτικό δεν θα ξεχάσω ότι εδώ μεγάλωσα, ….μαζί σου. Και θα έρχομαι. Και ….μαμά, άκου κάτι να χαρείς : θα σου φέρνω και άλλους μαζί μου.»

Δημήτρης Τσιριγώτης .Φυσικός

Διαβάστε περισσότερα: Μάνα ,ξέρω ότι με αγαπάς .Σου αρέσω όμως; ,του Δ.Τσιριγώτη - iPaideia.gr

'The Invisible Discriminator' - Stop. Think. Respect.

Ο ρατσισμός σε μικρά, καθημερινά πράγματα πολλές φορές είναι χειρότερος από τη λεκτική επίθεση γιατί δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αντίδρασης στο θύμα. Μπορεί οι περισσότεροι να μη το παρατηρείτε, αλλά οι άνθρωποι συνεχώς κρίνονται από την εμφάνισή τους, ειδικά όταν αυτό αφορά μετανάστες ή έγχρωμους….

Ο γλάρος Ιωνάθαν

Ένα υπέροχο μάθημα αυτογνωσίας!

Υπάρχει μια παλιά ιστορία για ένα παιδί που πήγε να ζητήσει τη βοήθεια ενός σοφού…. «Ήρθα, δάσκαλε, γιατί νοιώθω τόσο ασήμαντος που δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Μου λένε ότι δεν αξίζω τίποτα, ότι δεν κάνω τίποτα σωστά, ότι είμαι αδέξιος και χαζός. Πως μπορώ να βελτιωθώ; Τι μπορώ να κάνω για να με εκτιμήσουν περισσότερο;» Ο δάσκαλος, χωρίς να τον κοιτάξει, του είπε: «Πόσο λυπάμαι, αγόρι μου. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω γιατί πρώτα πρέπει να λύσω ένα δικό μου πρόβλημα. Μετά, ίσως..» και ύστερα από μια παύση συνέχισε : «Αν θέλεις να με βοηθήσεις εσύ, μπορεί να λύσω γρήγορα το πρόβλημά μου και μετά να μπορέσω να σε βοηθήσω.» «Ε …;μετά χαράς, δάσκαλε» είπε διστακτικά ο νεαρός, νοιώθοντας ότι τον υποτιμούσαν για άλλη μια φορά και μετέθεταν τις ανάγκες του. «Ωραία» συνέχισε ο δάσκαλος. Έβγαλε το δαχτυλίδι που φορούσε στο αριστερό του χέρι και το έδωσε στο αγόρι, λέγοντας :»Πάρε το άλογο που είναι εκεί έξω και τρέξε στην αγορά. Πρέπει να πουλήσω αυτό το δαχτυλίδι για να πληρώσω ένα χρέος. Είναι ανάγκη να πάρεις όσο περισσότερα χρήματα μπορείς για αυτό. Και με κανέναν τρόπο μη δεχτείς λιγότερα από ένα χρυσό φλουρί. Πήγαινε και έλα με το χρυσό φλουρί όσο πιο γρήγορα μπορείς.» Ο νεαρός πήρε το δαχτυλίδι κι έφυγε. Μόλις έφτασε στην αγορά άρχισε να προσφέρει το δαχτυλίδι στους εμπόρους που το κοίταζαν με κάποιο ενδιαφέρον, ώσπου ο νεαρός έλεγε τι ζητούσε γι’ αυτό. Όταν το παιδί έλεγε «ένα χρυσό φλουρί» άλλοι γελούσαν, άλλοι του γύριζαν τις πλάτες και μόνο ένας γέροντας φάνηκε αρκετά ευγενικός για να μπει στον κόπο να του εξηγήσει ότι ένα χρυσό φλουρί ήταν πάρα πολύ για ένα δαχτυλίδι. Θέλοντας να βοηθήσει, ένας του πρόσφερε ένα ασημένιο νόμισμα κι ένα μπακιρένιο τάσι, όμως, ο νεαρός είχε οδηγίες να μη δεχτεί λιγότερα από ένα χρυσό φλουρί κι έτσι απέρριψε την προσφορά. Αφού προσπάθησε να πουλήσει το κόσμημα σε όποιον συνάντησε στο δρόμο του στην αγορά – και σίγουρα θα ήταν πάνω από εκατό άτομα – , παραδέχτηκε την αποτυχία του, καβάλησε το άλογο και γύρισε πίσω. Πόσο θα ήθελε ο νεαρός να είχε ένα χρυσό φλουρί για να το δώσει στο δάσκαλο και να τον γλυτώσει από το πρόβλημά του. Έτσι, θα έπαιρνε κι αυτός τη συμβουλή και τη βοήθεια του δασκάλου. Μπήκε μέσα στην κάμαρη. «Δάσκαλε» είπε, «λυπάμαι. Είναι αδύνατο να τα καταφέρω. Ίσως να μπορούσα να πάρω δύο ή τρία ασημένια, όμως, νομίζω ότι δεν μπορώ να γελάσω κανέναν για την πραγματική αξία του δαχτυλιδιού.» «Αυτό που είπες είναι πολύ σημαντικό, νεαρέ μου φίλε» απάντησε χαμογελώντας ο δάσκαλος. «Πρέπει πρώτα να μάθουμε την αληθινή αξία του δαχτυλιδιού. Καβάλησε πάλι το άλογο και πήγαινε στον κοσμηματοπώλη. Ποιος άλλος θα ξέρει καλύτερα; Πες του ότι θέλεις να το πουλήσεις και ρώτησέ τον πόσα μπορεί να πιάσει.Ομως, μην του το πουλήσεις όσα κι αν σου προσφέρει. Γύρισε πίσω με το δαχτυλίδι.» Ο νεαρός καβάλησε το άλογο κι έφυγε πάλι. Ο κοσμηματοπώλης εξέτασε το δαχτυλίδι στο φως του κεριού, το κοίταξε με το φακό, το ζύγισε και μετά είπε στο παιδί: «Πες στο δάσκαλο, αγόρι μου, ότι αν θέλει να το πουλήσει αμέσως, δεν μπορώ να του δώσω παραπάνω από πενήντα οχτώ χρυσά φλουριά για το δαχτυλίδι του.» «Πενήντα οχτώ χρυσά;» φώναξε το παιδί. «Ναι» απάντησε ο κοσμηματοπώλης. «Βέβαια,, με λίγη υπομονή θα μπορούσαμε να βγάλουμε γύρω στα εβδομήντα χρυσά φλουριά, όμως, αν είναι επείγον …;» Ο νεαρός έτρεξε συγκινημένος στο σπίτι του δασκάλου να του πει τα καθέκαστα. «Κάθισε» του είπε ο δάσκαλος αφού τον άκουσε. «Είσαι κι εσύ σαν αυτό το δαχτυλίδι. ‘Ενα πολύτιμο και μοναδικό κόσμημα. Και σαν τέτοιο, πρέπει να σ΄εκτιμήσει ένας αληθινός ειδικός. Γιατί στη ζωή σου γυρίζεις εδώ κι εκεί ζητώντας να εκτιμήσει ο καθένας την πραγματική σου αξία;» Και μ’ αυτά τα λόγια, έβαλε πάλι το δαχτυλίδι στο μικρό του δάχτυλο του αριστερού του χεριού…

πηγη thesecretrealtruth

"Άκου όταν μιλάς δάσκαλε!" - Ένα άρθρο που πρέπει να διαβάσει κάθε εκπαιδευτικός !

🕔5/2015 22:43 ΠΡΑΚΤΙΚΗ

Γράφει ο Αναστάσιος Αγ. Τασινός

Το παρόν άρθρο γράφτηκε με όρους παιδαγωγικής και διδακτικής πράξης, με σκοπό να προβληματίσει και να βοηθήσει τους εκπαιδευτικούς στο καθημερινό τους έργο. Γίνεται μια προσπάθεια να τονιστεί η καλή τακτική του δασκάλου να ακούει τους μαθητές του μέσα και έξω από την τάξη, να αναδειχθεί η καλή πρακτική της συνθετικής έκθεσης, να αναφερθεί η αναγκαιότητα της εναλλαγής των μεθόδων διδασκαλίας, να α14/0ναλυθεί η τεχνική επίτευξης ήρεμου κλίματος στην τάξη και να επισημανθεί η αξιοποίηση της επικαιρότητας και των ενδιαφερόντων των μαθητών. Επιπροσθέτως, γίνεται λόγος και για την καλή συνήθεια του δασκάλου να επιβραβεύει την προσπάθεια των μαθητών και όχι την εξυπνάδα.

