Στρατιώτης στο αλβανικό μέτωπο (Γράφει ο Δημήτρης Μπανιάς)

28η Οκτωβρίου 1940. Εφημερίδες! Εφημερίδες! Κηρύχτηκε πόλεμος! Το αίμα μου παγώνει. Στο πρωτοσέλιδο λέει ότι θα γίνει γενική επιστράτευση. Φοβάμαι… Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα χρειαστεί να πάω στον πόλεμο.
Την επόμενη μέρα, αφού αποχαιρέτησα τη μάνα μου που έκλαιγε με λυγμούς, ανέβηκα σε ένα λεωφορείο γεμάτο στρατιώτες και έφυγα για τα βουνά της Αλβανίας.
22 Νοεμβρίου 1940. Είμαστε πλέον αρκετό καιρό στο μέτωπο και πηγαίναμε να δώσουμε μάχη στην Κορυτσά. Στο δρόμο ήρθε αγγελιοφόρος και μας είπε ότι τα ελληνικά στρατεύματα εξουδετέρωσαν μια ιταλική μεραρχία στον τομέα της Βόρειας Πίνδου.Το ηθικό μας ανέβηκε κατευθείαν! Αναπτερωθήκαμε! Εμείς, που πριν σερνόμασταν από το κρύο και τα κρυοπαγήματα, αρχίσαμε πλέον όχι να περπατάμε, αλλά να τρέχουμε, λες κι είχαμε στα πόδια μας φτερά, προς την Κορυτσά!
Πολεμήσαμε με θάρρος και αυτοπεποίθηση.Τελικά δεν έμεινε στην Κορυτσά ούτε καλάμι όρθιο!
28 Δεκεμβρίου 1940. Έφτασε κιόλας το τέλος του χρόνου και οι Ιταλοί βρίσκονται ήδη 60 χλμ μακρυά από τα ελληνικά σύνορα! Αρχίζω να πιστεύω ότι η νίκη δε θα είναι τελικά και τόσο ακατόρθωτη, όσο πολεμάμε μόνο μ’αυτούς.
Αρχές 1941. Τους ξεφτιλίζουμε μάχη-μάχη τους φασίστες! Λες και πολεμούσαμε με σκίουρους, καταλάβαμε το Πόγραδετς, το Αργυρόκαστρο, τη Χειμάρρα και τους Αγίους Σαράντα. Μέσα σε έξι μήνες δεν αφήσαμε Ιταλό για Ιταλό στην Ελλάδα. Δεκαέξι μεραρχίες ελληνικές ακινητοποίησαν εικοσιεπτά ιταλικές, με εξοπλισμό μεγαλύτερο και ασυγκρίτως ανώτερο! Ας στείλω και ένα γράμμα στη μάνα μου, να γελάσει λιγάκι το χειλάκι της. Θα φροντίσω να είναι χιουμοριστικό:
Σου γράφου απ’ του μέτωπου,
από τη ζών’ την πρόσω.
Λοιπόν, από ιδώ σια πάν’
είνι καλά τα νέα,
και οι τσουλιάδες πουλιμάν
πάρα πουλύ γινναία.
Θέλαν Ιλλάδα! Ακούς ικεί,
που δεν τους έμεινε βρακί,
ούτι κι παντιλόν’!
Κι όταν ακούγουνι τσουλιά,
ορέ, τους κόβιτι η λαλιά,
κι του αίμα τους παγών’.
Ταύτα, λοιπόν, πρους του παρόν,
κι μη σας νοιάζει διόλου!
Τσ’ φάγαμι τώρα του στρατόν,
θα τσ’ φάμι κι του στόλου,
να πάν’ κατά διαβόλου!
6 Απριλίου 1941 . Οι Γερμανοί, σύμμαχοι των Ιταλών, εισβάλλουν στην Ελλάδα από τη Γιουγκοσλαβία και τη Βουλγαρία. Οι Έλληνες είμαστε ανήμποροι να αντιδράσουμε, καθώς οι πιο πολλές μεραρχίες μας βρίσκονται βαθιά μέσα στην Αλβανία. Έτσι η αντιμετώπιση του νέου εισβολέα δε θα γίνει ποτέ.
 Σε λίγες ώρες ένας αγγελιοφόρος μας έφερε κακά μαντάτα. Διατάχθηκε υποχώρηση του ελληνικού στρατού, γιατί οι Γερμανοί εισέβαλαν ήδη στη Θεσσαλονίκη… Μόνο οι γενναίοι των οχυρών Ρούπελ, όπως μάθαμε, δεν παραδώθηκαν ποτέ. Βγήκαν από το οχυρό χωρίς να ηττηθούν, μαυρισμένοι από τον καπνό, άυπνοι και νηστικοί, ενώ οι Γερμανοί παρουσίαζαν όπλα σε ένδειξη τιμής!
