Τέλος διδακτικής ώρας (Μαρία Σφήκα)

Μπρος στα παιδιά

στέκουμε λερωμένοι
και αμήχανοι. 

Ζυγίζουμε το βάρος μας
απ’ το ένα πόδι στ’ άλλο

ενώ τα χέρια μας, επεξηγώντας,
πλέκουν στον αέρα σκαλωσιές του υψηλού
όπου εμείς οι ίδιοι τρέμουμε
να αναρριχηθούμε. 

Χειρότερα ακόμη, τα κρύβουμε στις τσέπες
σαν να μην έχουμε τίποτα να κάνουμε,
σαν να μην κάναμε τίποτα, ποτέ,
ή τα δένουμε πίσω απ’ την πλάτη
σα ν’ ανακρίνουμε το χρόνο
που μας πρόδωσε. 

Τα ρούχα μας
δεν είναι ρούχα της δουλειάς
γεμάτα γράσσο, ιδρώτα ή κιμωλία.
Άλλες μουντζούρες μας βρωμίζουν.
Το ξέρουν, και το ξέρουμε.
Γι’ αυτό, όταν βρίσκουνε στο βλέμμα μας
μια ξεχασμένη θράκα εξέγερσης,
μια τίμια δυσπιστία εφηβείας,
μαζεύονται όλα, γύρω εκεί, να ζεσταθούν.

Τότε τα οδηγούμε μ'ελιγμούς

μακριά, πολύ μακριά,

για να μη βρουν ποτέ το δρόμο:

από του Ισημερινού τις επαρχίες, στης Ζανζιβάρης

την εξωτική πανίδα, 

με τελικό προορισμό

του αρκτικού κύκλου το εξάμηνο σκότος.

Κι όμως αυτά, μόνα τουςεπιστρέφουν πάλι πίσω. 

Με ερωτήσεις.

Τι γύρευε ο Μεγαλέξανδρος στην Κίνα;

Γιατί δεν πήγαμε ποτέ διακοπές στη Γυάρο,

τι τρων τα Σεραφείμ,

κι αυτός ο Εμπειρίκος γιατί ονειρεύονταν

με τα μάτια ανοιχτά;

                ΙΙ

Στις γειτονιές το τρεχαλητό του γέλιου τους

εχθρευόμαστε.

Γι' αυτό με αυστηρότητα επιπλήττουμε

την πιο αθώα τους ορμή για γκρέμισμα.

Με ανακρίβειες κι ασάφειες,

φόβο και καλολογικά στοιχεία

πίσω απ' την έδρα οχυρωνόμαστε.

Κορίτσια με τα πρωτομινωικά μάτια

κι αγόρια αρχαϊκά, στις πρώτες στύσεις θάρρους,

ανήλικα του χρόνου,

άστεγα κάτω απ' την ατσάλινη βροχή των καιρών, 

αποβλητέοι της  αιθούσης,

κρυφοί καπνιστές καημών

που δεν προλάβατε να ζήσετε,

αναλφάβητα της θλίψης,

εστεμμένα της απόλυτης αγνότητας,

εσείς τουλάχιστον ποτέ δεν μιλήσατε

για ελευθερία, αλήθεια, δικαιοσύνη.

Μεγάλες λέξεις αυτές. Αγιάτρευτες.

Τις  υπερασπιζόμαστε καλύτερα,

αφήνοντάς τις θαμμένες εκεί που βρίσκονται,

βαθιά μέσα μας

σαν τα κόκκαλα των προγόνων μας.

              ΙΙΙ   

Ο χρόνος μόνο  υπογράφει απολυτήρια.

Όταν γέρους πια μας συναντούν στο δρόμο

και κάνουν πως δεν μας γνωρίζουν,

είναι γιατί ο βαθμός μας
ήταν μικρός στη γενναιότητα

και στην ειλικρίνεια,
έχουμε, από καιρό,
κοπεί από απουσίες.

Από τη δεύτερη ποιητική της συλλογή «Εισαγωγή στις πονηρίες της χαράς».

'Ασκηση: Να περιγράψεις σε έναν συμμαθητή σου για ποιο λόγο δεν είπες καλημέρα σε έναν παλιό καθηγητή σου που συνάντησες στο δρόμο