Οι μαθητές μας διδάσκουν

Θυμάμαι έντονα τη στιγμή εκείνη που ως αναπληρωτής δάσκαλος, πήρα ένα πολύ καλό μάθημα Διδακτικής από τη Μάρθα, μαθήτρια της Γ` τάξης του Δημοτικού. Καθόταν στο πρώτο θρανίο και ήταν πολύ προσεκτική στην παράδοση όλων των μαθημάτων. Μια μέρα, ενώ βάσει του εβδομαδιαίου ωρολογίου προγράμματος έπρεπε να διδάξω μία ώρα Μαθηματικά, έκανα δύο συνεχόμενες. Μόλις ολοκλήρωσα την παράδοση, η Μάρθα αντέδρασε με έναν παρατεταμένο αναστεναγμό ανακούφισης. Ήταν ολοφάνερο, ότι με «τη γλώσσα του σώματος» μου τα είπε όλα. Εκτός αυτού, είχε αντιληφθεί, ότι το μάθημα των Τεχνικών εκείνη την ημέρα πάλι δε θα γινόταν. Αυτόν τον αναστεναγμό δεν τον ξέχασα ποτέ, όπως ποτέ δεν ξέχασα και τους δικούς μου αναστεναγμούς ως μαθητής σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης. Αυτά για τα οποία τότε κατηγορούσα τους εκπαιδευτικούς, διαπίστωσα ότι τα έκανα και ο ίδιος. Η επίγνωση της πικρής αυτής αλήθειας με έκανε να ακούω τους μαθητές μου και να στραφώ έγκαιρα και σε μαθητοκεντρικές μορφές διδασκαλίας, που προάγουν την ενεργητική μάθηση. Η παθητική μάθηση υποχώρησε αισθητά από την καθημερινή διδακτική πράξη, δίνοντας νέες διαστάσεις στην επικοινωνία με τους μαθητές. Έκτοτε, βασική μου επιδίωξη ήταν να ακούγεται η κριτική των μαθητών μου στην τάξη, σχετικά με τον τρόπο διδασκαλίας των μαθημάτων. Εκτός της προφορικής αυτής κριτικής, την τελευταία ημέρα του διδακτικού έτους, που οι μαθητές ένιωθαν πιο χαλαροί και ελεύθεροι, ζητούσα να μου απαντήσουν γραπτώς και σε μερικές ερωτήσεις, σχετικές με τη λειτουργία της τάξης τη χρονιά που πέρασε. Θεωρώ ως βασική αρχή της δημοκρατικής λειτουργίας της τάξης, να δίνεται η δυνατότητα στους μαθητές να εκφράζουν στο δάσκαλό τους, αυτό που πραγματικά νιώθουν για τη διδασκαλία των μαθημάτων. Εκτός των μηνυμάτων που εκπέμπονται από τους μαθητές, ταυτόχρονα ενισχύονται και οι παιδαγωγικές σχέσεις. Ακόμη ηχούν στα αυτιά μου οι πρώτες κριτικές που έλαβα ως νεοδιόριστος δάσκαλος, όπως : «Ο κύριος αγαπά περισσότερο τη Γλώσσα και τα Μαθηματικά», «ο κύριος μιλάει δυνατά όταν μας κάνει το μάθημα», «ο κύριος μερικές φορές δεν μας κάνει Μουσική και Τεχνικά», «ο κύριος καπνίζει, ενώ μας είπε ότι το τσιγάρο βλάπτει σοβαρά την υγεία» κ.τ.λ. Παρατηρήσεις οι οποίες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη μετέπειτα εκπαιδευτική μου πορεία. Η τελευταία μάλιστα παρατήρηση έγινε και η αφορμή να σταματήσω το κάπνισμα. Να ακούμε τους μαθητές και έξω από την τάξη Η επικοινωνία με τους μαθητές μας έξω από την αίθουσα διδασκαλίας, είναι πολύ σημαντική, γιατί αναπτύσσονται ακόμη περισσότερο οι παιδαγωγικές σχέσεις. Ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνεί ο δάσκαλος με τους μαθητές στο διάλειμμα, σε μια τυχαία συνάντηση στο δρόμο, σε κάποια εκδήλωση κ.τ.λ., συνήθως φανερώνει και την παιδαγωγική ατμόσφαιρα που επικρατεί στην τάξη. Θυμάμαι μια δασκάλα που μου έλεγε, ότι ένας μαθητής της τη φώναζε από μακριά «κυρία» και άλλαξε δρόμο για να μη συναντηθεί μαζί του. Στην προκειμένη περίπτωση οι παιδαγωγικές σχέσεις δασκάλας και μαθητή δέχτηκαν πλήγμα έξω από την τάξη. Άλλοι πάλι δάσκαλοι δεν επιτρέπουν στους μαθητές τους για κανένα λόγο να τους απασχολούν στα διαλείμματα. Στην περίπτωση αυτή οι παιδαγωγικές σχέσεις δασκάλων και μαθητών καθημερινά πλήττονται. Από την επικοινωνία που είχα με τους μαθητές μου έξω από την τάξη – από τις πολλές περιπτώσεις που υπάρχουν – θα ήθελα να αναφερθώ σε τρεις, που χαράχτηκαν έντονα στη μνήμη μου : α. Με συγκίνηση θυμάμαι τις συζητήσεις που είχα στα διαλείμματα με το Νικολάκη, μαθητή της Ε` τάξης Δημοτικού. Είχε βεβαρημένο οικογενειακό περιβάλλον και στο σχολείο ήταν το «μαύρο πρόβατο», εξαιτίας της επιθετικότητας που είχε. Κανείς δάσκαλος δεν ήθελε να αναλάβει την τάξη του και όταν πήγα με μετάθεση σ` αυτό το σχολείο, ο «κλήρος» έπεσε σε μένα, που ήμουν ο πιο νέος. Ο Νικολάκης ένιωθε διαρκώς να απειλείται και τα μάτια του έπαιζαν δεξιά κι αριστερά σαν αγρίμι. Μια μέρα μου λέει, με τα χείλη του να τρέμουν από θυμό : «Τι θέλουν πάλι αυτές οι κότες στο σχολείο;» Εννοούσε τις μητέρες του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, που τις έβλεπε ως μόνιμη απειλή, γιατί είχαν επιδιώξει στο παρελθόν να τον μεταθέσουν σε Ειδικό σχολείο. Επιτρέψτε μου να γράψω, ότι σε ένα τέτοιο αρνητικό περιβάλλον, κατάφερα να κερδίσω την εμπιστοσύνη του, ώστε να νιώσει ασφαλής. Όταν με έβλεπε στην αυλή του σχολείου, ερχόταν τρέχοντας δίπλα μου για συζήτηση. Διεκδικούσε την προσοχή και το ενδιαφέρον του δασκάλου του. Μου μιλούσε για τα ενδιαφέροντα που είχε, για το επάγγελμα που ήθελε να κάνει όταν θα μεγαλώσει, για την οικογένειά του και για τα προβλήματα που είχε με τους άλλους μαθητές και τους γονείς τους. Οι παιδαγωγικές σχέσεις έγιναν τόσο καλές, που ήταν αδύνατον να μην εκφραστούν με μείωση της επιθετικότητας και βελτίωση της συμπεριφοράς του. Για άλλη μια φορά σκέφτηκα, ότι πρώτα ο δάσκαλος αναγνωρίζεται στα μάτια των μαθητών του και μετά σε όλους τους άλλους. Κι όταν η αναγνώριση έρχεται από δύσκολους μαθητές, η ηθική αμοιβή του δασκάλου είναι ακόμη μεγαλύτερη. β. Μια μέρα του Γενάρη, παρατηρούσα από το παράθυρο της τάξης στο διάλειμμα τους μαθητές μου, να χαίρονται το πυκνό χιόνι, που μόλις είχε αρχίσει να πέφτει. Θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια με τους συμμαθητές μου, που σε τέτοιες περιπτώσεις ανοίγαμε το στόμα και κυνηγούσαμε τις νιφάδες του χιονιού. Βγήκα έξω και τους έριξα την ιδέα να παίξουμε τους «χιονοφάγους». Σε λίγο το παιχνίδι γενικεύτηκε σε όλο τα σχολείο. Ήταν μια υπέροχη σκηνή, να βλέπεις όλους τους μαθητές με ανοιχτά τα στόματα να κυνηγάνε τις νιφάδες του χιονιού. Ήταν αδύνατον να ανακηρυχτεί νικητής, γιατί όλοι διεκδικούσαν την πρώτη θέση. Το κουδούνι χτύπησε, αλλά κανείς δεν είχε όρεξη να πάει για μάθημα. Εκείνη τη στιγμή στην αυλή του σχολείου, ένα άλλο «μάθημα» βρισκόταν σε εξέλιξη, αυτό, των παιδαγωγικών σχέσεων. γ. Περπατούσα σε ένα δρόμο των Εξαρχείων της Αθήνας, όταν ξαφνικά βλέπω από ένα ισόγειο διαμέρισμα μια ομάδα παιδιών να πηδάνε από το παράθυρο. Τα παιδιά έτρεχαν προς το μέρος μου κι όταν με πλησίασαν, διαπίστωσα ότι ήταν μαθητές μου, από το σχολείο του Λόφου του Στρέφη. Με τραβολογούσαν επίμονα να πάω κι εγώ στο σπίτι του Κώστα, του συμμαθητή τους, που γιόρταζε τα γενέθλιά του. Συγκινήθηκα από την αυθόρμητη αγάπη τους, που δεν είχε την υπομονή να εκδηλωθεί από την πόρτα του διαμερίσματος και ούτε για μια στιγμή δε σκέφτηκα να τους χαλάσω το χατίρι. Οι γονείς των μαθητών που ήταν μέσα στο διαμέρισμα, έκπληκτοι παρατηρούσαν τη σκηνή από το παράθυρο και γελούσαν. Μια τυχαία συνάντηση στο δρόμο με τους μαθητές μου, δίχως αμφιβολία, ενίσχυσε τις παιδαγωγικές σχέσεις. Η συνθετική έκθεση, μια καλή πρακτική για το δάσκαλο Να ακούμε τους μαθητές μας όχι μόνον όταν μιλάνε, αλλά και όταν γράφουν. Διορθώνοντας ως νέος δάσκαλος τις εκθέσεις μαθητών, διαπίστωνα, ότι η έκφραση εκείνων που δεν είχαν καμιά βοήθεια στην προετοιμασία των μαθημάτων από το σπίτι, συνήθως ήταν πιο ωραία, γιατί ήταν αυθόρμητη και ανεπιτήδευτη. Δεν το κρύβω ότι αυτή η έκφραση με δίδαξε πολλά. Ειδικά οι εκθέσεις ορισμένων μαθητών ήταν εντυπωσιακές. Έτσι, χωρίς να το καταλάβω, ανετράπη όλο το τυποποιημένο πλαίσιο της γραπτής έκφρασης που είχα διδαχθεί ως μαθητής. Έκτοτε, παρακινούσα τους μαθητές μου να γράφουν όπως ακριβώς αισθάνονται. Η γραπτή έκφραση των μαθητών παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, όταν δεν έχει επηρεασθεί από τους οδηγούς εκθέσεων που κυκλοφορούν στο εμπόριο, αλλά ούτε και από τις στερεότυπες τεχνικές των γονιών τους. Τότε γράφονται προτάσεις με ζωντάνια και αυθορμητισμό. Έχω κρατήσει αρκετές τέτοιες προτάσεις στο αρχείο μου, από τις οποίες αργότερα γεννήθηκε και η ιδέα της συνθετικής έκθεσης, την οποία και υλοποίησα. Συγκεκριμένα, ανέθετα στους μαθητές μου να μου γράψουν μία έκθεση για κάποιο ενδιαφέρον θέμα. Όταν διόρθωνα αυτές τις εκθέσεις στο σπίτι, έπαιρνα από κάθε μαθητή μία ή δύο καλές προτάσεις και φρόντιζα το σύνολο των προτάσεων αυτών, να συνθέτουν μία ενιαία έκθεση, χωρίς επαναλήψεις νοημάτων, με αρχή, μέση και τέλος. Πριν τη διαβάσω στην τάξη είχε προηγηθεί ένας δημόσιος έπαινος, ότι είναι η καλύτερη έκθεση απ` όλες, χωρίς όμως να αποκαλύψω το δημιουργό. Όταν τη διάβαζα ήταν πολύ διασκεδαστικό. Κάθε τόσο πετάγονταν και ένας μαθητής και έλεγε ότι ήταν δική του, αλλά αμέσως μετά το αναιρούσε. Με την ολοκλήρωση της ανάγνωσης της έκθεσης όλοι αναζητούσαν το δημιουργό, που κατά «τύχη» είχε γράψει μερικές προτάσεις σαν τις δικές τους. Η αποκάλυψη ότι ο δημιουργός ήταν όλη τάξη, ήταν κάτι που δεν το περιμένανε. Μετά ακολουθούσε μια εποικοδομητική συζήτηση και τους εξηγούσα γιατί επέλεξα από κάθε μαθητή τις συγκεκριμένες προτάσεις. Χωρίς αμφιβολία καταλάβαιναν, ότι η ομορφιά των προτάσεων αυτών βρισκόταν στην αυθόρμητη αποτύπωση των συναισθημάτων τους. Μερικές φορές έγραφα κι εγώ έκθεση την ίδια στιγμή με τους μαθητές και πάντα τη θεωρούσα κατώτερη της συνθετικής κι αυτό το παραδεχόμουν δημόσια στην τάξη. Η τακτική αυτή τόνωνε ακόμη περισσότερο την αυτοπεποίθηση των μαθητών, εφόσον ξεπέρναγαν το δάσκαλό τους. Περίπου πέντε συνθετικές εκθέσεις να δημιουργούνται στην τάξη κάθε σχολική χρονιά είναι αρκετές. Η πρώτη όμως έχει τη δική της μαγεία, γιατί πολλοί μαθητές διεκδικούν τη συγγραφή της. Και εν μέρει έχουν δίκιο, εφόσον συμμετέχουν στο χτίσιμο αυτής της έκθεσης. Ο τρόπος αυτός διδασκαλίας της γραπτής έκφρασης (με το εύρημα της συνθετικής έκθεσης) είναι πολύ σημαντικός, γιατί έτσι οι μαθητές μαθαίνουν να εκφράζονται αυθόρμητα, έχοντας συνείδηση της αξίας των δικών τους δυνάμεων. Δυστυχώς, η καλή αυτή πρακτική μπήκε κάπως αργά στη διδασκαλία μου. Η εναλλαγή των μεθόδων διδασκαλίας Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να ακούνε την έντονη ανάγκη των μαθητών, να εκφραστούν δημιουργικά στην τάξη. Για το λόγο αυτό επιβάλλεται μεθοδευμένα να καταφέρουν να μειώσουν το χρόνο ομιλίας τους στην τάξη. Πρακτικά αυτό σημαίνει, ότι ο χρόνος ομιλίας που αφαιρείται από το δάσκαλο, παραχωρείται με συγκεκριμένες τεχνικές διδασκαλίας στους μαθητές, ώστε να εμπλέκονται πιο ενεργά και δυναμικά στη