Το ηθικό μας πέφτει. Μετά από τόσες νίκες και επιτυχίες, μας διατάσσουν να οπισθοχωρήσουμε; Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε προς την Αθήνα, ενώ στο μεταξύ το λάβαρο της βίας είχε υψωθεί στην Ακρόπολη. Με βαριά καρδιά, εμείς, οι ηττημένοι νικητές, περάσαμε τα σύνορα και μπήκαμε με τα πόδια και με τα κάρα στην Ελλάδα.
Όπου κι αν κοιτάζω, βλέπω ανθρώπους με κομμένα πόδια και σκουληκιασμένες πληγές. Μερικοί πεθαίνουν στο δρόμο από την πείνα, την κακουχία και την εξάντληση. Φρίκη κι εξαθλίωση!
Εδώ και λίγες μέρες οι κατακτητές έδωσαν διαταγή να μη μας επιτρέπεται να γυρίζουμε πίσω με τις στολές μας. Μερικοί φοβηθήκαμε πως θα μείνουμε χωρίς ρούχα. Αυτό όμως δεν έγινε ποτέ. Από όπου κι αν περνούμε, η αυτοθυσία των ανθρώπων είναι συγκινητική. Οι άνθρωποι αυτοί αδειάζουν ό,τι μπαούλο και βαλίτσα έχουν και μας δίνουν μέχρι και πυτζάμες! Όλοι τους μας δίνουν συγχαρητήρια, αλλά εμείς νιώθουμε ταπεινωμἐνοι, γιατί εμείς, που ταπεινώσαμε δυο αυτοκρατορίες, γυρνάμε πίσω άπραγοι... Εν τω μεταξύ οι Ιταλοί δεν έχουν, βέβαια, φύγει από την Ελλάδα, κι αυτό μου προκαλεί αφάνταστη οργή.
Χειμώνας 1942 . Τρομερή πείνα θερίζει τον κόσμο! Χιλιάδες οι νεκροί στις πόλεις! Τα κορμάκια των παιδιών σκελετωμένα… Οργανώνονται συσσίτια. Η οργή του λαού μας μοιάζει με καζάνι που βράζει. Αρχίζει να οργανώνεται μυστικά η Αντίσταση. Τα αντίποινα των Γερμανών, βέβαια, βαριά.
1942 . Η πρώτη αχτίδα ελπίδας κι αισιοδοξίας!  Οι Γερμανοί υποχωρούν 1200 χλμ μετά την ήττα τους στο Ελ Αλαμέιν της Αφρικής, ενώ οι Σύμμαχοι εξαπολύουν σφοδρή αεροπορική επίθεση εναντίον της Κολωνίας. Τη βομβαρδίζουν ανελέητα και προκαλούν το θάνατο 5000 ανθρώπων…
1944. Οι συμμαχικές δυνάμεις ξεχύνονται με 5000 πλοία, 11.000 αεροπλάνα και 3.500.000 άνδρες στις γαλλικές ακτές της Νορμανδίας εναντίον των Γερμανών. Τέλος Αυγούστου ελευθερώνεται το Παρίσι. Ποιος όμως έκανε πλάτες σ’ αυτούς, για να προλάβουν να ανασυνταχτούν και να οργανωθούν; Ποιος τους βοήθησε να κερδίσουν χρόνο, ώστε να μπορούν τώρα να καμαρώνουν και να παριστάνουν το νικητή; Εμείς, οι ηττημένοι νικητές της Αλβανίας. Θα μας το αναγνωρίσουν άραγε ποτέ οι Σύμμαχοι αυτό;
1945. Ο Αδόλφος Χίτλερ αυτοκτονεί και ο πόλεμος χάνεται οριστικά για τη Γερμανία. Η μόνη χώρα που αρνείται να παραδοθεί είναι η Ιαπωνία. Τότε οι Αμερικανοί ρίχνουν δύο ατομικές βόμβες στη Χιρισίμα και στο Ναγκασάκι. Η Ιαπωνία, φυσικά παραδίδεται και ο πόλεμος τελειώνει. Ύστερα από πέντε ολόκληρα χρόνια ο Β΄Παγκόσμιος πόλεμος λήγει και η η Ελλάδα επιτέλους ελευθερώνεται! Θα βγω κι εγώ έξω να γιορτάσω τη λευτεριά! Χαλάλι και το πόδι που έχασα στα βουνά της Αλβανίας! Για την πατρίδα το ’δωσα!