διδασκαλία. Με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζεται μια ουσιαστικότερη επικοινωνία, που ανεβάζει την ποιότητα της διδασκαλίας και της μάθησης γενικότερα, με αποτέλεσμα η γνώση να αφομοιώνεται καλύτερα και να αποτυπώνεται εντονότερα στη μνήμη των μαθητών. Είναι παραδεκτό από το σύνολο των εκπαιδευτικών, ότι η εναλλαγή των μεθόδων διδασκαλίας, ανάλογα με τη φύση του μαθήματος, είναι απαραίτητη για την ενεργοποίηση των μαθητών και για την ποιοτικότερη αφομοίωση της διδακτέας ύλης. Όσο καλή κι αν είναι μία μέθοδος διδασκαλίας, δεν μπορεί να εφαρμόζεται σε όλα τα μαθήματα. Παρόλο όμως που οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί, θεωρητικά έχουν αποδεχθεί την αναγκαιότητα της εναλλαγής των μεθόδων διδασκαλίας, η καλή αυτή πρακτική δεν έχει περάσει, όσο θα έπρεπε, στην καθημερινότητα της σχολικής τους πράξης. Η εμπειρία 32 χρόνων στη Δημοτική εκπαίδευση μου έδειξε, ότι αρκετοί δάσκαλοι αποφεύγουν να δοκιμάσουν νέες μορφές διδασκαλίας, είτε από το φόβο της αποτυχίας, είτε για την αποφυγή περισσότερης εργασίας. Ακολουθούν την πεπατημένη οδό κι έτσι γίνονται κουραστικοί στους μαθητές και σταδιακά χάνουν το ενδιαφέρον τους για τη δημιουργική λειτουργία της τάξης. Οι νέοι εκπαιδευτικοί πρέπει να γνωρίζουν, ότι αποτυχημένες διδασκαλίες έχουν στο ενεργητικό τους όλοι ανεξαιρέτως οι δάσκαλοι, σε όποια βαθμίδα εκπαίδευσης κι αν εργάζονται. Πολλές φορές συμβαίνει, αυτά που έχουμε προγραμματίσει για τη διδασκαλία, να μην προχωράνε στη διδακτική πράξη. Το γεγονός αυτό δεν πρέπει να μας απογοητεύει. Η μεγαλύτερή μας επιτυχία ως δάσκαλοι δεν είναι πως δεν αποτυγχάνουμε ποτέ στη διδασκαλία, αλλά όταν αποτυγχάνουμε, να μπορούμε να διδασκόμαστε από τα λάθη μας. Μερικές φορές μάλιστα, μια αποτυχημένη διδασκαλία μάς βοηθάει πολύ περισσότερο, απ` ότι μια επιτυχημένη διδασκαλία. Ως μάχιμος δάσκαλος σε καμιά μέθοδο διδασκαλίας δεν έδινα την αποκλειστικότητα. Υπήρχε εναλλαγή των μεθόδων, σε συνάρτηση πάντα με το διδακτικό αντικείμενο και την τάξη που δίδασκα. Την ομαδοκεντρική μέθοδο διδασκαλίας τη χρησιμοποιούσα για την υλοποίηση Σχεδίων Εργασίας με τους μαθητές. Με τη μέθοδο αυτή οι μαθητές μαθαίνουν από τη μικρή ηλικία να αναπτύσσουν τις ικανότητές τους με συλλογικό τρόπο. Στο εκπαιδευτικό μου άρθρο «Καλές Πρακτικές για το Δάσκαλο» που αναρτήθηκε στο Διαδίκτυο, γίνεται μια εκτεταμένη αναφορά στην παράμετρο αυτή, όπου τονίζεται μεταξύ των άλλων, ότι πράγματα που μπορεί να γίνονται από τους μαθητές, δεν πρέπει να τα κάνει ο δάσκαλος. Τη μετωπική μέθοδο διδασκαλίας τη χρησιμοποιούσα, όταν έκρινα ότι το διδακτικό αντικείμενο του μαθήματος το απαιτούσε. Για παράδειγμα η ανάλυση μιας μαθηματικής έννοιας, η εξήγηση ενός γραμματικού ή συντακτικού φαινομένου, η αφήγηση ενός ιστορικού γεγονότος, μιας παραβολής του Ευαγγελίου, ενός μύθου του Αισώπου, μιας καθημερινής ιστορίας, όλα αυτά διδάσκονται καλύτερα με τη μετωπική μέθοδο διδασκαλίας. Ειδικά, όταν και οι ίδιοι μαθητές στη συνέχεια εμπλέκονται στο θέμα, με τη χρησιμοποίηση της ερωταπόκρισης ή του κατευθυνόμενου ή του ελεύθερου διαλόγου, η διδασκαλία γίνεται πιο ενδιαφέρουσα και πληρέστερη. Με τη μετωπική μέθοδο διδασκαλίας, μπορείς ακόμη, να προβληματίσεις έντονα τους μαθητές και να τους μεταδώσεις με τον καλύτερο τρόπο πληροφορίες, που είναι αναγκαίες για την καθημερινή παιδαγωγική και διδακτική πράξη. Για το λόγο αυτό, η μετωπική διδασκαλία πρέπει να παίρνει το μερίδιο του χρόνου που της αναλογεί στη διδακτική ώρα, με την επιφύλαξη πάντα, ο δάσκαλος να μην κάνει κατάχρηση στο μονόλογο. Το ερευνητικά εξελισσόμενο διδακτικό μοντέλο το χρησιμοποιούσα για το συντονισμό της εκπαιδευτικής διαδικασίας, στη διδασκαλία των Φυσικών της Ε` και ΣΤ` τάξης και άρεσε πολύ στους μαθητές. Η μέθοδος όμως αυτή, επειδή απαιτεί περισσότερο χρόνο, εφαρμόζεται πολύ καλύτερα, όταν οι δύο ώρες των Φυσικών (από τις τρεις ώρες που προβλέπονται στο εβδομαδιαίο ωρολόγιο πρόγραμμα) είναι συνεχόμενες. Με τη μέθοδο αυτή πρέπει να έχουμε υπόψη, ότι η ποσότητα της διδακτέας ύλης πρέπει να υποχωρήσει, χάρη της ποιότητας της διδασκαλίας. Τη σωκρατική μέθοδο διδασκαλίας τη χρησιμοποιούσα, όταν επιδίωκα να κεντρίσω το ενδιαφέρον των μαθητών, να φθάσουν μόνοι τους στην επίλυση κάποιου προβλήματος. Την ερωτηματική μορφή διδασκαλίας τη χρησιμοποιούσα για την εξάσκηση των μαθητών στο διάλογο. Την εξατομικευμένη διδασκαλία τη χρησιμοποιούσα για τη βοήθεια των μαθητών εκείνων, που δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν το ρυθμό της τάξης. Έπαιρναν και αυτοί οι μαθητές το χρόνο που τους αναλογούσε στην τάξη και ίσως λίγο παραπάνω. Οι απαιτήσεις και οι εργασίες που τους ανέθετα, ήταν πάντα ανάλογες των δυνατοτήτων τους και δεν παρέλειπα ποτέ να τους ενθαρρύνω. Ένιωθαν τόσο ωραία, που στα διαλείμματα ήθελαν να ασχολούμαι ξανά μαζί τους. Ένα είδος μεικτής μορφής διδασκαλίας χρησιμοποιούσα, όταν επεδίωκα την εμπλοκή των μαθητών στο διδακτικό αντικείμενο. Αρχικά, τους ανέθετα συγκεκριμένες δραστηριότητες και ανάλογα με την εξέλιξη του μαθήματος, υπήρχε μια εναλλαγή της μετωπικής διδασκαλίας με την ατομική και ομαδική εργασία. Στις μικρές τάξεις φρόντιζα, να εντάσσω στη διδασκαλία μου και δραματοποίηση του μαθήματος ή λίγο παιχνίδι, επιλογές που ευχαριστούσαν τους μαθητές και τους παρακινούσαν σε μια πιο ενεργή συμμετοχή σε όλα τα μαθήματα. Ανέφερα μόνον τις μέθοδες εκείνες διδασκαλίας, που βρισκόταν σε μια διαρκή εναλλαγή στη διδακτική μου πράξη. Η εναλλαγή αυτή έκανε την ποιοτική διαφορά και εμπόδιζε τη ρουτίνα να κυριαρχήσει στην τάξη. Αρκετοί δάσκαλοι αποφεύγουν τις μαθητοκεντρικές και ομαδοκεντρικές μορφές διδασκαλίας, γιατί στο κυνήγι της διδακτέας ύλης που επιδίδονται (χωρίς φυσικά να ευθύνονται οι ίδιοι για την ποσότητα της ύλης), έχουν πλεονέκτημα με τη μετωπική διδασκαλία. Πρέπει όμως να λαμβάνουν υπόψη, ότι αν η ζυγαριά του χρόνου ομιλίας γέρνει προς τη μεριά του δασκάλου, έχουμε κυρίως παθητική μάθηση. Αντιθέτως αν η ζυγαριά του χρόνου ομιλίας γέρνει προς τη μεριά των μαθητών, έχουμε ενεργητική μάθηση. Πιστεύω ότι η κάθε μέθοδος διδασκαλίας, είτε είναι δασκαλοκεντρική, είτε μαθητοκεντρική, είτε μεικτή, είτε ομαδοκεντρική, έχει θέση στη σχολική πράξη και γίνεται κατάλληλη ή ακατάλληλη, ανάλογα με τη διδακτική στόχευση, τον τρόπο με τον οποίο εφαρμόζεται και τη δυναμική της τάξης. Το προνόμιο της αποκλειστικότητας δεν ανήκει σε καμιά μέθοδο διδασκαλίας. Το «ιντερμέτζο» γαλήνης Όσο ενδιαφέρουσα κι αν είναι η διδασκαλία, η συνεχόμενη δράση ή ακρόαση κουράζει το μαθητή. Γι` αυτό καλό είναι να ακούμε την κόπωση των μαθητών και ενδιάμεσα της διδασκαλίας να υπάρχουν και μερικές ανάσες γαλήνης ή γέλιου. Έτσι οι μαθητές μας προσέχουν καλύτερα. Όπως στο ακριτικό δημοτικό τραγούδι, ο ποιητής λαός εισάγει το «ιντερμέτζο» γαλήνης, διακόπτοντας τη δράση κατά διαστήματα με ήπιες εικόνες, (έτσι η ιστορία αποκτά μεγαλύτερη δύναμη), κάτι ανάλογο πρέπει να εισάγει και ο εκπαιδευτικός στη διδασκαλία του. Το χιούμορ, όταν χρησιμοποιείται με φειδώ από το δάσκαλο, είναι ένα «ιντερμέτζο» χαλάρωσης για την τάξη και ανεβάζει την ποιότητα της διδασκαλίας. Ακόμη το «μάθημα σιωπής» που μας δίδαξε η διδακτική μέθοδος της Montessori, συμβάλλει στη γαλήνη και την ηρεμία της τάξης. Η τεχνική αυτή προϋποθέτει ο δάσκαλος και τα παιδιά να μιλούν χαμηλόφωνα και κατά διαστήματα να εφαρμόζουν στιγμές απόλυτης σιωπής, όπου στην τάξη να ακούγονται μόνον οι ήχοι του περιβάλλοντος. Αυτή η απόλυτη σιωπή άρεσε πολύ στους μαθητές μου. Μερικές φορές μάλιστα ζητούσαν οι ίδιοι, για δύο λεπτά της ώρας, να κάθονται αμίλητοι στα θρανία με κλειστά τα μάτια. Το δίλεπτο αυτό της σιωπής, ήταν ένα «ιντερμέτζο» χαλάρωσης για όλους μας. Η τεχνική αυτή δεν επιτυγχάνεται με άγριες φωνές και τιμωρίες, αλλά με συμβουλευτικό τρόπο που γίνεται αποδεκτός από τους μαθητές. Δεν είναι λίγες οι φορές, που τον περισσότερο θόρυβο σε μια τάξη τον κάνει η ένταση της φωνής του δασκάλου και όχι οι μαθητές. Συνήθως, οι νέοι δάσκαλοι είναι επιρρεπείς στη δυνατή φωνή, νομίζοντας ότι έτσι οι μαθητές τους παρακολουθούν περισσότερο ή ότι επιβάλλονται καλύτερα. Η ορθή τοποθέτηση της φωνής του δασκάλου, εκτός του ότι συμβάλει στην καλύτερη ποιότητα της διδασκαλίας, ταυτόχρονα προφυλάσσει και την υγεία του. Τα προβλήματα φαρυγγίτιδας οξύνονται περισσότερο στους εκπαιδευτικούς εκείνους, που δεν έχουν ορθή τοποθέτηση της φωνής τους κατά την ώρα της διδασκαλίας. Τη σωστή τεχνική της φωνής του δασκάλου τη μιμούνται και οι μαθητές, με αποτέλεσμα να μειώνονται οι εντάσεις στην τάξη. Αξιοποιούμε τα ενδιαφέροντα των μαθητών και την επικαιρότητα Πάντα πρέπει να είναι στις προτεραιότητες του δασκάλου να ακούει τα ενδιαφέροντα των μαθητών και να τα εντάσσει στην εκπαιδευτική διαδικασία. Οι μαθητές με κάποια ιδιαίτερη κλίση στη μουσική, στον αθλητισμό, στο μπαλέτο, στη ζωγραφική κ.τ.λ. χαίρονται ιδιαίτερα και ενθαρρύνονται, όταν ο δάσκαλος και οι συμμαθητές τους ενδιαφέρονται γι` αυτό που κάνουν. Και χαίρονται ακόμη περισσότερο, όταν την αγαπημένη τους ενασχόληση την παρουσιάζουν στην τάξη. Θεωρώ μεγάλη παράλειψη του δασκάλου, αν κάποιος μαθητής βραβευτεί σε κάποια εκδήλωση έξω από το σχολείο και το γεγονός αυτό περάσει απαρατήρητο από τη σχολική τάξη. Επιπλέον ο Διευθυντής του σχολείου στην πρωινή προσευχή πρέπει να απονείμει δημόσιο έπαινο σ` αυτόν τον μαθητή. Από τη μάχιμη διδασκαλία θα ήθελα ενδεικτικά να αναφέρω τρία σχετικά περιστατικά με μαθητές μου, που επιβραβεύτηκαν μέσα στην τάξη : Την Αγγελική που χόρεψε μπαλέτο, τη Βάσια που έπαιξε κλασσική κιθάρα με τη μητέρα της και το Βασιλάκη που έδειχνε με καμάρι το μετάλλιο της πρώτης θέσης στα 800 μέτρα, που κέρδισε στους σχολικούς αγώνες. Τα πρόσωπα και των τριών έλαμπαν από χαρά, όταν η τάξη χειροκρότησε την προσπάθειά τους. Εκείνη τη στιγμή τους απενεμήθη ένα άλλο βραβείο, αυτό, της αναγνώρισης των συμμαθητών και του δασκάλου τους. Οι ώρες της Αισθητικής Αγωγής προσφέρονται και για τέτοιες δραστηριότητες. Οι δάσκαλοι πρέπει να σέβονται τις ώρες αυτές και να μην τις χρησιμοποιούν για να καλύπτονται οι ανάγκες των άλλων μαθημάτων. Σήμερα, με την προσθήκη της Ευέλικτης Ζώνης στο εβδομαδιαίο ωρολόγιο πρόγραμμα, οι συνθήκες για δημιουργικές εργασίες είναι ακόμη προσφορότερες. Ακόμη, από τα ενδιαφέροντα των μαθητών πρέπει να πηγάζουν και τα Σχέδια Εργασίας, ώστε οι μαθητές να έχουν όρεξη και ενθουσιασμό όταν τα υλοποιούν. Επίσης η επικαιρότητα προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον στους μαθητές και πρέπει να ακούγεται στην τάξη και να χρησιμοποιείται για την ανάληψη πρωτοβουλιών για δημιουργικές εργασίες. Μια Κυριακή που έγιναν βίαια επεισόδια μεταξύ οπαδών, κατά τη διάρκεια ποδοσφαιρικού αγώνα στο Ολυμπιακό στάδιο, ένας μαθητής μου από την Στ` τάξη, εξέφρασε την επιθυμία- στο πλαίσιο των πρωτοβουλιών που αναλάμβαναν στην τάξη- να παρουσιάσει από την έδρα το θέμα «φανατισμός και βία στα γήπεδα». Την ημέρα που έφυγε από τη ζωή ο Οδυσσέας Ελύτης, ήταν μια επίκαιρη ημέρα για να μιλήσω στους μαθητές μου για το έργο του ποιητή και να ακούσουμε στην τάξη τραγούδια του από το «Άξιον εστί». Την ημέρα που ένας εκσκαφέας, δίπλα από την αυλή του σχολείου, γκρέμισε ένα τεράστιο κυπαρίσσι για να αναγερθεί μία πολυκατοικία (η τάξη παρακολουθούσε τη σκηνή από τα παράθυρα), ήταν μια κατάλληλη στιγμή για να αποτυπώσουν οι μαθητές γραπτώς τα συναισθήματά τους. Οι διδακτικές επισκέψεις της τάξης σε αρχαιολογικούς χώρους, στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στο εργοστάσιο, στο στάδιο, σε μια μουσική συναυλία κ.τ.λ., είναι επίσης πολύ καλά θέματα για να αποτυπώνουν οι μαθητές τα συναισθήματά τους με λέξεις ή εικόνες. Μια ωραία δημιουργική δραστηριότητα είναι να αφηγείται ο δάσκαλος έναν μύθο του Αισώπου (ή κάποιον άλλον), μετά να τον δραματοποιούν οι μαθητές και στο τέλος να τον ζωγραφίζουν. Η αφήγηση, η δραματοποίηση και η ζωγραφική, όταν συνυπάρχουν στην ίδια διδακτική ώρα της Αισθητικής Αγωγής, έχει ως αποτέλεσμα οι μαθητές να απολαμβάνουν μια πολύ καλή και χρήσιμη διδασκαλία. Οι δημιουργικές εργασίες που παρουσιάζονται στην τάξη, πρέπει να έχουν έναν κοινό παρονομαστή : Την εκούσια συμμετοχή των μαθητών. Να ακούμε τα παράπονα των μαθητών για τις «κατ` οίκον» εργασίες Οι εκπαιδευτικοί όταν αναθέτουν «κατ` οίκον» εργασίες στους μαθητές, πρέπει να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί και να τους ακούνε όταν δυσανασχετούν, γιατί συνήθως έχουν δίκιο. Οι εργασίες αυτές θα πρέπει να είναι ποιοτικές, ο δάσκαλος να τις έχει προετοιμάσει κατάλληλα, να πηγάζουν από τη διδασκαλία του μαθήματος, να ανταποκρίνονται στο μέσο μαθητή, να μη χρειάζεται η βοήθεια των γονέων και να μην απαιτούν πολύ χρόνο. Τότε μπορούμε να πούμε, ότι προσφέρουν στην εμπέδωση της διδακτέας ύλης. Η συνήθεια μερικών δασκάλων, να αναπαράγουν σε φωτοτυπίες τις εργασίες των βοηθημάτων του εμπορίου και να τις δίνουν στους μαθητές, θα πρέπει να σταματήσει. Παραδόξως, αρκετοί δάσκαλοι νομίζουν, ότι όσο πιο πολλές φωτοτυπημένες εργασίες δίνουν στους μαθητές τους, τόσο πιο πολύ αναγνωρίζονται ως καλοί και εργατικοί από τους γονείς. Μερικοί μάλιστα αποφεύγουν μετά να τις διορθώσουν, με αποτέλεσμα να εξανεμίζεται και η όποια διδακτική τους αξία και στο τέλος να μένει μόνον η ταλαιπωρία των μαθητών. Εκτός αυτού, η κατάχρηση των «κατ` οίκον» εργασιών, υπονομεύει και τη λειτουργία του Ολοήμερου σχολείου, όταν ο υπεύθυνος δάσκαλος του Ολοήμερου κάνει το λάθος να παραμελήσει το πρόγραμμά του, δίνοντας προτεραιότητα στην εκτέλεση αυτών των εργασιών. Έγινα δέκτης πολλών δικαιολογημένων παραπόνων από εκπαιδευτικούς των Ολοήμερων σχολείων αλλά και από γονείς (ως Διευθυντής σχολείου και ως Σχολικός Σύμβουλος), για τις πολλές «κατ` οίκον» εργασίες που έδιναν στους μαθητές μερικοί δάσκαλοι του πρωινού ωραρίου. Εξαιτίας αυτών των υπερβολών το Υπουργείο Παιδείας έστειλε εγκύκλιο προς τα σχολεία, κάνοντας εύστοχες συστάσεις στους δασκάλους, σχετικά με τις «κατ` οίκον» εργασίες. Παρόλα αυτά, η έλλειψη μέτρου εξακολουθεί να υπάρχει. Σήμερα, γίνεται κατάχρηση της φωτοτυπημένης εργασίας, όχι μόνον στη Γλώσσα και τα Μαθηματικά, αλλά και στην Αισθητική Αγωγή. Έχει γίνει σχεδόν κανόνας, οι δάσκαλοι να δίνουν κάποια έτοιμη ζωγραφιά σε φωτοτυπία και μετά να ζητάνε από τους μαθητές να συμπληρώνουν με χρώμα τα συγκεκριμένα πλαίσια του σχεδίου. Βέβαια οι μαθητές απασχολούνται ήρεμα στην τάξη, χωρίς όμως ουσιαστικά να ωφελούνται. Άκουσα αξιόλογους ζωγράφους, να κατακρίνουν έντονα την συνήθεια αυτή των δασκάλων, που ακυρώνει την δημιουργική φαντασία των μαθητών και τους περιορίζει στα πλαίσια ενός έτοιμου σχεδίου. Επαινούμε την προσπάθεια και όχι την εξυπνάδα των μαθητών «Ο έπαινος της ευφυΐας των παιδιών οδηγεί στην αποτυχία», είναι ο τίτλος ενός αξιόλογου άρθρου του Τάκη Μίχα, που διάβασα στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» στις 26-2-2007. Το άρθρο αυτό αναφέρεται σε μια πολυετή έρευνα της Κάρολ Ντεκ, καθηγήτριας Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ στις Η.Π.Α., η οποία δίνει μια εντυπωσιακή συμβουλή : «Μην επαινείτε την ευφυΐα των παιδιών σας. Θα τα καταστρέψετε !» Μια συμβουλή που είναι αντίθετη με την επικρατούσα άποψη, που θέλει να τονώνουμε την αυτοπεποίθηση του παιδιού τονίζοντας την ευφυΐα του. Από το άρθρο αυτό, αξίζει να μεταφέρω αυτούσιες μερικές συμβουλές και απόψεις της Κάρολ Ντεκ προς τους γονείς και δασκάλους, για τη μαθησιακή ανάπτυξη των παιδιών : « Από τη στιγμή που λες σε ένα παιδί ότι είναι έξυπνο, τότε θα προσπαθεί σε όλη τη ζωή του να διατηρήσει αυτή την εικόνα και να αποφεύγει δοκιμασίες οι οποίες μπορεί να του την ανατρέψουν. Το πρώτο και ουσιαστικό είναι, ότι πρέπει πάντοτε να επαινείτε την προσπάθειά τους. Ποτέ την εξυπνάδα τους. Ο έπαινος πρέπει πάντα να αφορά τη συγκεκριμένη δραστηριότητα, την οποία κάνει το παιδί μια δεδομένη στιγμή. Θα πρέπει να επαινούμε την επιμονή τους και την προσπάθειά τους και το γεγονός ότι δεν το βάζουν κάτω. Αν έχετε πείσει το παιδί ότι είναι έξυπνο, θα δει την αποτυχία ως απόδειξη της ηλιθιότητάς του και επίσης θα θεωρήσει ότι του λέτε ψέματα. Την αποτυχία θα πρέπει να την αντιμετωπίζετε ως μια δοκιμασία, ως μια ευκαιρία να μάθει από τα λάθη του, την αρχή μιας προσπάθειας, μιας νέας στρατηγικής. Να είστε ειλικρινείς όταν επαινείτε τα παιδιά σας. Μόνον όταν το παιδί είναι κάτω από 7 χρόνων μπορείτε να το κοροϊδέψετε. Μετά αναπτύσσουν μια καταπληκτική ικανότητα να καταλαβαίνουν. Αν ο έπαινός σας είναι ψεύτικος, αυτό χειροτερεύει την κατάσταση. Διερωτώμαι, αν σε τελική ανάλυση όταν οι γονείς επαινούν την ευφυΐα των παιδιών τους, στην ουσία αυτό που κάνουν είναι ότι επαινούν τη δική τους ευφυΐα Μήπως όταν λένε “ο γιος μου είναι έξυπνος”, αυτό που θέλουν να πουν “εγώ είμαι έξυπνος” ; Πάντως, όπως και να έχει το πράγμα, αυτό έχει πολύ αρνητικά αποτελέσματα στα παιδιά τους». Πράγματι αξιόλογες οι συμβουλές και οι απόψεις της Κάρολ Ντεκ ! Πόσες και πόσες φορές ως δάσκαλοι και γονείς, δεν έχουμε κάνει το λάθος να επαινέσουμε την ευφυΐα του παιδιού, αντί να επαινέσουμε τη συγκεκριμένη προσπάθειά του. Εν κατακλείδι, πρέπει να αφουγκραζόμαστε τα παιδιά, για να έχουμε τη δυνατότητα να τους απονέμουμε τον κατάλληλο έπαινο, την κατάλληλη στιγμή και για τη συγκεκριμένη προσπάθεια. Ο προβληματισμός του δασκάλου Σε ό,τι γράφω, δεν είναι ούτε στο ελάχιστο στις προθέσεις μου να καταθέσω άκαμπτες απόψεις και τακτικές. Καταθέτω μόνον προσωπικές εμπειρίες από τις τάξεις που δίδαξα, με σκοπό τον προβληματισμό του δασκάλου. Ο προβληματισμένος δάσκαλος έχει ευρηματικότητα, μπορεί εύκολα να αυτοπροσδιορίζεται, να επιλέγει ό,τι του πάει καλύτερα στη δυναμική της τάξης του και να ανοίγει νέους δρόμους, καταθέτοντας τη δική του ευαισθησία και ταυτότητα. Είμαι πεπεισμένος, ότι μέσω του προβληματισμού επιτυγχάνεται η ουσιαστικότερη βοήθεια του δασκάλου. Δυστυχώς το εκπαιδευτικό μας σύστημα, δεν προετοιμάζει και δεν προβληματίζει όσο θα έπρεπε τους φοιτητές των Παιδαγωγικών Τμημάτων. Οι πρακτικές ασκήσεις που κάνουν στα σχολεία είναι πολύ λίγες, με αποτέλεσμα να μην αποκτούν τα απαραίτητα πρακτικά εφόδια για την καθημερινή διδακτική πράξη. Έζησα από κοντά την ανασφάλεια των νεοδιόριστων δασκάλων, ως μάχιμος δάσκαλος, ως Διευθυντής πολυθεσίων σχολείων και ως Σχολικός Σύμβουλος. Παρατήρησα ότι στις πρώτες διδασκαλίες τους οι νεοδιόριστοι, συνήθως μιμούνται το δάσκαλο, που οι ίδιοι είχαν ως μαθητές στο Δημοτικό σχολείο. Έτσι οι περισσότεροι, χωρίς να το συνειδητοποιούν, ενθαρρύνουν την αποστήθιση και την παθητική μάθηση. Όταν επικοινωνώ με φοιτητές και νέους δασκάλους, πάντα έρχεται στο νου μου η εποχή που ήμουν νεοδιόριστος δάσκαλος. Θυμάμαι την αγωνία όλων μας, αν οι μαθητές μας στην Α` τάξη στα μονοθέσια σχολεία που εργαζόμασταν, θα κατάφερναν να διαβάσουν και να γράψουν ικανοποιητικά, στο χρόνο που προβλεπόταν από το αναλυτικό πρόγραμμα. Ανασφάλειες είχαμε και για τη διδασκαλία στις υπόλοιπες τάξεις του Δημοτικού. Διαπιστώναμε στην πράξη, ότι το εκπαιδευτικό μας σύστημα μας έστελνε να πειραματιζόμαστε «στου κασίδη το κεφάλι», για τον τρόπο διδασκαλίας που θα έπρεπε να ακολουθήσουμε. Θα έπρεπε, οι πρακτικές ασκήσεις των φοιτητών στα σχολεία να είναι πολύ περισσότερες, ώστε οι νεοδιόριστοι δάσκαλοι και οι αναπληρωτές να είναι πιο έτοιμοι και πιο ασφαλείς, όταν αναλαμβάνουν υπηρεσία. Χρειαζόμαστε καλά καταρτισμένους εκπαιδευτικούς, θεωρητικά και πρακτικά, γιατί τίποτε δεν μπορεί ν’ αντικαταστήσει μια ζωντανή διδασκαλία, η οποία θα καλύπτει ένα μεγάλο μέρος της μά¬θησης και θα γεμίζει το συναισθηματικό κόσμο του μαθητή. Από την Περιπατητική σχολή του Αριστοτέλη, έως τους τέσσερις τοίχους μιας σημερινής αίθουσας, η ζωντανή διδασκαλία πάντα είχε, έχει και θα έχει το δικό της ειδικό βάρος, που δεν θα μπορεί να την αντικαταστήσει κανένα εύρημα μάθησης, είτε λέγεται διδακτική μηχανή του Skinner, είτε λέγεται εκπαιδευτική τηλεόραση, είτε βίντεο, είτε ανοιχτή εξ αποστάσεως εκπαίδευση, είτε ηλεκτρονικός υπολογιστής, είτε ψηφιακό σχολείο, είτε κάπως αλλιώς αύριο. Όλα αυτά θα είναι συμπληρώματα μιας καλής ζωντανής διδασκαλίας και τίποτε περισσότερο. Ο ρόλος του δασκάλου θα είναι πάντα αναντικατάστατος, «μαθαίνοντας τα παιδιά πως να μαθαίνουν». Θα ήθελα να κλείσω το άρθρο αυτό, με το παρακάτω ποίημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ: Μη λες πολύ συχνά ότι έχεις δίκιο δάσκαλε ! Άσε να το δουν κ` οι μαθητές ! Μην πιέζεις πολύ την αλήθεια, Δεν το αντέχει. Άκουγε όταν μιλάς ! Αναστάσιος Αγ. Τασινός alfavita.gr/

Διαβάστε περισσότερα: "Άκου όταν μιλάς δάσκαλε!" - Ένα άρθρο που πρέπει να διαβάσει κάθε εκπαιδευτικός !

Ζήσε, αγάπη μου!

Και κάπου εκεί τον βρήκα! Μικρό, αδύναμο και πληγωμένο. Άσχημο, άρρωστο και αγανακτισμένο. Αυτός ήταν ο εαυτός μου. Ανάμεσα στις κούτες του χθες και τις κούτες του σήμερα, μεταξύ της παλιάς ζωής και της αναμενόμενης- πολλά υποσχόμενης-, στεκόταν εκεί και περίμενε την επόμενή μου κίνηση.

Έτσι και εγώ επέλεξα. Καθόρισα τις αξίες και τις απαξίες μου, το σωστό και το άδικό μου, το είναι μου το ολότελα δικό μου και το φαίνεσθαι που θα τους χάριζα. Και αποφάσισα πως, αν επρόκειτο να πιστέψω κάπου, θα ήταν στην μαγεία της ζωής. Σταμάτησα να εμπιστεύομαι λόγια μεγάλων ανδρών και φίλων, έκλεισα τα μάτια και γέννησα έναν ολοκαίνουριο εαυτό που, χεράκι-χεράκι με την αδερφή ψυχή του, τη ζωή, θα χαιρόταν τον κόσμο!

Θα σκεφτείς: ‘Ωραία τα παραμύθια σου’! Όμως σου λέω αλήθεια, την αλήθεια την τόσο ίδια για όλους. Όταν έχεις βιώσει έντονο πόνο, όταν έχεις δει το άσχημο πρόσωπο της ζωής πάμπολες φορές, τι άλλο σου μένει, για σκέψου, παρά να τα ξεχάσεις όλα και να κάνεις την επιλογή, αυτή τη μία και μοναδική ζωή να την δημιουργήσεις εκ νέου;

Ζήσε, αγάπη μου! Και ζήσε σημαίνει παίξε, πέσε και χτύπησε, ξανασήκω και βάλε οινόπνευμα στην πληγή σου! Μέτρα πάλι πέντε-δέκα-δεκαπέντε και ξαναβγες! Χαμογέλα με τα λάθη σου, με την αφηρημάδα σου, με την στενομυαλιά σου. Απόλαυσε την βαρεμάρα σου και κλάψε μέχρι να ηρεμήσει η ψυχή σου. Ερωτεύσου και ας είναι καταστροφικός ο έρωτας, όπως λένε. Ό,τι σε καταστρέφει πάντα θα σου δίνει και την ευκαιρία να σε ξαναχτίσεις!

Τελικά στην ζωή σου τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ούτε ο ίδιος σου ο εαυτός! Ξέρεις πόσα συναισθήματα κρύβεις; Ξέρεις για πόσα πράγματα είναι ικανό το κορμί σου; Πόσες σκέψεις υπάρχουν που μπορείς να γεννήσεις; Πόσες κρυμμένες ελπίδες στην ψυχή σου περιμένουν να τις ανακαλύψεις; Άφησε, λοιπόν, στην άκρη τα οποιαδήποτε στάνταρ σου και γίνε ένας μικρός εξερευνητής στο καταπράσινο δάσος αυτής της ζωής..

Πάλμου Νάντια
Πηγή: http://enallaktikidrasi.com

Οι ήρωες μιας απόκοσμης καθημερινότητας.

Οκτώ παρά πέντε. Νεύρα, άγχος, τρέμουλο. Δεν σε παίρνει να αργήσεις. Σε λιγότερο από 5 λεπτά πρέπει να έχεις κάνει login. Η Κηφισίας είναι τίγκα μποτιλιαρισμένη λες και επιτηδευμένα θέλει να παίξει με τα νεύρα σου και να δοκιμάσει τα όρια σου. Για μία ακόμη φορά. Μέσα στο χάος που σε περιβάλλει, ένα δαιδαλώδες χαμόγελο σχηματίζεται στην άκρη του χειλιού σου, όταν συνειδητοποίησες τι χαζούς υπολογισμούς έκανες. Σε λιγότερο από πέντε λεπτά, για να μην έχεις «περαιτέρω προβλήματα», έπρεπε να έχεις ήδη φτάσει στον 7ο όροφο, να έχεις χτυπήσει κάρτα, να έχεις κάνει login και να λες το πρώτο «ουαου» καλημέρα λες και είσαι ο οδηγός θετικής ενέργειας στον υποψήφιο πελάτη.
Και ξεκινάς. «Καλημέρα σας, η τάδε από τη τάδε εταιρία, πως μπορώ να εξυπηρετήσω;» Και εκεί ξεκινά το πανηγύρι. Καταρχάς, έχεις πατήσει το pause από το πραγματικό σου εαυτό και υποδύεσαι έναν άχρωμο ρομποτικό χαρακτήρα που επί 8 ολάκερες ώρες και ασταμάτητα επαναλαμβάνεται στο ίδιο μοτίβο. Κανένα προσωπικό πρόβλημα, ίχνος αρνητισμού και αδιαθεσίας! And the show starts!
Το ακουστικό παίρνει φωτιά. Και τα αυτιά σου επίσης. Άνθρωποι κάθε καρυδιάς σου τηλεφωνούν για να σου υποβάλλουν κάποιο αίτημα όταν υπάρχει υπαρκτό πρόβλημα, να τους ενημερώσεις ή στις περισσότερες περιπτώσεις… απλά για να τα ακούσεις! Άνθρωποι με βαριά συμπτωματολογία, ή άνθρωποι που τα νεύρα τους από την άθλια ζωή τους θα τα ξεσπάσουν με το πιο επικοδομητικό τρόπο πάνω σου βρίζοντάς σε, ξεφτιλίζοντάς σε, πιέζοντάς σε ή ακόμη ζητώντας τα στοιχεία σου για να σε μηνύσουν. Γιατί εσύ είσαι ο άχρηστος και ο πελάτης έχει ΠΑΝΤΑ δίκιο! Βέβαια μπορείς σε ένα βαθμό να κατανοήσεις πολλούς όταν σε ανθρώπους που επιβιώνουν με ένα μισθό 300 ευρώ ή δεν έχουν καθόλου δουλειά τους έρχεται ένας λογαριασμός που παθαίνεις εγκεφαλικό με τόσες χρεώσεις, αλλά το γεγονός ότι το ζήτημα τίθεται επί προσωπικού, αυτό ξεπερνά κάθε κατανόηση. Να μην εκνευριστώ με αυτούς που απλά σε παίρνουν χώρις κανένα αίτημα, σε κράζουν ανελέητα χωρίς να σου δώσουν ούτε ένα δευτερόλεπτο και στο κλείνουν σε κλάσματα στα μούτρα, και σου λένε και το κορυφαίο ότι εσύ, ο agent βγάζεις τα εκατομμύρια (ναι εδώ στο ελλαδιστάν θα ήμουν- όχι σε κανά Μαϊάμι) και είσαι λαμόγιο και λοιπές παπαρολογίες… Και είσαι λοιπόν εκεί, σε ένα ρόλο ψυχολόγου, συμβούλου, μαζοχιστικού σάκου μπόξ και ρομποτικό ανθρωποειδές δίχως κανένα συναίσθημα για να εξυπηρετήσεις, κατά τά άλλα τον πελάτη! ΑΧΑ! Και μην τολμήσεις να ξεπεράσεις τους ρόλους που σου προείπα και να δείξεις ίχνος εκνευρισμού, γιατί την γα….σες! Ναί, ναί καλά κατάλαβες! Σε παρακολουθούν βλακάκο, και σε ηχογραφούν κιόλας!
Και τώρα στο βασικό μέρος του βάναυσου μεγαλείου! Εντάξει τα πελατάκια θα τη παλέψουν. Μπορεί να σε βρίσουν, μπορεί να σε κράξουν, μπορεί να υπάρξουν και κάποιοι πολλοί ευγενικοί άνθρωποι που δεν θα σε αφήνουν να τερματίσεις τη κλήση από τα «χιιιιιιιιιιιιιιιλιοευχαριστώ, με σώώώώώσατε»! Τι να πει κανείς για τους υπεύθυνους, για τον ίδιο τον εργοδότη, που σε παρακολουθούν λεπτό προς λεπτό, εξονυχιστικά καρτερώντας το λάθος, το λαθάκι που μπορεί υπόκειται και σε λάθος μιας ολόκληρης εταιρίας, που θα είναι είναι η απαρχή μιας αφετηρίας κακών αξιολογήσεων, κραξιμάτων από τον υπεύθυνο, ίσως και μείωση σύμβασης; Ο βασικός κανόνας, ανθρωπάκο που τυγχάνει να εργάζεσαι σε τηλεφωνική εξυπηρέτηση είναι ένας: Είσαι τέλειος και έχεις το αλάθητο. Σε χρόνο που θα ζήλευε και ο άμοιρος Γιουσέιν Μπόλτ (σε χρόνο ντε- τε δηλαδή) θα πρέπει να έχεις πει καλημέρα, να έχεις επιβεβαιώσει στοιχεία, να έχεις αφουγκραστεί πλήρως το αίτημα του πελάτη, να έχεις δώσει σωστές και επακριβείς πληροφορίες και να τον έχεις τερματίσει κιόλας. Α και να έχεις τέλειο λεκτικό: Ναι δηλαδή αν δεν θες να εκνευρίσεις τον ήδη εκνευρισμένο με πολλαπλά σοκ πελάτη που σου απαιτεί να διορθωθεί ο υπέρογκος λογαριασμός του, εσύ δεν θα πείς «όχι» ή δεν γίνεται! Θα το φέρεις ρε παιδί μου πιο κομψά «Ξέρετε, κύριε Ταδόπουλε, δεν είναι εφικτό αυτό ή το αίτημά σας δεν μπορεί να διεκπεραιωθεί» και τέτοιες παρλαπίπες όταν έχεις ένα ηχηρό, ασταμάτητο βουητό μέσα στα τύμπανά σου. Και βέβαια, μην παραλείψω: Μέσος όρος 3 λεπτά σε 100 τόσες κλήσεις. Και μετά ξύπνησες. Α! Και τα διαλείμματα σου θα είναι υποτυπώδη: ένα τσιγάρο μια τζούρα- ένα κατούρημα (καλά για το άλλο , απλά το κρατάς), μια μπουκιά τοστ και πάλι μέσα, σαν ένα καλό και υπάκουο ζωντανό.
Και εσύ αγχώνεσαι, agentακο. Και βιάζεσαι, και κάνεις ότι καλύτερο, και δίνεις το καλύτερο σου εαυτό και το μόνο που παίρνεις είναι κραξίματα από πελάτες, κραξίματα από τη διεύθυνση (για να μην πάρει ο κώλος σου αέρα και νομίζεις ότι αξίζεις σεβασμό) η ψυχική σου ευεξία γίνεται ψυχικός πόνος, στρες, νεύρα και ούτω καθεξής. Και όλο αυτό; Για να παίρνεις ένα μισθό γελοίο, 440 ευρώ, που φτάνουν μόνο για το ενοίκιο, για τα πολύ βασικά πράγματα στο supermarketκαι ένα- δυο καφέδες το μήνα – λες και δεν είσαι άνθρωπος - για να είσαι ο ΘΕΟΣ, ο ΤΕΛΕΙΟΣ, ο ΑΡΙΣΤΟΣ με μηνιαίες συμβάσεις με την εργασιακή ανασφάλεια να καραδοκεί μέσα στα τόσα άγχη που έχεις να αντιμετωπίσεις καθημερινά και με τη πιθανότητα να σε διώξουν οποιαδήποτε στιγμή, γιατί μην ξεχνάς, agentακο, είσαι ένα τίποτα! Αλλά συνεχίζεις agentακο και ας λές τη δουλεία, δουλειά. Και ας πληγώσεσαι καθημερινά με τόσους ανθρώπους που κλαίγοντας σου λένε ότι δεν μπορούν να πληρώσουν, ή που σε κράζουν και σε στολίζουν με κάθε λογής χριστοπαναγίες ή απλά γιατί αυτό που υπηρετείς είναι ένα σκανδαλώδες σύστημα που τα τρώει και από αυτούς και από σένα!
Έτσι καταντήσαμε. Δούλοι.
Υ.Γ. Καλή δύναμη σε όλους τους ήρωες αυτής της απόκοσμης πραγματικότητας.

Να μην ξεχνάς να αγαπάς

ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΜΑΘΗΤΡΙΩΝ 1ου Γυμνασίου Ναυπάκτου για το τραγούδι RATSISMOS

ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΜΑΘΗΤΡΙΩΝ 1ου Γυμνασίου Ναυπάκτου στον

Α' Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό Δημιουργικής Γραφής

Στο πλαίσιο του μαθήματος της Νεοελληνικής Γλώσσας Γ΄ Γυμνασίου (3η ενότητα) συζητούσαμε για το ρατσισμό, τις προκαταλήψεις, τη διαφορετικότητα, όταν λάβαμε ένα ενδιαφέρον μήνυμα που μας ενημέρωνε για τη διεξαγωγή του Α' Πανελλήνιου Μαθητικού Διαγωνισμού Δημιουργικής Γραφής που διοργάνωνε το Μεταπτυχιακό Τμήμα Δημιουργικής Γραφής του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας σε συνεργασία με τις εκδόσεις Γαβριηλίδη.

Το θέμα του διαγωνισμού ήταν η διαφορετικότητα-φυλετική, εθνική, κοινωνική, πολιτική, ιδεολογική, γλωσσική και κάθε άλλη-όπως αυτή εκδηλώνεται τόσο στο σχολικό όσο και στο κοινωνικό περιβάλλον.

Το κλίμα λοιπόν ήταν κατάλληλα προετοιμασμένο και με μια μικρή ενθάρρυνση και προτροπή οι μαθήτριες του Γ1 Αναστασία Βέργου και Κυριακή Ζαρνομήτρου εκδήλωσαν το ενδιαφέρον τους να λάβουν μέρος στο διαγωνισμό στην κατηγορία του τραγουδιού. Έτσι δόθηκε το έναυσμα στις μαθήτριες να εκφραστούν καλλιτεχνικά συνθέτοντας και ερμηνεύοντας ένα δικό τους τραγούδι με τίτλο “DARE TO TRY”. Δημιουργήθηκε λοιπόν, μια ομάδα με πρωταγωνίστριες τις μαθήτριές μας και βοηθούς-εμψυχωτές τη Φιλόλογο Σταματία Μαριεττή, την καθηγήτρια Αγγλικών Μαρία Σφήκα και τη Μουσικό Τζένη Καρούμπαλη. Τα κορίτσια έκαναν μια αξιέπαινη προσπάθεια που βραβεύτηκε, αποσπώντας έπαινο για τη συμμετοχή της. Το αποτέλεσμα μας χαροποίησε όλους, γιατί οι μαθήτριές μας εκφράστηκαν δημιουργικά, αξιοποίησαν τα ταλέντα τους και ανέδειξαν ένα σύγχρονο κοινωνικό θέμα! Τις συγχαίρουμε και ευχόμαστε να ακολουθήσουν και άλλες συμμετοχές και διακρίσεις!

ActionAid Hellas-Παιδιά με αναπηρία, αόρατα στα σχολεία

Πώς αφήνεις τη ζωή σου να φύγει... Look Up!!!

Ηλίθιοι άνθρωποι, έξυπνα τηλέφωνα. Οκ. Ας συμφωνήσουμε στο εξής. Το video παρουσιάζει τη μία όψη του νομίσματος. Αλλά αλήθεια. Αλήθεια τώρα. Δεν έχεις πει στον εαυτό σου πρόσφατα “έχω καεί με αυτήν τη βλακεία;”. Δεν βλέπεις καθημερινά, άτομα που ενώ είστε μαζί και προσπαθείτε να επικοινωνήσετε, λιώνουν πάνω από το κινητό τους; Φίλους σου που τους έχασες εξαιτίας των videogames; Και είναι και αυτό το θέμα με τα νέα παιδιά. Και εμείς είχαμε κονσόλες, αλλά τι από όλα αυτά αντικαθιστά την εκτόνωση που ένιωθες όταν έπαιζες παραδοσιακά παιχνίδια, όπως το κρυφτό; Επαναλαμβάνω. Το video είναι υπερβολικό ίσως. Κυρίως διότι την ανυπαρξία της επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων πολλές φορές τη χρεώνουμε στα social media, με μία ανακούφιση ότι “βρήκαμε τον φταίχτη”. Χωρίς να εμβαθύνουμε περισσότερο στα αίτια και χωρίς να σκεφτόμαστε αν πραγματικά η επικοινωνία που… “χάθηκε”, υπήρξε ποτέ. Το video είναι εξαιρετικό σε εκτέλεση. Το μοιράζομαι μαζί σας, με την ελπίδα να το δουν και να προβληματιστούν, αυτοί που καθημερινά αφήνουν τα νιάτα τους να φύγουν, προσκολλημένοι σε μία οθόνη. Αν έχετε και εσείς τέτοια περιστατικά ή αναγνωρίζετε στον εαυτό σας ότι μερικές φορές το παρακάνει, μοιραστείτε το.

Δες αυτό το συγκλονιστικό βίντεο και θα καταλάβεις πώς αφήνεις τη ζωή σου να φύγει...

το ταξίδι της Μαρίας

Καλές διδακτικές πρακτικές! Για μια διδασκαλία χωρίς... σύνορα!

Είναι τόσο ωραίο να βλέπεις τους κόπους μιας ολόκληρης χρονιάς να παίρνουν σάρκα και οστά! Και είναι παρήγορο που κάποιοι εκπαιδευτικοί εξακολουθούν να δημιουργούν και να ονειρεύονται, εις πείσμα των καιρών. Ευχαριστούμε την περσινή μας σύμβουλο κ. Μεταξούλα Μανικάρου για την ηθική συμπαράσταση και την οικονομική στήριξη στους δύσκολους καιρούς μας. Της ευχόμαστε καλή έμπνευση και καλή συνέχεια στις διδακτικές καινοτομίες! Και εδώ ο πρώτος μας τόμος. Το παρθενικό ταξίδι των φιλολόγων της περιοχής μας...

Μια μέρα σε ένα σχολείο της Φινλανδίας - A day at a Finnish school

Η ιστορία ενός Ολυμπιονίκη

Ο νεαρός Αρίστωνας περιγράφει τη δική του εμπειρία από τους Ολυμπιακούς Αγώνες (σε α' πρόσωπο)

Εγώ, ο Αρίστων, γιος του Ειρηναίου από την Έφεσο, άρχισα να αθλούμαι στο γυμνάσιο της πόλης μου, υπό την επίβλεψη ενός γυμναστή που λεγόταν Καλλίας. Ασχολήθηκα με την πάλη, την πυγμαχία και το παγκράτιο, το οποίο είναι ένας συνδυασμός αυτών των δύο, στα οποία και διακρίθηκα. Ο γυμναστής μου συμπλήρωσε την προπόνησή μου με μαθήματα που αφορούσαν τους κανόνες συμμετοχής και τα προσόντα που χρειαζόμουν για να κερδίσω στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Μου έμαθε τους κανόνες για το παγκράτιο: "Οι παγκρατιαστές, αγόρι μου", μου έλεγε, "ασκούνται σε ένα επικίνδυνο είδος πάλης. Πρέπει να αντέχουν τα μπλάβα μάτια και να μαθαίνουν ειδικές λαβές, ώστε ακόμη κι αν πέσουν να μπορούν να διεκδικήσουν τη νίκη. Χρειάζεται να έχουν αναπτυγμένη τεχνική σε διάφορες λαβές πνιγμού. Να λυγίζουν τους αστραγάλους, να στραμπουλούν χέρια, να γρονθοκοπούν και να πηδάνε πάνω στους αντιπάλους τους. Όλα επιτρέπονται στο παγκράτιο, εκτός από τα δαγκώματα και την προσπάθεια να βγάλει κανείς το μάτι του αντιπάλου".

Μου έμαθε επίσης και τα προσόντα του καλού παλαιστή και πυγμάχου: "Ο αυχένας χρειάζεται να είναι όρθιος σαν του αλόγου, που είναι όμορφο και το ξέρει. Οι ώμοι πρέπει να στέκουν ορθοί. Κατάλληλα για την πάλη είναι τα χέρια στα οποία καταλήγουν φαρδιές φλέβες που ξεκινούν από το σβέρκο και συνεχίζουν στο λαιμό και στους ώμους. Η ίσια πλάτη είναι όμορφη, αλλά η λίγο κυρτή είναι πιο αθλητική, διότι προσαρμόζεται στη γερτή προς τα εμπρός στάση της πάλης. Τα εύκαμπτα πλευρά καλύπτουν τις ανάγκες τόσο της επιθετικής όσο και της αμυντικής πάλης. Πάνω απ' όλα, ο σωστός αθλητής πρέπει να έχει αντοχή, θάρρος και επιδεξιότητα".

Όταν πλησίαζε ο καιρός για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ένας σπονδοφόρος ήρθε από την Ολυμπία στην πόλη μου και ανακοίνωσε ότι οι αγώνες άρχιζαν σε δύο μήνες. Αποφάσισα να συμμετάσχω και να αγωνιστώ στο παγκράτιο παίδων. Πενήντα ημέρες πριν τους αγώνες, ο προπονητής μου Καλλίας κι εγώ πήραμε το πλοίο από την πόλη μας, την Έφεσο, και βάλαμε πλώρη για την Ελλάδα, για να λάβουμε μέρος στις υποχρεωτικές προγυμναστικές ασκήσεις στην Ήλιδα.

Στην πόλη είχαν ήδη συγκεντρωθεί αθλητές που είχαν μαζευτεί εκεί για νΥ ακολουθήσουν τους επίσημους κανόνες προγύμνασης των Ηλείων και να συνεχίσουν την προπόνησή τους για τους Αγώνες. Μόλις φτάσαμε, οι Ελλανοδίκες μάς κατέταξαν ανάλογα με την ηλικία και μας είπαν: "Αν δουλέψατε τόσο ώστε να είστε άξιοι να πάτε στα Ολύμπια κι αν δεν κάνατε τίποτε ράθυμο ή ποταπό, πάρτε θάρρος και προχωρήστε. Εκείνοι όμως που δεν ασκήθηκαν έτσι να φύγουν και να πάνε όπου θέλουν".

Τριάντα μέρες γυμναζόμουν μαζί με τους άλλους νέους στο Τετράγωνο γυμνάσιο στην πόλη της Ήλιδας. Εκεί ασκούμασταν στην πάλη. Υπήρχαν ειδικά δωμάτια για να αλειφόμαστε με λάδι. Οι χώροι εκγύμνασης ήταν στρωμένοι με χώμα, για να πέφτουμε στα μαλακά. Το άλειμμα με λάδι έκανε τον αντίπαλο να γλιστράει κι έτσι χρειαζόταν περισσότερη δύναμη για να τον συγκρατήσουμε. Μια επίστρωση σκόνης στα χέρια μάς βοηθούσε να μην ιδρώνουμε, αλλά και να μην ξεφεύγει εύκολα ο αντίπαλός μας.

Την παραμονή των Αγώνων, πήραμε το δρόμο για την Ολυμπία. Ήταν μια πολύ ζεστή ημέρα του ιερού μήνα. Καθώς πλησιάζαμε στον προορισμό μας, η μυρωδιά των πλατανιών και τα τζιτζίκια μού έφερναν στο νου ιστορίες που είχα ακούσει για ονομαστούς ολυμπιονίκες. Θυμήθηκα το Μίλωνα τον Κροτωνιάτη (6ος αιώνας π.Χ.), έξι φορές νικητή στην πάλη, που, όπως λένε, κουβάλησε ο ίδιος το άγαλμά του στην Άλτη. Έπειτα, το Θάσιο Θεαγένη, γιο του Τιμοσθένη (5ος αιώνας π.Χ.), που σήκωσε στους ώμους του το άγαλμα ενός θεού, που βρισκόταν στην αγορά, όταν ήταν εννιά χρονών, και αργότερα έγινε διάσημος νικητής στο παγκράτιο, στο οποίο κέρδισε συνολικά 1.400 φορές.

Προτού φτάσουμε στον Αλφειό ποταμό, περάσαμε το Τυπαίο όρος, το περίφημο ψηλό βουνό με τις απότομες πλαγιές. Εδώ οι Ηλείοι, σύμφωνα με τη νομοθεσία τους, κατακρήμνιζαν όποια γυναίκα, παρά την απαγόρευση που ίσχυε για τις ημέρες των Αγώνων, τους παρακολουθούσε κρυφά ή βρισκόταν έστω στην ανατολική όχθη του Αλφειού.

Διασχίσαμε τον ποταμό και βρεθήκαμε στον ιερό χώρο της Ολυμπίας. Στο φυσικό ανάγλυφο του εδάφους διαγραφόταν το Στάδιο. Τριγύρω υπήρχαν ελιές με γκριζοπράσινα φύλλα και άλλα δέντρα. Γεμάτος συγκίνηση μπήκα για πρώτη φορά στη ζωή μου στους ναούς του Δία και της Ήρας και πρωτοαντίκρισα τα αγάλματα των ένδοξων αθλητών στον ιερό χώρο της Άλτης.

Στην Ολυμπία γνώρισα κι άλλους αθλητές, γνωστούς για τις νίκες τους. Πρώτα συνάντησα το Σώστρατο το Σικιώνιο, ξακουστό για την τεχνική του στην πάλη. Αυτός κέρδισε δώδεκα νίκες στα Ίσθμια και τα Νέμεα, τρεις στην Ολυμπία και δύο στους Δελφούς. Μετά, στα στενά της Σικελίας, γνώρισα το Λεοντίσκο, έναν παλαιστή από τη Μεσσήνη. Είχε στεφανωθεί μία φορά στους Δελφούς και δύο στην Ολυμπία. Η τεχνική του στο παγκράτιο ήταν παρόμοια με αυτή του Σώστρατου.

Όταν ξημέρωσε η μέρα της έναρξης των αγώνων, συγκεντρωθήκαμε μπροστά στο άγαλμα του Ορκίου Δία, για να δώσουμε όρκο ότι είχαμε όλοι ακολουθήσει αυστηρά την προπόνησή μας για δέκα συνεχείς μήνες. Όλοι οι αθλητές, μαζί με τους πατέρες, τους αδελφούς και τους προπονητές μας, ορκιστήκαμε πάνω από τα γεννητικά όργανα ενός θυσιασμένου κάπρου ότι δε θα διαπράτταμε κάποιο παράπτωμα κατά τη διεξαγωγή των αγώνων. Αυτοί που αξιολογούσαν την ηλικία των νέων έδωσαν επίσης όρκο ότι θα έκριναν δίκαια και δε θα δωροδοκούνταν, καθώς και ότι θα κρατούσαν εμπιστευτικές τις πληροφορίες που αφορούσαν κάθε διαγωνιζόμενο.

Την ημέρα των αγώνων παίδων, αφού φτάσαμε στο χώρο των αθλημάτων, μας μοίρασαν σε ζευγάρια σύμφωνα με το ακόλουθο σύστημα: έβαζαν μικρούς -σε μέγεθος φασολιού- κλήρους, με επιγραφές μέσα σε μια ασημένια ιερή κάλπη του Δία. Στο ένα ζευγάρι αντιστοιχούσε το γράμμα άλφα, στο άλλο το βήτα, στο τρίτο το γάμα κλπ. Το ίδιο γράμμα υπήρχε πάντοτε σε δύο κλήρους. Καθένας από μας έβγαινε μπροστά επικαλούμενος το Δία και έβαζε το χέρι μέσα στην κάλπη. Ο ένας μετά τον άλλον τραβούσαμε έναν κλήρο. Όταν είχαμε όλοι από έναν κλήρο, ο κριτής ερχόταν -εμείς στεκόμασταν σε έναν κύκλο- και επιθεωρούσε τους κλήρους μας. Μετά, μας ταίριαζε με τον άλλον που είχε το ίδιο ψηφίο μ' εμάς. Εγώ είχα το γάμμα και ήταν να αγωνιστώ με τον Πολίτη από την Καρία.

Κοίταξα όλους τους θεατές που επευφημούσαν και προετοιμάστηκα για τον πιο κρίσιμο αγώνα της ζωής μου. Ο αγώνας ήταν μακρύς και δύσκολος, αλλά κατάφερα να νικήσω τον αντίπαλό μου δίκαια, με αρετή και θάρρος. Αμέσως μετά αντιμετώπισα τους νικητές των υπόλοιπων ζευγαριών και τους νίκησα όλους. Το πλήθος ζητωκραύγαζε και επευφημούσε, καθώς ο κριτής με στεφάνωνε με τον κότινο, το στεφάνι από κλαδί αγριελιάς. Δέχτηκα με σεμνότητα τις επευφημίες του κοινού, περήφανος που χάρισα στην πόλη μου δόξα και φήμη παντοτινή.

O δάσκαλος συνθλίβει το χρόνο μέσα του και παραμένει παιδί

Αυτός που παραμένοντας ενήλικος μπορεί να γίνεται παιδί και κάθε χρόνο με τα νέα παιδιά που έρχονται στα χέρια του να γίνεται παιδί.

“Δάσκαλος δεν είναι αυτός που μαθαίνει στα παιδιά μας τα σχολικά γράμματα, μουσική, καλούς τρόπους… Αυτά τα μαθήματα είναι εξωτερικά. Μένουν στην επιφάνεια σαν τα ρούχα που φορούμε.

Δεν εισχωρούν παράμεσα στην ψυχή μας, δεν μας πλάθουν, δεν διαμορφώνουν αυτό που λέμε προσωπικότητα: Πνεύμα, ήθος, χαρακτήρα. Εκτός αν εκείνοι που τα προσφέρουν δεν περιορίζονται στην απλή μετάδοση γνώσεων αλλά τα χρησιμοποιούν ως μέσα να για να πετύχουν το στόχο της διαμόρφωσης της προσωπικότητας.

” Δάσκαλος για τον Παπανούτσο είναι: ”…αυτός που παραμένοντας ενήλικος μπορεί να γίνεται παιδί και κάθε χρόνο με τα νέα παιδιά που έρχονται στα χέρια του να γίνεται παιδί. Τούτο μπορούμε να το διατυπώσουμε και αλλιώς. Ο αληθινός δάσκαλος ενηλικιώνεται παραμένοντας παιδί στην ψυχή, άνθρωπος δηλαδή εύπλαστος, δροσερός, αγνός.

Αδύνατο να φανταστεί κανείς πόσο δύσκολο, σχεδόν υπεράνθρωπο είναι αυτό που του ζητούμε, να συνθλίψει μέσα του το χρόνο, να γερνάει φυσιολογικά και όμως να μένει νέος στην ψυχή για να μπορέσει να έχει πρόσβαση στα αισθήματα, στις σκέψεις, στις επιθυμίες του νέου ανθρώπου που θα διαπαιδαγωγήσει, να τον καταλαβαίνει, να χαίρεται, να διασκεδαζει μαζί του, να σκέπτεται τις σκέψεις του, να να επιθυμεί τις επιθυμίες του, να πονάει τον πόνο του…

” Στο βιβλίο του παρακάτω αναφέρει ότι “ …Επίσης πετυχημένος είναι ο δάσκαλος που έκανε με το έργο του τόσο ώριμο το μαθητή του ώστε εκείνος να μην τον χρειάζεται πια…

Ο θρίαμβος του δασκάλου είναι να κάνει τον νέο άνθρωπο αυθύπαρκτο και ανεξάρτητο -στον τρόπο που μεθοδεύει τις παρατηρήσεις και τις σκέψεις του , στον τρόπο που κάνει τις εκτιμήσεις του, που καταρτίζει το πρόγραμμα της δράσης του, που σημασιολογεί τη ζωή ώστε να μην έχει πλεον ανάγκη από χειραγώγηση και ούτε από τον ίδιο τον δάσκαλο του…

Τελευταίο ο Παπανούτσος εκθέτει το πιο σημαντικό.. Την αγάπη για το παιδί… ”Άφησα τελευταία την κύρια ιδιότητα (ορθότερα την πρώτη αρετή) του δασκάλου… Την αγάπη για το παιδί… Στο παιδί που δεν έιναι δικό του αλλά γίνεται δικό του όταν συνδεθεί με την παιδευτική σχέση.

Στο παιδί ως παιδί που ως ένα νέο και τρυφερό βλαστάρι που δεν έχει ακόμα ξεδιπλώσει τα φύλλα του αλλά κλείνει μέσα του τόσους θησαυρούς -νοημοσύνης, ευαισθησίας-δραστηριότητας- και περιμένει τη δική του στοργή και φροντίδα για να ανθοβολήσει, να αναπτυχθεί και να ολοκληρωθεί.

Είναι απίστευτο με πόση αγάπη (ανιδιοτελή, θερμή, αφειδώλευτη) αφοσιώνεται ο αληθινός δάσκαλος στους μαθητές του. Το παιδί που του εμπιστεύτηκαν να διδάξει γίνεται ο άξονας της ζωής του, αυτό της δίνει περιεχόμενο και γίνεται ο άξονας της ζωής του…

Στο δοκίμιο “Πρωτοβουλία και οίστρος … Ιδού το μάθημα¨ αναφέρει χαρακτηριστικά: ” Κατάλαβε το καλά, και κλείσε αυτή την αλήθεια μέσα στην ψυχή σου, ότι η διδασκαλία ανήκει στην κατηγορία των πνευματικών έργων όπου το καλό αποτέλεσμα είναι προϊόν έμπνευσης και δημιουργικού οίστρου.

Με μια λέξη: είναι δημιουργία. Και ο άξιος δάσκαλος: δημιουργός. Αυτό πρέπει να σκέπτεσαι όταν αρχίζεις όχι μόνο μια σειρά μαθημάτων, αλλά και το κάθε μάθημα, κάθε ώρα διδασκαλίας.

Δε θα εργαστείς απάνω σε γνωστές και πολυμεταχειρισμένες, στερεότυπες φόρμες και φόρμουλες (όπως: ο τεχνίτης στα «βάναυσα» έργα), αλλά θα δημιουργήσεις πάντοτε κάτι νέο και πρωτότυπο, κάτι που δεν είχε, δεν μπορούσε να έχει γίνει ως τώρα (όπως ο αληθινός ποιητής στα «ευγενή» έργα του πνεύματος).”
Στο ίδιο δοκίμιο αναφέρει τη προπαρασκευή ενός δασκάλου… Προσπερνάω την πρώτη που αναφέρεται στον τρόπο οργάνωσης της διδασκαλίας που γίνεται όταν αρχίζει και ξετυλίγεται αβίαστος και παραγωγικός ο ευρετικός διάλογος (όπως τον ονομάζει)με τους μαθητές μας κατά τη διερεύνηση ενός θέματος και συζήτηση των αποριών…

Πηγαίνω στη δεύτερη προπαρασκευή που θέτει… “Η δεύτερη, η πιο ουσιαστική και η πιο κουραστική, δε γίνεται, δεν μπορεί να γίνει την παραμονή της διδασκαλίας σου, αλλά κρατάει χρόνια πολλά, όσα θα διαρκέσει η επαγγελματική σου ζωή.

Πρέπει να κατακτήσεις εις βάθος την «ύλη» που θα διδάξεις, με τη συστηματική και αδιάκοπη μελέτη και οικείωση της μεθόδου και των πορισμάτων της αντίστοιχης επιστήμης.

Ο αείμνηστος Δάσκαλος Ευάγγελος Παπανούτσος είχε δώσει στο βιβλίο του “Δρόμοι ζωής “την ουσία του δασκάλου…
Πηγή: fresheducation.gr

Παιδιά στη Ζάμπια βλέπουν για πρώτη φορά καθαρό νερό. Οι αντιδράσεις τους είναι συγκλονιστικές!

Φανταστείτε να είστε παιδί και κάθε μέρα πριν το σχολείο να πρέπει να διανύετε μια απόσταση δύο μιλίων για να προμηθεύετε με πόσιμο νερό την οικογένειά σας! Όσο παράξενο και αν ακούγεται αυτό, τα περισσότερα παιδιά στη Ζάμπια το κάνουν μέχρι και τρεις φορές την ημέρα. Παρακολουθήστε τώρα στο βίντεο τις αντιδράσεις αυτών των παιδιών όταν στο χωριό τους για πρώτη φορά φτάνει καθαρό, πόσιμο νερό! Μετά το βίντεο θα πρέπει να νιώσετε ευτυχισμένοι που έχετε τουλάχιστον στέγη, τρεχούμενο νερό και τρόφιμα στο ψυγείο σας.

Ένα συριανό προικοσύμφωνο του 17ου αιώνα

Έν ετει 1675, εν μηνί Ιανουαρίου ημέρα δέκατη (10), έν Σύρω εν όνόματι τής 'Αγίας Τριάδος Κόκκινης προστάτιδος τής νήσου.

Προικοσύμφωνου τής πρώτης μου κόρης καί τής θυγατρός τοΰ Κωστάκη τής Σμαράγδας καί τής μακαρίτιασας τής γυναικός μου Πιπινίτσας, ήτις θά πάρει νόμιμον σύζυγον τόν Ντεμογιαννάκη τοΰ Κωσταντάκη καί τής Πιπίτσας Πηνελόπης Βαρβαρίτσας.

Καί έγώ ή μακαρίτισσα ή γυναίκα μου Πιπινίτσα δίδομεν τήν συγκατάθεσίν μας εις τό νά πάρει ή κόρη μας Κατή νόμιμον σύζυγον καί νά τόν έχει νά τόν νέμεται μέρα καί νύχτα τόν Ντεμογιαννάκη Μανωλάκην τοΰ Κωνσταντάκη καί τής Πιπινίτσας Βαρβαρίτσης.

Έν πρώτοις δίδομεν άπό τά φύλλα τής καρδιάς μας τήν ευχή νά τρισευτυχήσουν καί νά πολυχρονίσουν.

Δεύτερον δέ τέσσαρα εικονίσματα τό πρώτον εις ξύλον δυνατόν καί χονδρόν δύο δάκτυλα καί τ' άλλα εις αχιβάδα.

Δύο τσουκάλια κάστρινα τής μακαρίτισσας τής γιαγιάς μου.

Τό αμελέτητο μέ δυο χέρια γερό παστρικό καί άπιαστο.

Τρεις βελόνες τής κάλτσας.

Ενα στρώμα μπαλωμένο τής μακαρίτισσας τής γιαγιάς μου από καλαμόφυλλο, ένα λύχνο χωματένιο κι’ άλλον ένα άπό τενεκέ.

Μια ψαράγκα (χωράφι) ίσα μέ μιά κυλίστρα τοΰ γάιδαρου.

Πέντε παράδες καί τρία άσπρα.

Μαζύ μέ αύτά τούς κάνομεν τους πρώτους νοικοκυραίους τής Σύρου.

’Ακόμη δέ καί αυτά : Δύο κότες ένα πετεινό ένα κόσκινο κουκιά ένα μερμιτζέλι σπιτίσια μακαρόνια καί σαράντα καπόνια κρεμμύδια.

“Ολα αύτά νά τά κάνουν θάλασσα, νά τρών καί νά πίνουν όλο τό οκταήμερον γαμβρός καί νύφη κί’ ολο τό συμπεθεριό. Εις δέ τόν γαμβρόν τήν Κατή μέ τά ούλα της.

Ό πεθερός

Κωστάκης τής Σμαράγδας

~ Από το βιβλίο «χιουμοριστική ανθολογία» τόμος 3ος εκδόσεις Δρακόπουλος (1962).

Το Βούκινο (τά ἐν οἴκῳ καί ἐν... δήμῳ) !

Σελίδες